Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zmęczyla mnie ta ksiazka

Zmęczyla mnie ta ksiazka

Szwendając się w letni, upalny dzień po wielkim, zatłoczonym centrum handlowym, natrafiłam szczęśliwie na stoisko, które przyciągało uwagę wielu ludzi pałętających się w okolicy. Złapana w tę magiczną siec, podeszłam bliżej, a mym oczom ukazały się sterty książek, w cenach tak niskich, że grzechem byłoby odejść stamtąd niczego poprzednio nie kupując. W moje sidła wpadła książka "Ofiara 44" Toma Roba Smitha. Kompletnie nie wiedziałam co to i o czym jest, ani czy warto w ogóle przeznaczyć czas na to dzieło. Długo nie musiałam czekać, by znać odpowiedzi na moje wątpliwości.
Ofiara 44 to debiutancka powieść pana Smitha, porównywana do utworów Thomasa Harrisa. Zalicza się do tych "trzymających w napięciu, mrocznych thrillerów osadzonych w realiach stalinowskiej Rosji", jak możemy przeczytać na tyle okładki. Powiem szczerze, że nigdy wcześniej nie miałam styczności z żadnymi utworami literackimi, których akcja rozgrywała się w Rosji, ani w ogóle, które miały do czynienia z tym krajem. Dlaczego? Otóż bałam się tych wszystkich rosyjskich nazwisk, imion, miejscowości. Nie lubię, gdy jedną frazę muszę czytać parę razy i dopiero za entym jestem w stanie dobrze ją wymówić. Ale ku mojemu miłemu zaskoczeniu w tym przypadku nie było żadnych trudności.
Sama książka nie jest gruba, zawiera trochę ponad czterysta stron. Jest tak wciągająca i przyjemna, że spokojnie można ją skończyć w jeden dzień. Czytelnik nie jest w stanie się oderwać, ciągle chce więcej i więcej. Pragnie poznać historie głównego bohatera i jej żony, to jak potoczy się ich los oraz poznać, kim tak naprawdę jest seryjny morderca, czyhający na biedne, niewinne dzieci.
Ofiara 44 to jedna z tych książek, po których skończeniu czujemy się przygnębieni i smutni, bo chcielibyśmy więcej, ale niestety historia się kończy.
Myślę, że dla ludzi lubiących dobre thrillery, które ani przez moment nie pozwolą im się nudzić, Ofiara 44 to pozycja obowiązkowa. Gorąco polecam.

Szwendając się w letni, upalny dzień po wielkim, zatłoczonym centrum handlowym, natrafiłam szczęśliwie na stoisko, które przyciągało uwagę wielu ludzi pałętających się w okolicy. Złapana w tę magiczną siec, podeszłam bliżej, a mym oczom ukazały się sterty książek, w cenach tak niskich, że grzechem byłoby odejść stamtąd niczego poprzednio nie kupując. W moje sidła wpadła...

W swej beznadziejności genialny odpowiednik Zmierzchu, na którym zresztą Erika Leonard się inspirowała.
Panna Anastasia Steel wydaje się być (niewiarygodne!) jeszcze głupszą, bardziej irracjonalną, beznadziejną i bardziej pustą postacią od postaci Belli Swan, wykreowanej przez naszą ukochaną Stefcię Meyer. Nieporadna łamaga, która wywraca się na każdym kroku (upadek przed panem Greyem, wchodząc do jego biura), kochająca jeansy (toż to święto, gdy ubierze się ładnie, elegancko i kobieco), jeżdżąca swym jakże sprawnym garbusikiem (to że odpada mu zderzak i co parę dni musi jeździć z nim do swojego znajomego na naprawę, bo auto odmawia posłuszeństwa, nie znaczy, że się psuje i nadaje jedynie na złom, nigdy!) wcale, a wcale nie przypomina naszej kochanej, kruchej fajtłapy Belli, chodzącej jedynie w szarych ubraniach i broń boże czymkolwiek innym niż długie, zwykłe spodnie, zakrywające jej nogi oraz jeżdżącej starą furgonetką. Podobieństwo? A gdzie tam znowu!
Pięćdziesiąt twarzy Greya to jedynie uzupełniona jakąś tam erotyką i wzbogacona opisami seks-scenek "nowa" wersja Zmierzchu.
Mimo wszystko nie daję najniższej oceny (dwie gwiazdki jednak myślę, że wystarczą), ze względu na dobry gust Christiana co do samochodów.

W swej beznadziejności genialny odpowiednik Zmierzchu, na którym zresztą Erika Leonard się inspirowała.
Panna Anastasia Steel wydaje się być (niewiarygodne!) jeszcze głupszą, bardziej irracjonalną, beznadziejną i bardziej pustą postacią od postaci Belli Swan, wykreowanej przez naszą ukochaną Stefcię Meyer. Nieporadna łamaga, która wywraca się na każdym kroku (upadek przed...