Dramaturg, prozaik, poeta, dziennikarz, wykładowca akademicki. Ukończył Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
W TVP Kultura wyreżyserował dwa spektakle emitowane na żywo, poza własną sztuką "Naznaczeni", również monodram Anny Mentlewicz "Kochany synu" w wykonaniu Elżbiety Czerwińskiej – emisja 4 lutego 2008 r. Na scenie wyreżyserował monodram Anny Mentlewicz Kochany synu w wykonaniu Elżbiety Czerwińskiej – prapremiera Galeria Teatr From Poland, Częstochowa, 7 września 2008 r. – Wyróżnienie i nagroda za osobowość sceniczną dla Elżbiety Czerwińskiej na VII Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego.
W 2008 r. wyreżyserował też monolog Joan z większego projektu "Cancer Tales. Opowieści o raku" wg sztuki Nell Dunn, która jest projektem edukacyjnym dla lekarzy i studentów medycyny. Monolog Joan zagrała Elżbieta Czerwińska. Monolog został też sfilmowany przez Olgę Chajdas.
Jest współautorem scenariusza filmowego "Taki Raj" (wspólnie z Izabellą Cywińską) o domu Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów w Stawisku w czasie Powstania Warszawskiego – publikacja w "Dialogu" (luty 2008) a także "Sprawiedliwa" (wspólnie z Izabellą Cywińską i Hanną Krall; scenariusz dedykowany postaci Ireny Sendlerowej).
Napisał scenariusze monodramów Ewy Kasprzyk "Patty Diphusa" wg Pedro Almodóvara (premiera w Teatrze Rozmaitości, 2004) i "Marilyn i Papież", adaptacja niemieckiej powieści Dorothei Kūhl-Martini (premiera Teatr Polonia, 2006 r.). Współpracuje z Teatrem Polonia Krystyny Jandy. Jest stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2007). Od sierpnia 2007 jest kierownikiem literackim Teatru Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego.
Publikował w paryskiej "Kulturze", w "Literaturze", "Kinie", w prasie zagranicznej. Był związany z Polskim Radiem i pracował dla telewizji. Swoje wywiady publikuje najczęściej w "Gazecie Wyborczej". Jego rozmowy z Anną Prucnal i Normą Bosquet, sekretarką Marleny Dietrich, które ukazały się w "Gazecie", były nominowane do nagrody Grand Press 2005 i ukazały się w książce "Grand Press. Dziennikarskie hity 2005". Rozmowa z sekretarką Marleny Dietrich znalazła się też w finale prestiżowej Nagrody im. Barbary N. Łopieńskiej 2006. Laureat Wierzyczanki 2007, nagrody prezydenta Starogardu Gdańskiego w dziedzinie kultura.
W "Gazecie Wyborczej" prowadzi cykl "Teatr, Muzyka, Kino w Gazeta Cafe".
Jest inicjatorem Nagrody poetyckiej Dżonka im. Stachy Zawiszanki, przyznawanej corocznie w czasie krakowskich targów książki (jej dotychczasowymi laureatami byli Krzysztof Siwczyk, Joanna Wajs, Tomasz Pułka, Michał Murowaniecki).
Doświadczenia związane z wywiadem przekazuje studentom Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW, gdzie prowadzi wykład Kultura wywiadu. Na tym samym wydziale prowadzi też wykład monograficzny "Reportaż – polska literatura na eksport". Założył portal www.parnas.pl i prowadzi internetowego bloga remigiusz-grzela.bloog.pl
Wystąpił w filmie dokumentalnym Michała Brauma Między blogiem a prawdą. Jest współautorem trzyodcinkowego dokumentu dla TVN "Paweł Jasienica".http://remigiusz-grzela.bloog.pl/
Idę za głosami, ale nie z ciekawości dziecka, chociaż również, ale przede wszystkim z ciekawości nieuchronnego, które się wydarzy. (Barbara ...
Idę za głosami, ale nie z ciekawości dziecka, chociaż również, ale przede wszystkim z ciekawości nieuchronnego, które się wydarzy. (Barbara Krafftówna).
Remigiusz Grzela zafascynowany jest Ireną Gelblum. Zafascynowany w sposób absolutny i wyjątkowo uparty - to już jego druga książka o tej włoskiej poetce polskiego pochodzenia.
To piękna, niedopowiedziana historia "osmolonej" dążącej do "wymazania" łączniki powstania w gettcie warszawskim, która będąc nastolatką brawurowo przenosiła meldunki i wyciągała ludzi z opresji, a po latach wszystko dyskredytowała i chciała uciec od pamięci o sobie. W pewnym stopniu jej się to udało. Gdyby nie wnikliwość autora nigdy byśmy jej losów nie poznali. Nie poznalibyśmy także traumatyzmu tej epoki i ludzi, którzy przeżyli.
Żydów, którzy przeżyli.
Fascynująco uchwycone lata powojenne, z niechlubnym exodusem z 1968 roku i nieodległą przeszłością. Autorowi udało się pokazać kawałek historii nieznanej - za co bardzo dziękuję.!!
Bardzo ciekawa i wzruszająca lektura. Jedyną rzeczą, która mnie w niej trochę raziła, były monologi „niby-stylizowane” na sposób myślenia i mówienia Kaliny - wydawały mi się nieco wymuszone i według mnie bardzo niewiele wnosiły do treści książki, ale na szczęście pojawiały się tylko kilka razy na jej początku.
Zauważyłam w niektórych recenzjach krytykę, że książka ta ma nieco chaotyczną formę i zbyt dużo jest w niej informacji o innych twórcach - mnie to osobiście zupełnie nie przeszkadzało, gdyż generalnie interesują mnie te czasy, więc szerokie tło historyczne oraz duża ilość anegdot o Cybulskim, Przyborze i Wasowskim, Iwaszkiewiczach czy mieszkających za granicą członkach rodziny Dygata były dla mnie bardzo ciekawe, ale jeśli ktoś oczekuje bardziej skondensowanej historii skoncentrowanej przede wszystkim na losach tej pary może być nieco rozczarowany. Mnie natomiast podobała się ulotność konstrukcji tej biografii, nieoczywiste przechodzenie między tematami i obrazami.