Sam nie wiem.
Zacznę od tego, że do książki podszedłem z pewnym uprzedzeniem. Słyszałem, że czytanie książek Murakamiego jest tak wzbogacające intelektualnie, jak lektura biografii piłkarzy. Niemniej postanowiłem odłożyć na bok uprzedzenia i zanurzyć się w tekst.
Rzeźbiłem go przez ponad 2 miesiące. Najpierw, z trudem, przeczytałem połowę. Potem drugą połowę przesłuchałem. Nie chodzi o ciężkość stylu, ten był raczej lekki, a wiele opisów wydawało mi się filmowych. Chodziło o tzw. "puste przebiegi". Nic mnie tak bardzo nie irytuje, jak wstawianie sytuacji, scen, dialogów, bohaterów, etc. tylko po to, żeby jakoś zapełnić przestrzeń literkami. Żeby dobić do tych 10 arkuszy wydawniczych. Takie odniosłem tu wrażenie, bardzo wiele oderwanych od fabuły i historii wstawek.
Po drugie "filozoficzne bon motta" wygłaszane przez narratora i bohaterów o ludziach. Nie skomentuję, po prostu mierzi mnie.
Styl wydawał mi się momentami zbyt infantylny - dorosły facet mówi, że idzie "siusiać". Wielokrotnie.
Spodobał mi się humor, który pojawiał się miejscami, niektóre abstrakcyjne pomysły (penis wieloryba, owce), czy lekkość. No i uszy. W opisywaniu uszów Murakami jest chyba niezrównany.
Ale ogólnie słabo: proza "kliszowa", męcząca, nic nie wnosząca.
Po więcej nie sięgnę.

Sam nie wiem.
Zacznę od tego, że do książki podszedłem z pewnym uprzedzeniem. Słyszałem, że czytanie książek Murakamiego jest tak wzbogacające intelektualnie, jak lektura biografii piłkarzy. Niemniej postanowiłem odłożyć na bok uprzedzenia i zanurzyć się w tekst.
Rzeźbiłem go przez ponad 2 miesiące. Najpierw, z trudem, przeczytałem połowę. Potem drugą połowę przesłuchałem....