Ta książka żyje przede wszystkim tym, co poza nią. Oceniać ją w oderwaniu od aktualnej rzeczywistości, to jak umówić się z piękną dziewczyną, ale nie sprawdzić z kim wcześniej spała i czy jej rodzice są bogaci. Bez sensu. Najlepsze są niedomówienia, te małe potworki, które latają dookoła czytelnika mrugając porozumiewawczo, kiedy trzeba. A Janusz Głowacki wie, kiedy trzeba. Nie znaczy to, że „Przyszłem…” za rok zgnije jak przeterminowany jogurt – bynajmniej – przecież nadal powtarzamy dowcipy z „Rejsu” i śmiejemy się (przynajmniej niektórzy) oglądając „Misia”. Pewnie za pięć lat będziemy sobie opowiadać o kryjącym się w Bristolu przed rozzłoszczonymi obrońcami krzyża autorze, przepijającym te same pieniądze, które mu zapłacono. Świat zmienia się tak szybko, że właściwie stoi w miejscu.

Głowacki nie rozlicza się z Wajdą, ani Wajdy z niczego nie rozlicza; to reżyser przyszedł do pisarza z propozycją napisania scenariusza o Wałęsie, wiedząc z kim ma do czynienia i co z tego może wyniknąć. Ów mezalians zaowocował całkiem interesującym filmem, a że każda opowieść ma własne przypisy, to z nich narodziła się książka, pisana oczywiście, według autora, wyłącznie z chęci zysku. Jak dobry ojciec, Głowacki zamiótł rozbite szkło pod dywan, pozbierał z podłogi swoje dzieci-pomysły, włożył je do nowych słoików i zaprezentował światu; żeby była jasność – jasne, że krzyknął: it’s alive!

I tak się przepychali: Głowacki pisał, Wajda kręcił, wycinał, przemontowywał, Głowacki poprawiał, doklejał. Potem porozumiewali się już tylko listownie. A Wajda ciągnął w stronę Spielberga, co mogło skłonić scenarzystę do częstszych wizyt w Bristolu, bo pomysły Głowackiego bardziej przypominają styl Scorsesego albo Greengrassa. W końcu film powstał i wszedł na duże ekrany. Tłumy ruszyły do kin, ci którzy wiedzieli swoje, nadal wiedzą swoje, reszta poczeka na DVD dołączone do magazynu dla pań.

Teraz mamy książkę, którą można czytać do filmu albo zupełnie się dziełem Wajdy nie przejmując. Można sobie wyobrażać, jakby ono wyglądało z włączonymi do niego wyciętymi scenami albo po prostu zachwycać się nimi dla nich samych. Właściwie to wszystko jedno, co zrobicie – Głowackiemu chodzi tylko o pieniądze – bo i tak będziecie się śmiać, dokładnie w tych momentach, w których autor tego sobie życzy. Tak się pisze książkę roku 2013.

Rafał Łukasik