Nietuzinkowa powieść, poruszająca i wzruszająca. Książka, która rozbudza wiarę w człowieka i w przyjaźń. To powieść o lękach, fobiach i paranojach dorosłych ludzi, a najbardziej o samotności. Lekiem na tę samotność jest miłość dziecka, które potrafi rozbroić swoją szczerością, mówieniem prawdy i dojrzałością, której brakuje często dorosłym ludziom. Jest to też powieść o tym, jak dziecko musi się zmagać z konsekwencjami złych decyzji rodziców. Na szczęście rozmowa i zwyczajna empatia oraz czułość dla bliźniego, sprawiają, iż kilku obcych sobie ludzi staje się dla siebie prawdziwą rodziną. Trudno pisać o relacjach tych ludzi, bo są piękne i czyste, oswojone...

Autorka tej powieści porównana jest do Jodi Picoult. Nie zgodzę się z tym. Znam twórczość Picoult bardzo dobrze, są to zupełnie inne powieści niż powieść "Nie pozwól mi odejść". Catherine Ryan Hyde napisała po prostu powieść zupełnie inną, co nie znaczy, że gorszą. Jest to wspaniała historia, ale w zupełnie innym klimacie. Autorkę zastawiono także z Nicholasem Sparksem, a to jest kompletne nieporozumienie. Niech nie zmyli czytelnika sugestia na okładce. Ta powieść ma własną tożsamość i broni się swoją odrębną historią, wszelkie porównania są zbędne i niestety nietrafne.

Nietuzinkowa powieść, poruszająca i wzruszająca. Książka, która rozbudza wiarę w człowieka i w przyjaźń. To powieść o lękach, fobiach i paranojach dorosłych ludzi, a najbardziej o samotności. Lekiem na tę samotność jest miłość dziecka, które potrafi rozbroić swoją szczerością, mówieniem prawdy i dojrzałością, której brakuje często dorosłym ludziom. Jest to też powieść o...