Bardzo się cieszę, że nie zaczęłam czytania książek pani Guzowskiej od jej debiutu. Bo jakkolwiek bardzo bym nie chciała pochwalić jej pracy, to akurat w tym przypadku jest to zwyczajnie niemożliwe. Stworzona przez nią atmosfera na wykopaliskach to jakaś absolutna degrengolada środowiska archeologicznego. Ci, którzy jaki taki sukces już zdążyli odnieść są rozczarowani swoją karierą, nie dość głośnym sukcesem medialnym, mizernymi zarobkami, etc. Ci, którzy dopiero zaczynają pracę w zawodzie zachowują się, jakby czynili to z jakiegoś bliżej nieokreślonego przymusu, bądź za karę.
Sylwetka głównego bohatera, który w kolejnych częściach bardzo przypadł mi do gustu, w „Ofierze Polikseny” wzbudza zwykłą niechęć. To już nie antropologiczna wersja dr. Housa, zjadliwego, ale błyskotliwego narratora, tylko zwykły pijaczyna, który śmiertelnie się nudzi na wykopaliskach (na które chyba przybył z własnej woli, ale diabli wiedzą w jakim celu, skoro pracy unika, jak tylko może) i większą część swojego czasu spędza na wypijaniu hektolitrów wszystkiego, co tylko ma procenty. I nie zapomina o szczegółowym informowaniu czytelników o takich drobiazgach dotyczących jego codziennej egzystencji jak zalewanie się potem, zakładanie nieświeżych ciuchów, czy lekko używanej już bielizny…. Niezależnie od zapewnień naszego antropologa, że przy takim skwarze i tak nie robi to żadnej różnicy, pozwolę sobie zauważyć, że właśnie w takim upale podstawowe zasady higieny robią ogromną różnicę….
Cóż mogę napisać więcej?
Szereg postaci jest wyjątkowo płaski, niektórzy jak się domyślam zostali wymienieni tylko po to, aby rozszerzyć grono potencjalnych podejrzanych. Niemniej jednak ciężko ich rozpatrywać w takim aspekcie, bo niczego się o nich nie dowiadujemy. Relacje pomiędzy Mariem, a Polą są mocno zagmatwane i wielka szkoda, że autorka nie poświęciła zdania, czy dwóch, aby wyjaśnić czytelnikowi skąd pomiędzy tą dwójką ten dziwny układ (bo niby są osobno, ale jakby jednak nadal ciut razem…), a i sama fabuła też jakoś nie porywa.
Słaba pozycja.

Bardzo się cieszę, że nie zaczęłam czytania książek pani Guzowskiej od jej debiutu. Bo jakkolwiek bardzo bym nie chciała pochwalić jej pracy, to akurat w tym przypadku jest to zwyczajnie niemożliwe. Stworzona przez nią atmosfera na wykopaliskach to jakaś absolutna degrengolada środowiska archeologicznego. Ci, którzy jaki taki sukces już zdążyli odnieść są rozczarowani swoją...