"Siła niższa" - ku memu lekkiemu zaskoczeniu - zostawiła mi dużo większy uśmiech na pysku niż "Dożywocie" (które to z kolei po licznych peanach znajomych nieco mnie rozczarowało). Humor i aluzje literackie niby podobne, ale tym razem nabrały kształtniejszych kształtów fabularnych. Postacie nadal niezbyt mnie ujmują same w sobie, ale ich wspólny świat i ich interakcje już tak. Nie do końca na razie rozumiem, dlaczego tak jest, ale jako zbiorowość postacie z "Siły niższej" budzą we mnie sympatię, a pojedynczo wcale (oczywiście poza Turu i Tsadkielem). Styl autorki - zdania tak napakowane wymyślnymi skojarzeniami, metaforami i minidygresjami - tu też jakoś bardziej do mnie trafił.
Uśmiechałam się szeroko nie raz i nie dwa. Bo jak się nie uśmiechać, i to od samego początku, czytając takie oto słowa:
„W przeciwieństwie do swej wyżej postawionej i pomysłowej kuzynki, która nawet z głupiego jabłka potrafiła wycisnąć wyprawę na tysiąc okrętów i jednego drewnianego kona, siła niższa dysponowała znacznie skromniejszym arsenałem. Nie miała głowy do skomplikowanej logistyki katastrof naturalnych, uparcie myliła geopolitykę z geoplastyką, a do odkryć natury dziejowej brakowało jej i szczęścia, i kompetencji. Za to po mistrzowsku łamała obcasy, tłukła filiżanki z kompletu, pryskała keczupem na śnieżnobiałe koszule, puszczała oczka w pończochach i zacinała windy między piętrami. I to wszystko. Niby nic wielkiego, niby proza życia zamiast dramatu w trzech aktach, poświęcała się jej jednak z prawdziwym oddaniem, gorliwością nadrabiając braki w potencjale bojowym.
Czasem jednak siła niższa spoglądała na świat i puszczała wodze fantazji. Lubiła sobie wtedy wyobrażać, że jeśli w odpowiednim momencie rozwiąże sznurowadła bujnej brodzie z doczepionym do niej rachitycznym młodzieńcem, która mknęła rączo przez pasy na czerwonym, by zdążyć na tramwaj, albo przebije strategiczny fragment ogumienia tamtej miłej parze migdalącej się pod siedemnastką, to uruchomi lawinę zrządzeń losu znacznie większego kalibru.".

"Siła niższa" - ku memu lekkiemu zaskoczeniu - zostawiła mi dużo większy uśmiech na pysku niż "Dożywocie" (które to z kolei po licznych peanach znajomych nieco mnie rozczarowało). Humor i aluzje literackie niby podobne, ale tym razem nabrały kształtniejszych kształtów fabularnych. Postacie nadal niezbyt mnie ujmują same w sobie, ale ich wspólny świat i ich interakcje już...