Gdyby nie zadane czytanie tej lektury na KK, pewnie bym po nią nie sięgnęła, a było warto.
Tematy powojenne, partyzanckie i polsko - żydowskie. Wg mnie ten jakże kontrowersyjny temat przedstawiony trochę tak nieśpiesznie, bez budzenia chorych emocji, jednocześnie przedstawiający realia historii wojennej i powojennej.

Gdyby nie zadane czytanie tej lektury na KK, pewnie bym po nią nie sięgnęła, a było warto.
Tematy powojenne, partyzanckie i polsko - żydowskie. Wg mnie ten jakże kontrowersyjny temat przedstawiony trochę tak nieśpiesznie, bez budzenia chorych emocji, jednocześnie przedstawiający realia historii wojennej i powojennej.

Nie wiem dokładnie dlaczego, ale mnie się tą książkę wspaniale czytało.Temat polsko-żydowski niespecjalnie mnie interesuje, ale losy artystki Miriam -bohaterki- wciągnęły mnie zupełnie. Pomimo niespójnej chronologii, czyta się dobrze i nie mogłam się doczekać dalszej części opowieści.

Nie wiem dokładnie dlaczego, ale mnie się tą książkę wspaniale czytało.Temat polsko-żydowski niespecjalnie mnie interesuje, ale losy artystki Miriam -bohaterki- wciągnęły mnie zupełnie. Pomimo niespójnej chronologii, czyta się dobrze i nie mogłam się doczekać dalszej części opowieści.

Akcja książki to dwa a nawet trzy plany.Trochę się można pogubić .I zgubiłam się , trzeba było wracać.Współcześnie, dojrzały pisarz Cichy jest w Paryżu z dziewczyną ( w znaczeniu jego dziewczyna),która pisze scenariusz o Żydówce/nieŻydówce Miriam/Maryli dla producenta francuskiego.Liczy na pomoc pisarza , który znał główną bohaterkę w młodości.A pisarz wspomina swoją młodzieńczą miłość do Maryli.Jest jeszcze plan wojenny (okupacja w okolicach Nowego Sącza)"leśni ludzie", dużo tajemnic.Niektóre do końca nie wyjaśnione.Zgrabnie napisane, ale nie porywające.

Akcja książki to dwa a nawet trzy plany.Trochę się można pogubić .I zgubiłam się , trzeba było wracać.Współcześnie, dojrzały pisarz Cichy jest w Paryżu z dziewczyną ( w znaczeniu jego dziewczyna),która pisze scenariusz o Żydówce/nieŻydówce Miriam/Maryli dla producenta francuskiego.Liczy na pomoc pisarza , który znał główną bohaterkę w młodości.A pisarz wspomina swoją...

„Dwie kochanki" nie jest może literaturą wysokich lotów, ale za to jej lektura sprawiła mi jako czytelnikowi sporo przyjemności. Przede wszystkim bardzo wciągnęła i zaciekawiła mnie treść powieści. Może najmniej interesujący wydawał mi się wątek współczesny, ale z perspektywy całości miał swoje nawet niemałe znaczenie, bo spajał całość. Za to wątek lat sześćdziesiątych i niewielki wątek wojenny to już były fragmenty, które nie pozwalały oderwać się od książki. Postaci pierwszo- i drugoplanowe nie zrobiły na mnie oszałamiającego wrażenia, chociaż nie mogę napisać, że były nieudane, za to tło społeczne, w ogóle obraz całego społeczeństwa, bardzo do mnie przemówił, wydaje mi się, że Harny uchwycił tutaj coś rzeczywistego. Moim zdaniem, pomimo, że lektura , jak wspomniałam, jest ze średniej półki, to jednak książka ma w sobie dużo prawdy, do tego sprawia przyjemność więc warta aby poświęcić jej trochę czasu.

Wspomnę tutaj, że „Dwie kochanki" będą się podobać tym czytelnikom, którzy lubią, gdy w powieści powoli odsłaniają się tajemnice z przeszłości, czasem są one połączone z sekretami współczesnymi, czy do końca wyjaśnienia zadawalają odbiorcę, to już każdy musi odpowiedzieć indywidualnie, czy poczuł niedosyt, czy, podobnie jak mnie, wystarczy takie zakończenie. Polecam.

„Dwie kochanki" nie jest może literaturą wysokich lotów, ale za to jej lektura sprawiła mi jako czytelnikowi sporo przyjemności. Przede wszystkim bardzo wciągnęła i zaciekawiła mnie treść powieści. Może najmniej interesujący wydawał mi się wątek współczesny, ale z perspektywy całości miał swoje nawet niemałe znaczenie, bo spajał całość. Za to wątek lat sześćdziesiątych i...

Jesli jakis obcokrajowiec by mnie poprosil o opisanie narodu polskiego, jego wad i zalet, lekow i nadziei polecilabym mu przeczytanie "Dwoch kochanek". Chociaz jest mala szansa na to by powiesc doczekala sie tlumaczenia na jezyki obce gdyz pomimo swoich aspiracji nie jest to literatura najwyzszych lotow. Co mnie osobiscie w tej pozycji zafascynowalo to idealne odzwierciedlenie kondycji narodu polskiego, ktora od lat nie ewoluowala. Jacy jestesmy sami wiemi. Pod maska europejskosci skrywamy gnusnosc, rozpasanie i niemoznosc rozliczenia sie z przeszloscia. Negatywne recenzje ksiazki wyplywaja pewnie z tego, ze jest ona tak samo szara i nudna jak Polska, ktora nas otacza. Polska historii, Polska martyrologii, ot taka Polska droga krzyzowa.

Pelna recenzja na : http://czytankanadobranoc.blogspot.ie/2015/06/dwie-kochanki-marek-harny.html

Jesli jakis obcokrajowiec by mnie poprosil o opisanie narodu polskiego, jego wad i zalet, lekow i nadziei polecilabym mu przeczytanie "Dwoch kochanek". Chociaz jest mala szansa na to by powiesc doczekala sie tlumaczenia na jezyki obce gdyz pomimo swoich aspiracji nie jest to literatura najwyzszych lotow. Co mnie osobiscie w tej pozycji zafascynowalo to idealne...

'Dwie kochanki' nie są lekturą łatwą - autor nie waha się zaburzać chronologii zdarzeń i przeplatać ze sobą losów wielu bohaterów. Mnóstwa skupienia i uwagi wymaga samo wdrożenie się w tę historię, odnalezienie w labiryncie wątków i logiczne połączenie wszystkich splątanych ze sobą nici. Jednak nie tylko konstrukcyjnie 'Dwie kochanki' okazują się sporym wyzwaniem dla czytelnika, ale również tematycznie - bo jest tu i miłość, i seks, poszukiwanie własnej tożsamości i rozgrzebywanie rodzinnych sekretów, ale przede wszystkim przedstawienie czasu powojennych kryzysów politycznych i trudnych relacji polsko-żydowskich...

Marek Harny w interesujący sposób odmalowuje nie tylko realia polski drugiej połowy dwudziestego wieku, ale także rzeczywistość świata artystycznego - główny bohater jest pisarzem, a w jego otoczeniu funkcjonują kolorowe ptaki, artystki, kobiety z charakterem, niebanalne osobowości. Sam też należy do postaci ciekawie sportretowanych, złożonych i intrygujących. Tak jak intrygujące są jego polsko-francuskie losy.

Cenię sobie Marka Harnego za to, że potrafi przyciągnąć czytelnika nie tylko doskonałymi kryminałami, ale znakomicie odnajduje się również w prozie bardziej wymagającej. 'Dwie kochanki' momentami okazują się chaotyczne, ale nigdy niespójne czy nielogiczne. Powieść jest trudna w odbiorze i nie dotrze do każdego, ale ten, kto się z nią zmierzy, powinien docenić rozmach i dosadność, z jakimi pisarz opowiada najtrudniejsze historie. Historie, które zapadają w pamięć i absolutnie wybijają się na tle innych sobie podobnych.

Dlatego warto, naprawdę warto po tę powieść sięgnąć...

'Dwie kochanki' nie są lekturą łatwą - autor nie waha się zaburzać chronologii zdarzeń i przeplatać ze sobą losów wielu bohaterów. Mnóstwa skupienia i uwagi wymaga samo wdrożenie się w tę historię, odnalezienie w labiryncie wątków i logiczne połączenie wszystkich splątanych ze sobą nici. Jednak nie tylko konstrukcyjnie 'Dwie kochanki' okazują się sporym wyzwaniem dla...

Nie pamiętam u kogo przeczytałem recenzję. Nie zrobiła jakiegoś wrażenia. Dopiero w księgarni... okładka i droga którą chyba znam. Czyta się dobrze tym bardziej że dotyczy nas. Nieomal na co dzień. Kraków i Paryż a może bardziej Nowy Sącz tworzy "nasz" klimat. Momentami brutalna gdy zadziała wyobraźnia u czytelnika i nie skomplikowana. To dobre jest dla współczesnego czytelnika który karmi się współczesną marną literaturą (czytaj np. J.Cabre). Jedną gwiazdkę dodałem za odwagę autorowi. Zapytasz, dlaczego ? No coż, o relacjach polsko-żydowskich w naszym kraju pisze się niełatwo. Po prostu łatwo podpaść... Zapomniałbym dodać, interesująco przedstawione są portrety kobiet i nie jest to seksistowski romans ani książka o wojnie jak przeczytałem we wspomnianej już kiepskiej recenzji. Tak więc uwaga na recenzentów którzy nie czytają !

Nie pamiętam u kogo przeczytałem recenzję. Nie zrobiła jakiegoś wrażenia. Dopiero w księgarni... okładka i droga którą chyba znam. Czyta się dobrze tym bardziej że dotyczy nas. Nieomal na co dzień. Kraków i Paryż a może bardziej Nowy Sącz tworzy "nasz" klimat. Momentami brutalna gdy zadziała wyobraźnia u czytelnika i nie skomplikowana. To dobre jest dla współczesnego...

"Po każdej wojnie
ktoś musi posprzątać
Jako taki porządek
sam się przecież nie zrobi.
(...)

Ktoś czasem jeszcze
wykopie spod krzaka
przeżarte rdzą argumenty
i poprzenosi je na stos odpadków.

Ci, co wiedzieli
o co tutaj szło,
muszą ustąpić miejsca tym,
co wiedzą mało.
I mniej niż mało.
I wreszcie tyle co nic.

W trawie, która porosła
przyczyny i skutki,
musi ktoś sobie leżeć
z kłosem w zębach
i gapić się na chmury."*


Po raz pierwszy nie zaczynam recenzji cytatem z recenzowanej książki, nie dlatego, że nie znalazłam odpowiedniego, ale dlatego, że "Koniec i początek" Szymborskiej towarzyszył mi przez całą lekturę Dwóch kochanek Marka Harnego. One dwie są symbolami początku i końca, do którego środek dopisze dopiero treść powieści.

On jest jeden, Cichy, i w dodatku pisarz. One są dwie, choć w zasadzie byłoby ich więcej, ale te dwie, które łączy coś więcej niż jego osoba, stanowią klucz do zrozumienia powieści. Są tak różne, że aż podobne, także dlatego, że przez chwilę się znały. Pierwsza jest początkiem, choć tylko przejściowym, dzieckiem wojny, artystką, malowanym ptakiem, tajfunem w życiu mężczyzn, których pustoszy i znika. W końcu znika sama, a tym zniknięciem zajmie się główny bohater i Ona numer dwa. Ta druga więc jest końcem, Polską młodszą, tą bardziej zachodnią, choć nie mniej zagubioną. Jest tą, która usidliła Siwego vel Cichego, mimo że był nieprzystępny jak posąg Bolesława Wstydliwego.

Nie napiszę dziś dużo, bo emocji, których doświadczyłam podczas lektury cała jest gama - trzeba je poczuć, czytanie o nich niewiele da. "Dwie kochanki" to książka wymagająca, dopracowana, pełna. Tak bardzo polska w swej europejskości. Wielowymiarowa jak powojenna Polska, gorzka jak wódka, prawdziwa jak katolicki konserwatyzm i bolesna jak prawda, której nie można zaprzeczyć, choćby zakopało się ją pod stertą gnoju w ukrytej pod oborą piwnicy. Nota nieco niższa od maksymalnej jedynie z powodu banalnego jak dla mnie zakończenia, o którym zapewne szybko zapomnę, w przeciwieństwie do większości fabuły (fabuł!) "Dwóch kochanek".

Achronologiczność powieści, zmiana narratora i pomysł na budowę fabuły jest zaś zachwycająca i daje wyobraźni interpretacyjnej szerokie pole do popisu.Wygląda na to, że Harny jest mistrzem jednozdaniowych kreacji bohaterów - tak barwnych, tak niejednoznacznych, ale jednocześnie jedynych w swoim rodzaju. Jedno zdanie opisu, jeden krótki dialog i wyobrażenie gotowe. To rzadka umiejętność tchnąć w postaci tak autentyczną żywotność i charakterystyczność - właściwa chyba jedynie dojrzałym pisarzom.

Dwie kochanki poruszyły każdy nerw mojej czytelniczej duszy i każdy nerw duszy historyka. Przypomniały mi o tym, że wojna nigdy nie występuje w barwach czarno-białych, a jedynie w pełnej gamie odcieni szarości. Na wojnie nie ma ludzi dobrych i złych, są tylko prawdziwi. Powieść Harnego pokazała mi też, że rozliczenia z przeszłością, wszystko jedno - osobistą czy państwową, nie warto zaczynać samemu, bo jedyne na co się trafisz to mur, którego nie przebijesz. Będziesz miał szczęście, że wydrążysz w nim dziurkę, która pozwoli ci zajrzeć na drugą stronę. Jednym okiem.

"Fotogeniczne to nie jest
i wymaga lat.
Wszystkie kamery wyjechały już
na inną wojnę."*


* fragmenty wiersza Koniec i początek Wisławy Szymborskiej

"Po każdej wojnie
ktoś musi posprzątać
Jako taki porządek
sam się przecież nie zrobi.
(...)

Ktoś czasem jeszcze
wykopie spod krzaka
przeżarte rdzą argumenty
i poprzenosi je na stos...

http://pisanyinaczej.blogspot.de/2014/09/dwie-kochanki-marek-harny.html

http://pisanyinaczej.blogspot.de/2014/09/dwie-kochanki-marek-harny.html

Czy Urszula Sipińska śpiewała Po ten kwiat czerwony? a nie zespół NO To CO?

Czy Urszula Sipińska śpiewała Po ten kwiat czerwony? a nie zespół NO To CO?