Jako że „Cząstka prawdy” Lisy Unger to część druga przygód Ridley dużo łatwiej przyszło mi wczytać się w tę historię niż miało to miejsce przy „Pięknych kłamstwach”. Mimo to wystawiam taką samą ocenę obu książkom. Pomimo, że dobrze mi się powieść czytało, sama historia mnie nie przekonała, nie wiem, była za bardzo przekombinowana, czy za mało prawdopodobna, w każdym razie nie wydała mi się na tyle wiarygodna, żeby mnie porwać bez zastrzeżeń. Poza tym denerwowały mnie podczas lektury powtórzenia. I, o ile mogę zrozumieć streszczenie pierwsze części w drugiej dla tych, którzy nie znają „Pięknych kłamstw”, to powtarzanie po dwa, trzy razy pewnych określeń i wyrażeń źle wpływało na moje podejście do czytanej książki. Powtarzały kilka razy nawet sytuacje, jakby autorka nie miała pomysłu na nowe, tylko kalkowała swoje pomysły. Więc niby lektura miła, ale tak naprawdę do niczego nie prowadzi, w ostateczności na końcu mamy stan początkowy, zatoczyliśmy koło i stanęliśmy w punkcie wyjścia. Nie lubię takich zabiegów literackich, mam wtedy dziwne odczucie, że w książka była o niczym, brakuje nie tylko konkluzji, ale w ogóle treści.

Jako że „Cząstka prawdy” Lisy Unger to część druga przygód Ridley dużo łatwiej przyszło mi wczytać się w tę historię niż miało to miejsce przy „Pięknych kłamstwach”. Mimo to wystawiam taką samą ocenę obu książkom. Pomimo, że dobrze mi się powieść czytało, sama historia mnie nie przekonała, nie wiem, była za bardzo przekombinowana, czy za mało prawdopodobna, w każdym razie...