Tyle w tym morderstw, ile horroru w Zmierzchu.
Sam pomysł zabijania królowych piękności i gry na punkty, względem koloru włosów naprawdę mi się podobał. I oto genialny przykład tego, jak mieć świetny pomysł na książkę i rewelacyjnie go zniweczyć. Kupując tę powieść, myślałam, że znalazłam coś dobrego, z dobrą koncepcją. A tu okazuje się, że kupiłam najzwyklejsze romansidło z mordercami jako wyblakłe tło. Prosty, oklepany styl, banalne słownictwo (przedszkolaki używają bardziej skomplikowanych słów), typowi bohaterowie, przewidywalny przebieg zdarzeń. Poza tym denerwowała mnie postać Jennifer, czy tam Jessiki (za cholerę nie pamiętam jak ta pokraka się nazywała). Nie wspominając już o drogiej Yvette Young, która dosłownie rozbawiła mnie do łez. Zdolność czytania w myślach, tak? No pewnie, bo przecież który psycholog tego nie potrafi (nawiasem mówiąc, gdyby nie ta umiejętność, nikt nigdy pewnie nie zatrudniłby jej w tej dziedzinie, bo już nawet ja, nie mająca z psychologią nie więcej do czynienia niż oglądanie filmów psychologicznych nastolatka, wiem więcej na ten temat od kochanej Yvette)
Podsumowując: Gra o śmierć jest pierwszą i ostatnią książką tej autorki, po którą zdecydowałam się w ogóle sięgnąć. Szkoda czasu na takie badziewie.

Tyle w tym morderstw, ile horroru w Zmierzchu.
Sam pomysł zabijania królowych piękności i gry na punkty, względem koloru włosów naprawdę mi się podobał. I oto genialny przykład tego, jak mieć świetny pomysł na książkę i rewelacyjnie go zniweczyć. Kupując tę powieść, myślałam, że znalazłam coś dobrego, z dobrą koncepcją. A tu okazuje się, że kupiłam najzwyklejsze romansidło...