Nie wiem czego się spodziewałam sięgając po Księgę stylu Coco Chanel. Zwykle wszelkie około poradnikowe pozycje omijam szerokim łukiem, ale jak sroka skusiłam się na błyszczące nazwisko projektantki, którą szanuję za odważne zmiany w damskiej modzie w czasach niekoniecznie temu sprzyjających. I niestety po raz kolejny dostałam słoną nauczkę.

Niezupełnie załapałam ideę tej książki. Miała być inspirującą lekcją na temat pasji, pieniędzy, stylu, kobiecości i wielu innych ciekawych rzeczy. Ja tego nie odnalazłam. Owszem, Karbo porusza sporą część z tych kwestii, jednak tylko przez pryzmat życia Coco Chanel, więc sama autorka nic nowego, ani tym bardziej inspirującego do swojej książki nie wniosła. Jaki więc był cel jej stworzenia? Nie wiem co autorka chciała w swojej książce przekazać, bo od siebie dodawała jedynie „sarkastyczne” komentarze i anegdotki o poszukiwaniu idealnego żakietu od Chanel-Chanel.

Byłam szczerze zaskoczona, kiedy z notki biograficznej dowiedziałam się, że Karen Karbo jest laureatką licznych nagród oraz felietonistką prestiżowych magazynów dotyczących mody. Może to kwestia przekładu, ale naprawdę przeciętny język, kiepskie żarty i zagubiony koncept na książkę raczej nie wskazują na tak zdolnego pisarza. Że nie wspomnę o ostatnim rozdziale tej publikacji, o sugestywnym podtytule Biblia stylu Coco Chanel. Szczyt grafomanii - stylizowanie języka na biblijny było zdecydowanie chybionym pomysłem! Niestety Karen Karbo nie popisała się talentem, ani też bystrością czy wnikliwą obserwacją. Ani to zabawne, ani odkrywcze. Po prostu zebrała do kupy wybrane fragmenty z życia słynnej projektantki (i to akurat jest ta interesująca część książki) i połączyła je z trochę bezsensownymi dygresjami, które chyba miały być zabawnym dodatkiem. Nie wyszło. Za to można pochwalić wydanie książki, bo jest naprawdę ładne. Mały format niby nijak ma się do tej „księgi” w tytule, ale piękne grafiki i wypowiedzi Coco Chanel na początku każdego rozdziału dobrze komponują się z treścią. Mnie najbardziej do gustu przypadł cytat rozpoczynający rozdział o tytule O tym, jak być nieustraszoną.

„Najodważniejszym ze wszystkich czynów nadal jest samodzielne myślenie. Na głos.”

Nic dodać, nic ująć. W pełni się z tym zgadzam, zresztą jak z wieloma rzeczami, o których mówiła Gabrielle Chanel.

Jeśli w ogóle można mówić o tym, że tę książkę warto przeczytać, to tylko ze względu na wątki biograficzne Coco. Mniej więcej znam jej historię, a mimo to z niesłabnącym zaciekawieniem czytałam o życiu tej, która mimo wielu wad i życiowych pomyłek (do których z pewnością należały romanse z nazistami) uwolniła kobiety z gorsetów i przywróciła im możliwość oddychania, stawiając je niemal na równi z mężczyznami.

Nie wiem czego się spodziewałam sięgając po Księgę stylu Coco Chanel. Zwykle wszelkie około poradnikowe pozycje omijam szerokim łukiem, ale jak sroka skusiłam się na błyszczące nazwisko projektantki, którą szanuję za odważne zmiany w damskiej modzie w czasach niekoniecznie temu sprzyjających. I niestety po raz kolejny dostałam słoną nauczkę.

Niezupełnie załapałam ideę tej...