Gdyby jeszcze Nancy w 'Muskając aksamit' nagle znalazła się na pirackim statku z kobiecą załogą i szefową o skłonnościach sado-masochistycznych, to chyba bym padła trupem przy powieści Sarah Waters. Dosłownie.
Byłam bardzo entuzjastycznie nastawiona do tej pozycji, ponieważ jeszcze nie miałam do czynienia z książką nurtu LGBT. I co? Po pierwszej, genialnej części 'Muskając aksamit', która mnie naprawdę zachwyciła, rozpoczął się regularny spadek formy w historii Nan. Czasem nie wiedziałam, jak mam odnieść się do czytanych fragmentów (prym wiedzie druga część, o której naprawdę nie wiem, co powiedzieć. I nie chce nawet się wypowiadać na ten temat). Już byłam przygotowana na naprawdę absurdalne wydarzenia, nie mogące zmieścić się w moim rozumowaniu, ale potem (na szczęście) nastąpiła malutka stabilizacja całości. Ale tylko malutka.
Sarah Waters naprawdę potrafi świetnie pisać i opowiadać w miarę ciekawe historie, tylko w moich oczach 'Muskając aksamit' staje się przereklamowaną pozycją, nastawioną tylko na szokowanie czytelnika. Inaczej tego nie określę. Jak już to ktoś napisał na temat tej powieści, momentami zalatuje tanimi chwytami erotycznymi i kiczem. Po lekturze pierwszej części byłam gotować dać ocenę 'bardzo dobrą'! A tak, niestety, całość zasługuje tylko na 'przeciętną'. I nic więcej.

Gdyby jeszcze Nancy w 'Muskając aksamit' nagle znalazła się na pirackim statku z kobiecą załogą i szefową o skłonnościach sado-masochistycznych, to chyba bym padła trupem przy powieści Sarah Waters. Dosłownie.
Byłam bardzo entuzjastycznie nastawiona do tej pozycji, ponieważ jeszcze nie miałam do czynienia z książką nurtu LGBT. I co? Po pierwszej, genialnej części 'Muskając...