Miałam okazję przeczytać kilka innych książek pani Joanny i wiem, że stać ją na więcej niż pokazała to w "Kamyku".

Cała ta opowieść była trochę tak jakby rozmyta i słabo zarysowana, a postacie niewyraziste. Wszystko to sprawiło, że pisząc tę opinię po prawie 2 miesiącach po przeczytaniu, nie pamiętam już fabuły.

Miałam okazję przeczytać kilka innych książek pani Joanny i wiem, że stać ją na więcej niż pokazała to w "Kamyku".

Cała ta opowieść była trochę tak jakby rozmyta i słabo zarysowana, a postacie niewyraziste. Wszystko to sprawiło, że pisząc tę opinię po prawie 2 miesiącach po przeczytaniu, nie pamiętam już fabuły.

Bardzo mi się podobała. Polecam fanom kryminałów

Bardzo mi się podobała. Polecam fanom kryminałów

Okładka obiecywała powieść z dreszczykiem emocji, powikłane intrygi kryminalne z pogłębionymi portretami psychologicznymi. Zastanawiam się, czy w środku na pewno jest książka, do której zachęca okładka...
Jako obyczajowa może by się sprawdziło takie nagromadzenie głównych bohaterów i faktycznie "sprawny" (a raczej "poprawny") język autorki. Ale akcji i sensacji w tej książce w ogóle nie ma. Bohaterowie nijacy, płascy i bezbarwni... Jako kryminał- tak strasznie przekombinowane, nudne i chaotyczne, że wątek kryminalny ledwie zauważalny w tle i w ogóle nie budzi emocji- ba, można zapomnieć, że gdzieś w trakcie ktoś kogoś zabił. Jako thriller... nie okłamujmy się, to nie jest thriller, to nawet nie leżało koło thrillera. Więc byłoby 6 za obyczajówkę, 2 za kryminał, 1 za thriller. W sumie daję 3 na szynach i odradzam tym, którzy lubią kryminały i thrillery. Słabe, usypiające czytadło nadające się jedynie do zabicia czasu przed snem. I pomyśleć, że to książka została wydana za pieniądze Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego...

Okładka obiecywała powieść z dreszczykiem emocji, powikłane intrygi kryminalne z pogłębionymi portretami psychologicznymi. Zastanawiam się, czy w środku na pewno jest książka, do której zachęca okładka...
Jako obyczajowa może by się sprawdziło takie nagromadzenie głównych bohaterów i faktycznie "sprawny" (a raczej "poprawny") język autorki. Ale akcji i sensacji w tej...

Jodełka - perełka :) Kryminał dla nieco dojrzalszych czytelników. Bardzo plastycznie przedstawieni wszyscy bohaterowie, kilka komicznych dialogów, nietuzinkowa konstrukcja książki - to wszystko sprawia, że czyta się powieść z ogromną przyjemnością. Nie dziwię się, że kapituła konkursowa dostrzegła potencjał Pani Joanny. Przyłączam się do gratulacji.

Jodełka - perełka :) Kryminał dla nieco dojrzalszych czytelników. Bardzo plastycznie przedstawieni wszyscy bohaterowie, kilka komicznych dialogów, nietuzinkowa konstrukcja książki - to wszystko sprawia, że czyta się powieść z ogromną przyjemnością. Nie dziwię się, że kapituła konkursowa dostrzegła potencjał Pani Joanny. Przyłączam się do gratulacji.

Czyta się całkiem lekko ale wątki jakieś takie rozjechane... Jak ktoś już wcześniej napisał, nie wiadomo co jest tematem przewodnim, tytuł wskazuje na dziewczynkę ale okazuje się, że to taki wątek poboczny. Postacie bez wyrazu i charakteru. Nie zżyłam się z bohaterami zupełnie a książkę bez żalu oddam.

Czyta się całkiem lekko ale wątki jakieś takie rozjechane... Jak ktoś już wcześniej napisał, nie wiadomo co jest tematem przewodnim, tytuł wskazuje na dziewczynkę ale okazuje się, że to taki wątek poboczny. Postacie bez wyrazu i charakteru. Nie zżyłam się z bohaterami zupełnie a książkę bez żalu oddam.

Trochę nie wiem o czym to było. Motyw Kamili ciekawy, ale jakoś mi to wszystko się nie zgrywało, inne postaci nie wiadomo co tam i po co robiły... Przeczytałam i nie będę pewnie za chwilę już pamiętać...

Trochę nie wiem o czym to było. Motyw Kamili ciekawy, ale jakoś mi to wszystko się nie zgrywało, inne postaci nie wiadomo co tam i po co robiły... Przeczytałam i nie będę pewnie za chwilę już pamiętać...

Dobra, ale nic więcej.

Dobra, ale nic więcej.

Książka bardzo mnie wchłonęła w siebie.Lubię taki stan zakotwiczenia w książce i przeżywania wespół z bohaterami bieżących wydarzeń.
Po raz któryś spotykam się z Joanną Jodełką. Każde było inne.Zobaczę co będzie dalej bo zakupiłam następną książkę tejże autorki.

Książka bardzo mnie wchłonęła w siebie.Lubię taki stan zakotwiczenia w książce i przeżywania wespół z bohaterami bieżących wydarzeń.
Po raz któryś spotykam się z Joanną Jodełką. Każde było inne.Zobaczę co będzie dalej bo zakupiłam następną książkę tejże autorki.

Początek nie zachęca do lektury, bo długi, przegadany i chaotyczny. Ale historia ciekawa i człowiek się wciąga nawet nie wiadomo kiedy. Tylko do specyficznego stylu pisania nie udało mi się przyzwyczaić. Ciągłe zmiany bohaterów, z których perspektywy widzimy wydarzenia, czasami bardzo dezorientowały. Ale nie skreślam autorki bo fabuła wciąga. Jest potencjał!

Początek nie zachęca do lektury, bo długi, przegadany i chaotyczny. Ale historia ciekawa i człowiek się wciąga nawet nie wiadomo kiedy. Tylko do specyficznego stylu pisania nie udało mi się przyzwyczaić. Ciągłe zmiany bohaterów, z których perspektywy widzimy wydarzenia, czasami bardzo dezorientowały. Ale nie skreślam autorki bo fabuła wciąga. Jest potencjał!

Dużo nie brakowało, a odpuściłabym sobie lekturę tej książki, bo początek to jedna wielka mieszanina oderwanych szczegółów i informacji, z których ciężko wyciągnąć cokolwiek. Za dużo tego. Ale w miarę czytania historia podobała mi się coraz bardziej, akcja się wyklarowała i nabrała sensu i napięcia. Podobał mi się nie tylko motyw kryminalny, ale też relacja Daniela Kocha i tytułowego Kamyka- niewidomej dziewczynki, której mama leży postrzelona w śpiączce, i która jest w ogromnym niebezpieczeństwie. Po trudnym początku czytało mi się bardzo dobrze.

Dużo nie brakowało, a odpuściłabym sobie lekturę tej książki, bo początek to jedna wielka mieszanina oderwanych szczegółów i informacji, z których ciężko wyciągnąć cokolwiek. Za dużo tego. Ale w miarę czytania historia podobała mi się coraz bardziej, akcja się wyklarowała i nabrała sensu i napięcia. Podobał mi się nie tylko motyw kryminalny, ale też relacja Daniela Kocha i...