W twórczości Jo Nesbø jestem zakochana od pierwszej przeczytanej książki – "Człowieka nietoperza". Wyjątkowo serię o Harrym Hole czytam po kolei i z każdym kolejnym tytułem mój zachwyt rośnie. Widać, że autor pracuje nad swoim warsztatem, cały czas go udoskonala, nie brakuje mu nowych pomysłów, ciągle zaskakuje czytelnika. Niedawno ukazała się najnowsza część tej serii i cóż, nie mogłam się zbyt długo powstrzymać, musiałam ją kupić i natychmiast zabrać się do czytania.

Erlend Vennesla, emerytowany policjant, zostaje zamordowany. Miejsce zbrodni i dzień jej dokonania są takie same jak w przypadku morderstwa Sandry Tveten sprzed dziesięciu lat, bardzo młodej dziewczyny, praktycznie dziecka, która została zgwałcona i zamordowana. Wtedy Erland brał udział w śledztwie, ale sprawa nie została nigdy rozwiązana, sprawca nie został ujęty. Czy to zwykły przypadek?

Gdy po pewnym czasie ginie kolejny policjant, również w dzień i w miejscu dokonania dawnej zbrodni, która do dnia dzisiejszego nie doczekała się rozstrzygnięcia, nie można mieć już wątpliwości - ktoś poluje na policjantów. Jak zwykle, gdy ginie jeden z nich, funkcjonariusze mobilizują swoje siły, za wszelką cenę chcą rozwiązać tę sprawę. Jednak ujęcie mordercy nie jest łatwe, śledczy błądzą po omacku, nie potrafią nawet skierować śledztwa na odpowiednie tory... Czyżby nie potrafili sobie poradzić bez Harry'ego Hola? Jednak niestety na jego pomoc nie mogą liczyć.

W Szpitalu Centralnym policjanci pilnują pewnego tajemniczego pacjenta. Mężczyzna jest w śpiączce, szanse na jego wybudzenie są niewielkie, ale gdyby się to udało, to mężczyzna mógłby być kluczowym świadkiem w innej ważnej prawie... Kim jest ten pacjent?

Mikael Bellman, komendant okręgowy policji, odwiedza Isabelle Skøyen w jej nowym gabinecie. Isabelle niedawno awansowała z asystentki na radną do spraw społecznych, również Mikael piastuje swoje stanowisko od niedawna. Swoje awanse zawdzięczają sukcesom w walce z handlarzami narkotyków w Oslo. Jednak nie osiągnęliby tego efektu bez współpracy z największym z nich – Asajewem. Wyłapali wszystkich baronów narkotykowych oprócz tego jednego, który dzięki temu uzyskał monopol na sprzedaż narkotyków. Teraz boją się, bo jedyny świadek, który może ich zdradzić, wcześniej będący w śpiączce, zaczyna się wybudzać. Mikaelowi i Isabelle zaczyna się palić grunt pod nogami. Jak rozwiązać tę sprawę? Jak uciszyć świadka?

Lektura "Policji" to prawdziwa uczta. Jo Nesbø cały czas wodzi czytelnika za nos, jest mistrzem niedopowiedzeń. Gdy wydaje nam się, że coś wiemy, mamy jakieś wyobrażenie o danej sprawie, to po kilku stronach okazuje się, że tak naprawdę nie wiedzieliśmy nic. Autor podpuszcza nas, sam wsadza nam przez te niedopowiedzenia jakiś obraz do głowy, on zdaje sobie sprawę, co sobie pomyślimy, bawi się z nami w kotka i myszkę. Trudno zliczyć, ile razy udało mu się wystrychnąć mnie na dudka.

W tej książce cały czas się coś dzieje, nie ma słabszych momentów, ani przez chwilę nie można się nudzić. Autor po mistrzowsku konstruuje fabułę, tworzy bardzo ciekawych i skomplikowanych bohaterów. Nawet postacie, które z założenia są pozytywne, nie są pozbawione wad, potykają się, popełniają błędy. Nie brakuje tu też psychopatów, zwyrodnialców i osób z zaburzeniami psychicznymi.

A same morderstwa? Strzelenie w głowę byłoby mało oryginalne, nasz morderca podchodzi do zbrodni jak do rytuału, reżyseruje swój spektakl, a potem z ogromną precyzją odgrywa swoją rolę. Niektóre sceny mogą zmrozić krew w żyłach. Nie brakuje też napięcia, które wielokrotnie w tracie tej lektury osiąga maksimum.

Jednak nie samymi morderstwami człowiek żyje. Nasi bohaterowie mają też inne problemy, radości i dylematy. Kochają, nienawidzą, szantażują się, podejmują życiowe decyzje, zdradzają... Nie ma czasu na nudę.

Dla mnie taki powinien być dobry thriller. Autor rozbudził mój apetyt, dlatego już marzę o kolejnej części, bo mam wrażenie, że ta seria nigdy się mi nie znudzi, że ciągle będę chciała więcej i więcej.

Na koniec chciałabym jeszcze pochwalić tłumaczenie i polską redakcję książki, do których nie mam zastrzeżeń, a w przypadku powieści obcojęzycznych te czynniki odgrywają często bardzo ważną rolę. Kiepski tłumacz potrafi zepsuć nawet najlepszą książkę, na szczęście pani Iwona Zimnicka potrafi oddać to, co gra w duszy Jo Nesbø.

Gorąco polecam "Policję" oraz wszystkie pozostałe części o Harrym Hole. Najlepiej czytajcie je po kolei, wtedy sami zobaczycie jak styl autora, jego pomysłowość ewoluują.

Zapraszam również na:
http://korcimnieczytanie.blogspot.com/2013/11/jo-nesb-policja.html

W twórczości Jo Nesbø jestem zakochana od pierwszej przeczytanej książki – "Człowieka nietoperza". Wyjątkowo serię o Harrym Hole czytam po kolei i z każdym kolejnym tytułem mój zachwyt rośnie. Widać, że autor pracuje nad swoim warsztatem, cały czas go udoskonala, nie brakuje mu nowych pomysłów, ciągle zaskakuje czytelnika. Niedawno ukazała się najnowsza część tej serii i...