Drugi tom cyklu "Ridley Jones" nie zrobił na mnie tak silnego wrażenia, jak pierwszy ("Piękne kłamstwa"),ale nadal czytało się dobrze. Niestety bohaterka nieustannie irytująca.

Drugi tom cyklu "Ridley Jones" nie zrobił na mnie tak silnego wrażenia, jak pierwszy ("Piękne kłamstwa"),ale nadal czytało się dobrze. Niestety bohaterka nieustannie irytująca.

Tak jak poprzednia część, czyli "Piękne kłamstwa" wciągnęła mnie, pochłonęłam ją bardzo szybko. Ani przez chwilę nie nudziłam się. Zdecydowanie polecam. Świetne dialogi.

Tak jak poprzednia część, czyli "Piękne kłamstwa" wciągnęła mnie, pochłonęłam ją bardzo szybko. Ani przez chwilę nie nudziłam się. Zdecydowanie polecam. Świetne dialogi.

Nudne, i tyle, dało się to czytać ale ledwo doczytałam, nie polecam.

Nudne, i tyle, dało się to czytać ale ledwo doczytałam, nie polecam.

Książka Lisa Unger trzyma w napięciu do ostatniej strony.
Zaskakujący wydarzenia naprawdę ciekawa fabuła ,ale w porównaniu z Piękne kłamstwa
pierwsza część była lepsza .

Książka Lisa Unger trzyma w napięciu do ostatniej strony.
Zaskakujący wydarzenia naprawdę ciekawa fabuła ,ale w porównaniu z Piękne kłamstwa
pierwsza część była lepsza .

Książkę się czyta niezbyt lekko.2 część książki "Piękne kłamstwa" i uważam,że ta pierwsza część była lepsza.

Książkę się czyta niezbyt lekko.2 część książki "Piękne kłamstwa" i uważam,że ta pierwsza część była lepsza.

Oj, nie zazdroszczę głównej bohaterce tej książki, Ridley Jones. Inwigilacja ze strony FBI i CIA, ucieczki, pościgi, tajemnicze morderstwa, zdrady i kłamstwa odkrywane z bólem, kałuże krwi i sekretne teczki, dziwne zdjęcia i jeszcze dziwniejsza strona internetowa, a nawet postrzał, porwanie i tortury. Ktoś mógłby powiedzieć, że to za dużo, jak na jedną osobę, jak na jedną powieść; że autorka przesadziła. Tymczasem to naprawdę w niczym nie przeszkadza, już dawno nie czytałam książki, w której niemal co rozdział zdarzałoby się coś, co zmienia układ sił pomiędzy bohaterami i powoduje zwrot akcji o 180 st. Przesada? No, może - ale czyta się świetnie!

Myślę, że ten niewiarygodny nawał wydarzeń broni postać głównej bohaterki - co prawda jest dociekliwa, uparta i ma umysł niestrudzonego śledczego w stopniu dla mnie niepojętym (ale ja jestem jak kot, kocham spokój, ciepło i bezpieczeństwo),jednak żadna z niej superwoman, na swój sposób jest to babka jak każda z nas. Tylko bardziej zawzięta, by dojść prawdy.

Jedyne, co trochę zepsuło mi całość, to relacje Ridley ze śledzącym ją agentem Dylanem Gracem, bo okazało się to ostatecznie sztampowe i przewidywalne, no ale w końcu coś musiało w życiu bohaterki pójść zwyczajnie i banalnie, prawda?

Pozostaje mi jedynie żałować, że nie posłuchałam tego, co radzono mi na okładce - żeby najpierw sięgnąć po "Piękne kłamstwa", wcześniejszą odsłonę przygód Ridley, bo "Cząstka prawdy" jest dosłownie kontynuacją wątków. W tej sytuacji lektura pierwszej części mija się z celem, skoro wszystko już wiem. Szkoda, myślę, że to byłaby też miła przygoda z książką.

Kto lubi oryginalne thrillery - polecam. Ale koniecznie po kolei, jak Pan Bóg przykazał.

Oj, nie zazdroszczę głównej bohaterce tej książki, Ridley Jones. Inwigilacja ze strony FBI i CIA, ucieczki, pościgi, tajemnicze morderstwa, zdrady i kłamstwa odkrywane z bólem, kałuże krwi i sekretne teczki, dziwne zdjęcia i jeszcze dziwniejsza strona internetowa, a nawet postrzał, porwanie i tortury. Ktoś mógłby powiedzieć, że to za dużo, jak na jedną osobę, jak na jedną...

Jako że „Cząstka prawdy” Lisy Unger to część druga przygód Ridley dużo łatwiej przyszło mi wczytać się w tę historię niż miało to miejsce przy „Pięknych kłamstwach”. Mimo to wystawiam taką samą ocenę obu książkom. Pomimo, że dobrze mi się powieść czytało, sama historia mnie nie przekonała, nie wiem, była za bardzo przekombinowana, czy za mało prawdopodobna, w każdym razie nie wydała mi się na tyle wiarygodna, żeby mnie porwać bez zastrzeżeń. Poza tym denerwowały mnie podczas lektury powtórzenia. I, o ile mogę zrozumieć streszczenie pierwsze części w drugiej dla tych, którzy nie znają „Pięknych kłamstw”, to powtarzanie po dwa, trzy razy pewnych określeń i wyrażeń źle wpływało na moje podejście do czytanej książki. Powtarzały kilka razy nawet sytuacje, jakby autorka nie miała pomysłu na nowe, tylko kalkowała swoje pomysły. Więc niby lektura miła, ale tak naprawdę do niczego nie prowadzi, w ostateczności na końcu mamy stan początkowy, zatoczyliśmy koło i stanęliśmy w punkcie wyjścia. Nie lubię takich zabiegów literackich, mam wtedy dziwne odczucie, że w książka była o niczym, brakuje nie tylko konkluzji, ale w ogóle treści.

Jako że „Cząstka prawdy” Lisy Unger to część druga przygód Ridley dużo łatwiej przyszło mi wczytać się w tę historię niż miało to miejsce przy „Pięknych kłamstwach”. Mimo to wystawiam taką samą ocenę obu książkom. Pomimo, że dobrze mi się powieść czytało, sama historia mnie nie przekonała, nie wiem, była za bardzo przekombinowana, czy za mało prawdopodobna, w każdym razie...

Druga część serii o Ridley Jones.

Parę lat temu przeczytałam "Piękne kłamstwa" Lisy Unger. Nie miałam pojęcia, że jest kontynuacja i kiedy się o tym dowiedziałam, postanowiłam sięgnąć po "Cząstkę prawdy".

Ridley Jones próbuje żyć normalnym życiem. Jednakże nie jest to proste - Jake i Ridley oddalili się od siebie, Ridley nie utrzymuje dużych kontaktów z rodzicami, stara się odnaleźć siebie, taką jaką naprawdę jest.

Jake wciąż ma obsesję na punkcie Maksa, projektu "Na ratunek" i wszystkiego co się z nim wiążę. I choć Ridley wierzy w to, że Maks nie żyje, to jednak z czasem zaczyna w to wątpić.

Im więcej Ridley się dowiaduje o Maksie, tym bardziej komplikuje się jej życie. Ludzie wokół niej zaczynają ginąć, kłamać, pojawiać się i znikać, a ona sama zostaje uprowadzana w różne miejsca. I wtedy Ridley postanawia uparcie dążyć do prawdy...

Jaka jest prawda? Kim tak naprawdę był Maks? Kim jest ona sama? I czy Jake na pewno jest tym za kogo się podaje?

"Piękne kłamstwa" mi się bardzo podobały, "Cząstka prawdy" też mi się podoba, ale nużące były powtórzenie jednych i tych samych słów. Jednakże przypisuje to klimatowi książki.

Druga część serii o Ridley Jones.

Parę lat temu przeczytałam "Piękne kłamstwa" Lisy Unger. Nie miałam pojęcia, że jest kontynuacja i kiedy się o tym dowiedziałam, postanowiłam sięgnąć po "Cząstkę prawdy".

Ridley Jones próbuje żyć normalnym życiem. Jednakże nie jest to proste - Jake i Ridley oddalili się od siebie, Ridley nie utrzymuje dużych kontaktów z rodzicami, stara...

Okładka
śliczna dziewczyna

skąd
pożyczone z domu seniora
Moja opinia
Pomysł,dobry.Wykonanie gorzej,nudna w więksszości powieść.

Okładka
śliczna dziewczyna

skąd
pożyczone z domu seniora
Moja opinia
Pomysł,dobry.Wykonanie gorzej,nudna w więksszości powieść.

Pierwszą część dwutomowej serii o Ridley Jones, czyli "Piękne kłamstwa" przeczytałam jakiś czas temu. Zaraz po niej, zaczęłam "Cząstkę prawdy", ale z jakiegoś powodu to nie był czas na nią czas. Z książkami tak jest, że mają swój odpowiedni czas, żeby do nich usiąść i je przeczytać...

Nie pamiętałam dokładnie wszystkich szczegółów i niuansów, które tworzyły wciągającą historię w "Pięknych kłamstwach" i już planowałam trochę poprzypomniać sobie co i jak, kiedy już zaraz w drugim, może trzecim rozdziale "Cząstki prawdy" Ridley sama nam wiele przypomina i stopniowo też resztę podczas dalszej lektury.

Książka jest, według mnie, bardzo wciągająca i podobała mi się bardziej niż pierwsza. Oczywiście "Piękne kłamstwa" są bardzo dobre i, mimo wszystko, polecam przeczytać najpierw, bo chociaż można by się obyć bez tej lektury przy drugim tomie, to jednak dla samej przyjemności czytania i chronologii zdarzeń - warto. Autorka ciekawie poprowadziła losy Jake'a, Maxa i oczywiście samej Ridley. Co mi się nie podobało, za co nie ma tu 7.5 czy 8 (co jest, wg mnie, stosowną oceną),to fakt, że Max spojleruje nam "Przeminęło z wiatrem"! Kto by się spodziewał? Jedno zdanie, ale jak znaczące... (a jestem jeszcze przed lekturą)

Moim zdaniem warto. Ode mnie 7/10, takie 7+. Książka wciąga, nie od początku, ale po jakimś czasie i potem są momenty przestoju, po czym akcja znowu nabiera tempa. Historia nieprawdopodobna, tak jak i opisana tam rzeczywistość (nieprawdopodobna w sensie, że aż nie chce się wierzyć) - brudne interesy, fundacje, agencje rządowe i wiele innych. Ma w sobie to coś, że z pewnością kiedyś przeczytam ją jeszcze raz.

Pierwszą część dwutomowej serii o Ridley Jones, czyli "Piękne kłamstwa" przeczytałam jakiś czas temu. Zaraz po niej, zaczęłam "Cząstkę prawdy", ale z jakiegoś powodu to nie był czas na nią czas. Z książkami tak jest, że mają swój odpowiedni czas, żeby do nich usiąść i je przeczytać...

Nie pamiętałam dokładnie wszystkich szczegółów i niuansów, które tworzyły wciągającą...