Bardzo ładnie wydana, niezwykle starannie.

Bardzo ładnie wydana, niezwykle starannie.

Książka bardzo przegadana. W dodatku dosyć przewidywalna. A już na pewno historie miłosne. Zakończenie od samego początku jest dość oczywiste, dlatego cały czas oczekuje się nagłego zwrotu akcji czy jakiegoś cudu, który, niestety, nie nadchodzi. I potem zostaje taki niesmak.

Książka bardzo przegadana. W dodatku dosyć przewidywalna. A już na pewno historie miłosne. Zakończenie od samego początku jest dość oczywiste, dlatego cały czas oczekuje się nagłego zwrotu akcji czy jakiegoś cudu, który, niestety, nie nadchodzi. I potem zostaje taki niesmak.

Może i nie jest to lektura, po którą sięgnęłabym z własnej inicjatywy; niemniej jednak uwierzcie mi, kiedy piszę, że warto przeczytać tę książkę: żeby dowiedzieć się czegoś nowego - czegoś, czego nie uczą nas w szkołach; żeby odkryć kulturę, której może nie znamy zbyt dobrze; żeby zobaczyć pewne problemy z nowej perspektywy; wreszcie żeby przekonać się, że w naszym świecie - niestety - niewiele się zmienia.

Może i nie jest to lektura, po którą sięgnęłabym z własnej inicjatywy; niemniej jednak uwierzcie mi, kiedy piszę, że warto przeczytać tę książkę: żeby dowiedzieć się czegoś nowego - czegoś, czego nie uczą nas w szkołach; żeby odkryć kulturę, której może nie znamy zbyt dobrze; żeby zobaczyć pewne problemy z nowej perspektywy; wreszcie żeby przekonać się, że w naszym świecie...

W notce"od autora" książka zapowiada się na fascynującą sagę rodzinną,przetłumaczoną na wiele języków. Moim zdaniem autor chyba popadł w samozachwyt. Jak na powieść historyczną,mało tam historii. Gdyby książka została napisana przez chrześcijanina,byłaby to bardzo marna i przewidywalna bajeczka.

W notce"od autora" książka zapowiada się na fascynującą sagę rodzinną,przetłumaczoną na wiele języków. Moim zdaniem autor chyba popadł w samozachwyt. Jak na powieść historyczną,mało tam historii. Gdyby książka została napisana przez chrześcijanina,byłaby to bardzo marna i przewidywalna bajeczka.

książkę odebrałam jako rodzaj telenoweli muzułmańskiej z bogatszym tłem niż to zwykle bywa. Jest to historia rodziny, na którą ogromny wpływ mają wydarzenia tamtego okresu - prześladowania. Zakończenie dość zaskakujące oraz styl pisania autora skłoniły mnie, że na pewno przeczytam dalszą część kwartetu. Ciekawa jestem, co będzie się działo z bohaterami.

książkę odebrałam jako rodzaj telenoweli muzułmańskiej z bogatszym tłem niż to zwykle bywa. Jest to historia rodziny, na którą ogromny wpływ mają wydarzenia tamtego okresu - prześladowania. Zakończenie dość zaskakujące oraz styl pisania autora skłoniły mnie, że na pewno przeczytam dalszą część kwartetu. Ciekawa jestem, co będzie się działo z bohaterami.

Sięgnęłam po tę powieść zachęcona opiniami czytelników. I nie zawiodłam się.
Autor ciekawie i że znajomością tematu przedstawia relacje między muzułmanami i chrześcijanami w renesansowej Hiszpanii. Z jednej strony to epoka humanizmu i postępu, z drugiej, bardziej mrocznej - okres terroru i krwawych rządów Inkwizycji.

Ciekawie pokazane są wątki obyczajowe i religijne, interesujący jest też kulturowy kontrast między Maurami i katolikami.

Powieść ta to na pewno ważny głos w sprawie kulturowych odmienności między Wschodem i Zachodem. Temat ten często poruszany jest w literaturze, czego dowodem mogą być książki Orhana Pamuka czy Salmana Rushdiego. Do ich dzieł tej powieści nieco brakuje, ale i tak jest ona ważnym głosem w dyskusji na temat tolerancji, odmienności i przywiązania do tradycji.

Czyta się szybko i zaciekawieniem, więc polecam z czystym sumieniem:).

Sięgnęłam po tę powieść zachęcona opiniami czytelników. I nie zawiodłam się.
Autor ciekawie i że znajomością tematu przedstawia relacje między muzułmanami i chrześcijanami w renesansowej Hiszpanii. Z jednej strony to epoka humanizmu i postępu, z drugiej, bardziej mrocznej - okres terroru i krwawych rządów Inkwizycji.

Ciekawie pokazane są wątki obyczajowe i religijne,...

Tariq Ali jest reżyserem i scenarzystą, co od razu widać w sadze z dziejów islamu, jaką jest jego pięcioksiąg. W pierwszym tomie poznajemy codzienność szlacheckiego majątku z okolic Grenady, kilka lat po jej upadku w 1492 roku, w obliczu rekonkwisty i pierwszych zwiastunów religijnego terroru inkwizycji. Nie trzeba by wielu przeróbek, by adaptować tę historię na film. Zdecydowanym plusem jest możliwość spojrzenia na dzieje, które znamy tylko w podaniu naszej, chrześcijańskiej kultury, z islamskiego punktu widzenia. Autor umiejętnie zawiązuje akcję i potrafi obudzić sympatię dla swych bohaterów. Nie przypisuje wszystkich złych cech jedynie chrześcijanom, widząc też zło i błędy w islamskich szeregach. Jednemu z bohaterów, muzułmaninowi, wkłada w usta dość krytyczną ocenę dziejów islamu: "Zawsze mieliśmy tendencję do obarczania innych odpowiedzialnością za nasze niepowodzenia, ale trzeba przyznać, że sami doprowadziliśmy do katastrofy. Sukces przyszedł nam zbyt łatwo, ale nie zdołaliśmy go unieść. Śmierć przerwała prorokowi jego dzieło, nim zdołał utrwalić jego porządek. jego następcy zaś byli zbyt zajęci mordowaniem się nawzajem i walką o klanowe wpływy. Zamiast przyswajać sobie najistotniejsze cechy podbijanych ludów, woleliśmy wprowadzać własne zasady. (...) Życie wielu muzułmanów zostało złożone w daremnej ofierze, czyniąc zadość naszej rycerskiej naturze".
Ali Tariq stara się też unikać czarno-białych podziałów, nawet jeśli nie zawsze mu to przekonująco wychodzi, najwyraźniej wiedząc, że są sztuczne, ponieważ życie jest mądrzejsze i bogatsze, niż wszelkie religie i ideologie. Wydaje się, że choć sam jest muzułmaninem, sympatyzuje raczej z poglądami przywoływanego na kartach powieści Abu al'Ala al Ma'arriego, filozofa-sceptyka (co nie może dziwić u redaktora lewicowej gazety),nie pochwalając ślepego dżihadu, nie mającego nic wspólnego z życiem.

Autor nie zamierza być historykiem, ale ustami swych bohaterów przywołuje historyczne postaci - arabskich naukowców, literatów i wodzów, których krótkie biografie można znaleźć zebrane na końcu tomu, podobnie jak zestawienie i wyjaśnienie arabskich nazw miejscowych. W tekście znajdziemy także przypisy tłumaczące mało znane terminy związane z arabską kulturą.

P.S. Pojawiające się opisy jadanych potraw są ciekawe, chociaż chyba ahistoryczne: pomidor w Europie opisano botanicznie w 1544 roku, również chilli przywieziono z Ameryki Południowej dopiero po wyprawach Kolumba, zjawiają się więc na stole w małej wsi Al Hudajl chyba przynajmniej o 50 lat za wcześnie...

Tariq Ali jest reżyserem i scenarzystą, co od razu widać w sadze z dziejów islamu, jaką jest jego pięcioksiąg. W pierwszym tomie poznajemy codzienność szlacheckiego majątku z okolic Grenady, kilka lat po jej upadku w 1492 roku, w obliczu rekonkwisty i pierwszych zwiastunów religijnego terroru inkwizycji. Nie trzeba by wielu przeróbek, by adaptować tę historię na film....

Dla mnie rewelacja, już zaczynam szukać ostatniego tomu. Wcześniejsze przeczytałam rzy okazji pierwszorocznej historii w ogólniaku. Dzięki temu cyklowi historia starożytna nie była mi straszna! Całe szczęście, że moja nauczycielka dopuszcza projekty z pogranicza podręcznika i beletrystyki.

Dla mnie rewelacja, już zaczynam szukać ostatniego tomu. Wcześniejsze przeczytałam rzy okazji pierwszorocznej historii w ogólniaku. Dzięki temu cyklowi historia starożytna nie była mi straszna! Całe szczęście, że moja nauczycielka dopuszcza projekty z pogranicza podręcznika i beletrystyki.

Topornie napisana. Bez specjalnej akcji, w oparciu o snucie rozmów, które to wypadają dość sztucznie biorąc pod uwagę ich literacki styl nie uwzględniający mowy potocznej, a przecież rzecz dzieje się na wsi. Nie żebym uważała ludzi żyjących na wsiach za tych, którzy nie potrafią się wysławiać, ale biorąc pod uwagę czasy przedstawiane w książce to przypuszczam, że mało ludzi wykształconych używało takiej formy wypowiedzi jaką preferuje autor. I teraz jak mają przekonująco wypaść postaci posługujący się takim pompatycznym językiem ?

Hiszpania, schyłek średniowiecza i koniec harmonii panującej wśród różnych wyznań na tych terenach. Dominująca władza skupia się w rękach katolików. Inkwizycja skazuje wszystkich na życie w bojaźni, gdy tylko padnie na kogość cień podejrzeń, iż nie żyje w zgodzie z przykazaniami kościoła. A tutaj rozgrywki arcybiskupa będą dotyczyć głównie usunięcia muzułmanów i zupełne wykasowanie ich kultury z terenów Hiszpanii.
Autor skupia się na relacjach jakie panują między muzułmanami a chrześcijanami. Przedstawia klan Al Hudajl, który przybywając na te ziemie założył wioskę i skupił całą społeczność muzułmańską, a teraz musi walczyć o swoje przetrwanie. Jest wybór:albo przejście na chrześcijaństwo albo walka o własne przekonania. Relacja z tych historycznych zdarzeń jest przedstawiona właśnie z ich punktu widzenia.
Tyle tylko, że ja tu nie dostrzegam zaangażowania w walkę, a dysputy o przeszłości. Wszystko urasta do sentymentalnej opowieści i jak na te trzysta parę stron to i tak rozwleczonej.
Naprawdę wątpię też żeby nie dochodziło do większych starć międzykulturowych, których tu prawie nie ma opisanych. Choć oczywiście środowisko muzułmańskie jest odmalowane jako to biedne, zgnębione - czyli znów jednostronnie - i praktycznie nie broniące się.
Mam wrażenie, że autor poprzez wprowadznie opowieści członków klanu o przeszłości arabskich korzeni chciał bliżej przedstawić kulturę. Jednak żadne społeczności nie są jednowymiarowe. Tak jak wcześniej prześladowani chrześcijanie masowo ginęli w imię wiary, tak potem sami zabijali innowierców i dokładnie to samo robią wyznawcy każdej innej religii w zależności od położenia - raz sami umierają, potem znów oni zabijają.

Nie podejmę wyzwania i z dalszym ciągiem nie będę sie zapoznawać pomimo iż pewne wątki tutaj nie mają zakończenia, zapewne dalej będą rozwijane, ale to już nie dla mnie.

Topornie napisana. Bez specjalnej akcji, w oparciu o snucie rozmów, które to wypadają dość sztucznie biorąc pod uwagę ich literacki styl nie uwzględniający mowy potocznej, a przecież rzecz dzieje się na wsi. Nie żebym uważała ludzi żyjących na wsiach za tych, którzy nie potrafią się wysławiać, ale biorąc pod uwagę czasy przedstawiane w książce to przypuszczam, że mało...

Fascynująca od początku do samego końca.

Fascynująca od początku do samego końca.