"Jeśli kochasz, stawiasz tę osobę przed samym sobą. Wybaczasz jej wszystko, błędy, chwile słabości, głupie zachowania. Jeśli nie potrafisz wybaczać to znaczy, że nie potrafisz kochać."

Nie czytuję fantasy. Nie, nie dlatego, że nie lubię. Czytać kocham. Wszystko. No... może nie wszystko ale na pewno większość. I tylko pod warunkiem, że poziom pozwala na czerpanie przyjemności z lektury. Ale z fantasy mi jakoś nie po drodze. Tak jak i z debiutującymi autorami. Jakoś ich również unikam. I to, muszę przyznać niezbicie, chyba błąd.

Nie wiem jak powinna wyglądać idealna powieść fantasy. Wcześniej przeczytałam zaledwie dwie: Grę o tron oraz Hobbita. Pierwszą polubiłam, druga mnie znudziła i zupełnie nie załapałam w czym tkwi jej fenomen. W swojej opinii nie będę więc pewnie obiektywna, gdyż nie mam za bardzo punktu odniesienia. Uważam jednak, że "Szary Mag", jako debiut autorski Jarosława Prusińskiego, wypada jeśli całkiem nieźle, to na pewno zupełnie przyzwoicie.

Muszę przyznać, że trylogia porwała mnie w swój magiczny świat od samego początku. Być może niebagatelny na to wpływ miała scena początkowa, w której to znaczną rolę odegrała Vivian - niewolnica, którą kupuje tytułowy bohater trylogii. Jako fanka turpizmu i literackich brudów, na samym już początku zostałam przez autora kupiona. Losy bohaterki bardzo mnie zainteresowały, przez co z ogromną przyjemnością przeczytałam cały cykl "Szarego Maga".

To, co szczególnie mi się podobało, to prostota przekazu. Autor z niezwykłą lekkością pióra wykreował całkiem rozległy świat w których czuć ducha średniowiecza. Nie brakuje tutaj bezkompromisowych i brutalnych scen. Aczkolwiek, moim skromnym zdaniem, mogły być odrobinę bardziej rozbudowane.

Na szczególne uznanie zasługuje również przekaz, sprytnie ukryty między wierszami. Mimo dosyć bezwzględnych realiów fabuły, Prusiński nie zapomniał o życiowych ideałach. Miłość, przebaczenie, wiara w idee czynią z niniejszej pozycji coś więcej aniżeli tylko barwną powieść fantasy. To, mimo wszystko, ciepła opowieść o życiu z całym swym wachlarzem nieszczęść, przypadków i uśmiechu losu.

Mogłabym się przyczepiać do fabuły czy interpunkcyjnych drobnostek. Nie zrobię tego jednak. Cieszę się, że debiutujący autorzy piszą dobrze. Złości mnie jednocześnie fakt, że bywają mocno niedoceniani i sami muszą szukać swych odbiorców. Zupełnie na to nie zasługują. Tego typu debiuty powinny być odpowiednio promowane. Bardzo szkoda, że giną na rynku czytelniczym w morzu błahych historyjek wypromowanych przez Amazona. Przecież "Polacy nie gęsi i swój język mają". Szkoda, że go nie doceniają i cały czas chwalą cudze swego nie znając.

"Jeśli kochasz, stawiasz tę osobę przed samym sobą. Wybaczasz jej wszystko, błędy, chwile słabości, głupie zachowania. Jeśli nie potrafisz wybaczać to znaczy, że nie potrafisz kochać."

Nie czytuję fantasy. Nie, nie dlatego, że nie lubię. Czytać kocham. Wszystko. No... może nie wszystko ale na pewno większość. I tylko pod warunkiem, że poziom pozwala na czerpanie...