Trzecia część cyklu kryminalnego o Martine Poirot, belgijskiej sędzi śledczej z Villette. Odnalezienie zwłok nieznanego mężczyzny na barce z rudą żelaza stanowi początek śledztwa, które dotyka zarówno wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat (tragedii w miejscowej kopalni),jak i losów rodziny szwedzkiego męża głównej bohaterki. Skomplikowana intryga ujawnia nieoczekiwane powiązania. Tym razem - jak dla mnie - sprawa ma jednak zbyt dużo wydziwionych powiązań, jakkolwiek wciąż jest bardzo ciekawa, zagmatwana i oryginalna. Warto, ale nie jest już tak dobrze, jak w tomie pierwszym i drugim.

Trzecia część cyklu kryminalnego o Martine Poirot, belgijskiej sędzi śledczej z Villette. Odnalezienie zwłok nieznanego mężczyzny na barce z rudą żelaza stanowi początek śledztwa, które dotyka zarówno wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat (tragedii w miejscowej kopalni),jak i losów rodziny szwedzkiego męża głównej bohaterki. Skomplikowana intryga ujawnia nieoczekiwane...

Zupełnie mi ta książka nie podeszła. Za dużo ludzi, powiązań między nimi, wszyscy się znają wzajemnie od Szwecji po Francję. W końcu było mi wszystko jedno kto jest zabójcą, bo jakoś tych ludzi nie rozróżniałam.
Za dużo też napomknień o ciuchach, zwłaszcza od projektantów.
Nie moja bajka

Zupełnie mi ta książka nie podeszła. Za dużo ludzi, powiązań między nimi, wszyscy się znają wzajemnie od Szwecji po Francję. W końcu było mi wszystko jedno kto jest zabójcą, bo jakoś tych ludzi nie rozróżniałam.
Za dużo też napomknień o ciuchach, zwłaszcza od projektantów.
Nie moja bajka

Mocno przeciętne, niespecjalnie wciągające czytadło. W miarę szybko można się zorientować, jak potoczy się historia, nie ma wielu niespodzianek.
Jeżeli szukasz czegoś na podróż pociągiem lub samochodem - polecam.

Mocno przeciętne, niespecjalnie wciągające czytadło. W miarę szybko można się zorientować, jak potoczy się historia, nie ma wielu niespodzianek.
Jeżeli szukasz czegoś na podróż pociągiem lub samochodem - polecam.

Bardzo krótko...słaba

Bardzo krótko...słaba

Przykro, ze po dwóch niezłych częściach nastąpiło TO. Nie jestem zbyt wnikliwym czytelnikiem kryminałów, to znaczy: nigdy nie wiem kto dlaczego i jak... A jednak w przypadku tej książki domyśliłam się już mniej więcej w połowie i to więcej szczegółów niż bym rzeczywiście chciała! Drażni dodatkowo niewyobrażalna ilość zbiegów okoliczności, jakby w Szwecji i Belgii żyły tylko dwie rodziny a wszyscy bohaterowie powinni być mocno związani ze sobą, nawet jeśli to nie konieczne dla fabuły. Zawiodłam się! Mam nadzieję, ze to najgorszy tom w serii i w powieści "Księżyc w Villette" autorka powróci do dawnej formy.

Przykro, ze po dwóch niezłych częściach nastąpiło TO. Nie jestem zbyt wnikliwym czytelnikiem kryminałów, to znaczy: nigdy nie wiem kto dlaczego i jak... A jednak w przypadku tej książki domyśliłam się już mniej więcej w połowie i to więcej szczegółów niż bym rzeczywiście chciała! Drażni dodatkowo niewyobrażalna ilość zbiegów okoliczności, jakby w Szwecji i Belgii żyły tylko...

Taki tam kryminał. Szału nie ma.

Taki tam kryminał. Szału nie ma.

Trzecia powieść cyklu o belgijskiej sędzi śledczej Martine Poirot zaczyna się dość niemrawo, ale historia nabiera rumieńców. Powieść utrzymuje się na podobnym poziomie, jak dwie poprzednie. Mam wrażenie, że autorka opiera się na podobnej konstrukcji jak choćby Camilla Lackberg - pisząc o "teraźniejszości" (lata 90-te) nawiązuje do wydarzeń z mniej lub bardziej odległych wydarzeń. Dla mnie plusem jest sama fabuła i opis wydarzeń, minusem jednak jest dla mnie kreacja postaci - nie do końca przekonująca postać sędzi śledczej Martine Poirot, która co rusz napotyka się na sprawy, w których mogą jej pomóc dawni kochankowie lub obecny mąż. Cykl czytam ze względu na pomysłowe rozwiązania zagadki kryminalnej, niekoniecznie ze względu na wykreowane postaci. Polecam wszystkim miłośnikom kryminałów lubiących powieści z odniesieniem do wydarzeń z przeszłości.

Trzecia powieść cyklu o belgijskiej sędzi śledczej Martine Poirot zaczyna się dość niemrawo, ale historia nabiera rumieńców. Powieść utrzymuje się na podobnym poziomie, jak dwie poprzednie. Mam wrażenie, że autorka opiera się na podobnej konstrukcji jak choćby Camilla Lackberg - pisząc o "teraźniejszości" (lata 90-te) nawiązuje do wydarzeń z mniej lub bardziej odległych...

To już trzecia część cyklu poświęconego bohaterce wykonującej bardzo interesujący zawód sędziego śledczego. I choć nastrojem oraz narracją powieść dorównuje tomom poprzednim, to jednak "Pod ziemią w Villette" nie ma takiej siły oddziaływania, jest pozycją fabularnie w widoczny sposób słabszą.

Martine Poirot tym razem musi rozwikłać zagadkę śmierci fotografa-dziennikarza, którego brak zajęcia sprowadził do jej miasta, i który podjął się napisania pracy dotyczącej katastrofy sprzed czterdziestu lat. Szybko się okazuje, że mimo tak długiego czasu ludzie wciąż mają swoje zdanie na temat wypadku, w którym zginęło prawie trzystu górników. Czyli podobnie jak w części pierwszej ("Nauczycielka z Villette") obserwujemy dwa dramaty: ten, który dzieje się w latach dziewięćdziesiątych, i ten z lat pięćdziesiątych. A żeby nie było aż tak widoczne, że autorka wykorzystuje schemat, który raz już się sprawdził (w dodatku całkiem nieźle),tym razem dodatkowo opowieść mimo, że przedstawia wydarzenia lokalne, to dzięki osobom dramatu zatacza kręgi po praktycznie całej ówczesnej Unii Europejskiej.

Powieść znowu przedstawia solidną ilość różnego rodzaju ludzkich dramatów, kontynuując styl zapoczątkowany w pierwszej odsłonie serii. Przez chwilę wydaje się nawet, że sama sędzia zostanie ciekawiej zaprezentowana, autorka sięga do przeszłości Martine nieco ją odsłaniając, pokazując pewne wydarzenia z czasów jej młodości. Lecz już gdy czytelnik z zainteresowaniem rozbudził się znad jednak sennej lektury, i już ma nadzieję, że zrobi się ciekawie, Ingrid Hedström zostawia Martine i zaczyna zajmować się innymi, nowymi bohaterami. Na domiar złego w pewnym momencie historia robi się chaotyczna, może chodziło o pokazanie głupoty niektórych praw, może bezsilności ludzi dobrych w świecie pełnym złych - nie wiem. Efekt jednak jest taki, że czytelnik znowu zaczyna przysypiać, zatem plan niespecjalnie się powiódł.

Według mnie widać tu wyraźny spadek formy. Rzecz jasna wciąż da się powieść czytać, i naprawdę bez kłopotu znajdziemy na rynku kryminały o wiele słabsze, jednak dwa poprzednie tomy były znacznie bardziej zwarte i solidne, imponowała mi konsekwencja autorki. Tymczasem w "Pod ziemią w Villette" widać stanowczo zbyt wiele powtórzeń względem poprzedników, zbyt mało tu dobrych, nowych pomysłów, podobnie jak i sama historia kryminalna nie jest pełna polotu, wręcz przeciwnie, jest schematyczna prawie do bólu.

To już trzecia część cyklu poświęconego bohaterce wykonującej bardzo interesujący zawód sędziego śledczego. I choć nastrojem oraz narracją powieść dorównuje tomom poprzednim, to jednak "Pod ziemią w Villette" nie ma takiej siły oddziaływania, jest pozycją fabularnie w widoczny sposób słabszą.

Martine Poirot tym razem musi rozwikłać zagadkę śmierci fotografa-dziennikarza,...

Kontynuacja serii o sędzi śledczej Martinie Poirot. Książka utrzymana w tonie poprzednich, ciągle coś się dzieje, przeważa akcja. Pomysł nie jest zbyt wyszukany, wręcz mnie rozczarował. Autorka przykłada się do pisania, cała akcja jest przemyślana, piętrzą się mylne tropy, zawiłości, bohaterowie. Ale wciąż czegoś brakuje. Bohaterowie nie przyciągają uwagi na dłużej, oni po prostu są. Całej książce brakuje właśnie tego, co sprawiłoby uczucie zawodu, że to już koniec. W żadnym wypadku tego nie czułam, przeczytałam ją w jeden dzień, następnego już zatarł się ślad emocjonalny jaki pozostawiła. Nie mogę przyczepiać się do fabuły od strony technicznej, merytorycznej, ale brakuje czegoś emocjonalnego.

Kontynuacja serii o sędzi śledczej Martinie Poirot. Książka utrzymana w tonie poprzednich, ciągle coś się dzieje, przeważa akcja. Pomysł nie jest zbyt wyszukany, wręcz mnie rozczarował. Autorka przykłada się do pisania, cała akcja jest przemyślana, piętrzą się mylne tropy, zawiłości, bohaterowie. Ale wciąż czegoś brakuje. Bohaterowie nie przyciągają uwagi na dłużej, oni po...

Podobnie jak dwie poprzednie książki - szybko przecztane. Lubię styl autorki i czekam na kolejne pozycje.

Podobnie jak dwie poprzednie książki - szybko przecztane. Lubię styl autorki i czekam na kolejne pozycje.