Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak, z pewnością tę książkę dało się napisać lepiej, ciekawiej, pominąć zbędne fragmenty na rzecz pogłębienia studium postaci czy większego skomplikowania akcji. Rozumiem te głosy wśród innych recenzji, częściowo je podzielam. Ale jest coś, co sprawia, ze jednak "Wyspa" zmroziła mi krew w żyłach - bolesna aktualność i bliskość tematu izolacji, walki o byt, bycia skazanym na działania rządów i ich błędy, na które nie mamy wpływu. Żyjemy już niemal rok w środku pandemii i świat jest wywrócony do góry nogami, nie da się czytać "Wyspy" w oderwaniu od rzeczywistości. Autorka diagnozuje w islandzkim społeczeństwie, uważanym za jedno z najbardziej postępowych i równościowych, te same cechy, które w innych częściach świata doprowadzają do powstania totalitaryzmów pod płaszczykiem ochrony dobrostanu narodu. Włos się jeży na głowie, kiedy czytam o trzech wyjściach z załamania porządku społecznego opracowanych przez Komitet Wykonawczy - symplifikacja, wchłonięcie lub anihilacja. Za sprawą premierki rząd Islandii postawiony przed nietypową sytuacją całkowitego zerwania kontaktu z zewnętrznym światem, stara się walczyć, przetrwać za wszelką cenę, ale odgórnie wprowadzane restrykcje spychają społeczeństwo w spiralę przemocy, bezprawia, gwałtu - nowe średniowiecze. A to już znamy aż za dobrze z autopsji - prawa grup marginalizowanych zostają kawałek po kawałku odbierane i z początku nikt nie widzi w tym nic złego, aż budzimy się w momencie, gdy szczucie jednych na drugich doprowadza najpierw do utworzenia obozów dla odmieńców a potem do jego tragicznej likwidacji... To schemat tak uniwersalny i znany, a jednak w dystopijnej realizacji Sigríður Hagalín Björnsdóttir tak bliski i rozpoznawalny, że aż kręci się w głowie.
Książka w dzisiejszych czasach bardzo warta przeczytania i najlepiej dać sobie czas na jej przetrawienie - czy przypadkiem nie jesteśmy już w tym momencie?

Tak, z pewnością tę książkę dało się napisać lepiej, ciekawiej, pominąć zbędne fragmenty na rzecz pogłębienia studium postaci czy większego skomplikowania akcji. Rozumiem te głosy wśród innych recenzji, częściowo je podzielam. Ale jest coś, co sprawia, ze jednak "Wyspa" zmroziła mi krew w żyłach - bolesna aktualność i bliskość tematu izolacji, walki o byt, bycia skazanym na...

Uważam, że ten tekst powinno się czytać w szkołach - krótki, treściwy, w punkt. Może wymieńmy Sienkiewicza na Chimamandę Ngozi Adichie? Wszyscy by na tym zyskali. Bo wszyscy powinniśmy być feministami, a problem płci kulturowej dotyka każdego.

Uważam, że ten tekst powinno się czytać w szkołach - krótki, treściwy, w punkt. Może wymieńmy Sienkiewicza na Chimamandę Ngozi Adichie? Wszyscy by na tym zyskali. Bo wszyscy powinniśmy być feministami, a problem płci kulturowej dotyka każdego.

Ta książka jest jak list miłosny, tyle czułości i ciepła jest w mówieniu Marii Stauber o Lusi. Córka Lusi śledzi losy swojej rodziny i jej tragiczne dzieje, rekonstruuje drogi przyjaciół i bliskich, a przede wszystkim wydobywa z mroku i zachowuje od zapomnienia sceny zapamiętane przez matkę z okresu międzywojennego, wojny i okupacji. Zawsze głęboko poruszają mnie losy poszczególnych osób tak silnie zdeterminowane tzw. wielką historią, ich codzienną małą walkę o przetrwanie, często też swego rodzaju instynkt, który pozwala im niemalże cudem uniknąć śmierci. Na to wszystko składa się cała seria przypadków, znajomości, spotkań i wzajemnej pomocy i zbiegów okoliczności. Może właśnie ta perspektywa, obserwowanie z drugiego, trzeciego rzędu, pokolenia, pozwala widzieć historię w taki sposób - wiemy dziś więcej, mamy dostępy do archiwów i więcej danych na temat rozgrywek politycznych i wojennych. W tej książce przede wszystkim ujęła mnie jednak czułość, jest to po prostu pięknie napisana rzecz. Jednocześnie autorka nie zrezygnowała z kronikarskiego, dokumentalistycznego zacięcia, widać silną potrzebę przedłużenia pamięci o historii życia matki oraz wielu jej znakomitych przyjaciół, ofiar totalitaryzmów. Myślę, że to najpiękniejszy hołd wdzięczności i podziwu, jaki mogła złożyć Lusi.

Ta książka jest jak list miłosny, tyle czułości i ciepła jest w mówieniu Marii Stauber o Lusi. Córka Lusi śledzi losy swojej rodziny i jej tragiczne dzieje, rekonstruuje drogi przyjaciół i bliskich, a przede wszystkim wydobywa z mroku i zachowuje od zapomnienia sceny zapamiętane przez matkę z okresu międzywojennego, wojny i okupacji. Zawsze głęboko poruszają mnie losy...