hmm.. nie będę ukrywać, miałam problem z czytaniem tej książki...Owszem, przeczytałam do końca - bo nigdy nie mam serca odłożyć żadnej książki i jak już tyle lat żyję to tylko jednej nie dałam rady ("Sto lat samotności" Marqueza),ale chyba po prostu za wcześnie po nią sięgnęłam - ale... ale przeczytałam ją tak naprawdę tylko dlatego że autorka przekazała w niej historię rodu Medyceuszy i piętnastowiecznej Florencji... dlatego że przewija się tu tyle historycznych postaci (Botticelli, Michał Anioł...),ale... ale czegoś mi ciągle w tej książce brakowało, a z drugiej strony - to znowu czegoś było za dużo (moim zdaniem Ginevra jest tu niepotrzebna; miejsca, które zajęła, wolałabym żeby zostały poświęcone na rozbudowę przedstawionych tu pozostałych postaci). hmm.. pewnie przesadzam (ale naprawdę mam mieszane uczucia co do tej książki).

hmm.. nie będę ukrywać, miałam problem z czytaniem tej książki...Owszem, przeczytałam do końca - bo nigdy nie mam serca odłożyć żadnej książki i jak już tyle lat żyję to tylko jednej nie dałam rady ("Sto lat samotności" Marqueza),ale chyba po prostu za wcześnie po nią sięgnęłam - ale... ale przeczytałam ją tak naprawdę tylko dlatego że autorka przekazała w niej historię...

Włochy, piętnasty wiek. Gdy Florencja stała się republiką, rody arystokratyczne utraciły wpływy, a władcami miasta został ród Medyceuszy na czele z Cosmą Medyceuszem, nazwanym ojcem ojczyzny. Po śmierci Cosmy na czele miasta i rodu staje jego chorowity syn Piero. Gdy najstarszy syn Piera, Lorenzo, wkracza w dojrzały wiek dwudziestu lat udaje się do kościoła i przyrzeka zmarłemu dziadkowi, że pójdzie w jego ślady i zostanie godnym władcą i opiekunem Florencji. Wkrótce ojciec chłopaka umiera, a Lorenzo staje na czele rodu i postanawia zapewnić wielkość swojemu miastu.

Zanim zacznę mówić o samej książce, muszę przyczepić się wydania. Po pierwsze – tytuł. Oryginalne ,,Czas powraca” jest mottem rodu Medyceuszy i świetnie oddaje dążenia głównego bohatera do przywrócenia Florencji świetności jaką cieszyła się za czasów jego dziadka. Zmiana tego ciekawego tytułu na imię bohatera jest bez sensu. Druga uwaga – nigdzie nie ma napisane, że jest to fabularyzowana biografia Lorenza de Medici, co jak dla mnie jest wprowadzaniem w błąd czytelnika, bo inaczej podchodzi się do historii zmyślonej a opartej na faktach. I trzecia, już mniejsza uwaga – czy bohaterowie naprawdę żyją w ,,średniowiecznej Italii”? Wydaje mi się, że w przypadku Włoch w tych czasach możemy już mówić o renesansie.

Alexandra Ripley świetnie odnajduje się w powieściach historycznych. Widać, że lubi wprowadzać ciekawostki i kreślić obraz epoki, niezależnie od tego, czy są to Włochy na początku renesansu, amerykańskie Południe przed wojną secesyjną czy Jerozolima pod panowaniem rzymskim. Zdecydowanie najciekawszą stroną powieści są opisy działań politycznych i wojen prowadzonych przez Lorenza. Jest to bohater, który nieco irytuje swoją arogancją i dumą, ale zarazem budzi podziw determinacją. Jest uparty, dumny, marzący o chwale – prawdziwy Włoch. Klimat dawnej Italii również jest wielkim plusem tej historii.

Gdy już pojęłam, że czytam książkę o autentycznych osobach i wydarzeniach, postanowiłam dokształcić się z Medyceuszy i z tego co się dowiedziałam, większość opisanych tu wątków ma swoje źródło w historii, zwłaszcza te dotyczące polityki prowadzonej przez Lorenza. Natomiast nie znalazłam żadnych informacji o Ginevrze i nie jestem pewna, czy to postać prawdziwa czy wymyślona przez Ripley. Jej wątek zdecydowanie był najsłabszym punktem. Chociaż teoretycznie to kobieta silna i zdecydowana, szybko zmienia się w smętną amantkę, której jedynym celem jest miłość do mężczyzny. Zabolało mnie też bardzo płytkie i proste potraktowanie wątku małżeństwa Lorenza z Klarysą Orsini. Moimi ulubionymi postaciami byli Lukrecja, odważna i honorowa matka Lorenza, oraz jego wesoły i pełen energii brat Guliano.

,,Czas powraca”(tak, będę używać tego tytułu, nikt mi nie zabroni) nie spodobało mi się tak mocno jak ,,Miłość od Boga”(moja ulubiona książka Ripley),ale nie jest też taką porażką jak ,,Dziedzictwo nowoorleandzkie”. Jeśli komuś zależy na rzetelnych, dobrze napisanych książkach historycznych rozgrywających się w ciekawych czasach i opowiadających o nie aż tak rozpowszechnionych postaciach jak chociażby Tudorowie czy władcy Francji, jest to idealna propozycja dla niego.

,, Jeśli naprawdę zależy ci na kimś, to przede wszystkim pragniesz jego szczęścia. Powinieneś więc kochać, a nie nienawidzić ludzi, którzy mu je dają.”

Włochy, piętnasty wiek. Gdy Florencja stała się republiką, rody arystokratyczne utraciły wpływy, a władcami miasta został ród Medyceuszy na czele z Cosmą Medyceuszem, nazwanym ojcem ojczyzny. Po śmierci Cosmy na czele miasta i rodu staje jego chorowity syn Piero. Gdy najstarszy syn Piera, Lorenzo, wkracza w dojrzały wiek dwudziestu lat udaje się do kościoła i przyrzeka...

Zostawiła po sobie miłe wspomnienia... Chociaż czytałam ją około 10 lat temu, wciąż pamiętam tą pozycję. Lekka, szybka w czytaniu. Bardzo do zabawy, ale także dla poszerzenia wiedzy historycznej, ponieważ pojawia się tam wiele postaci historycznych.

Zostawiła po sobie miłe wspomnienia... Chociaż czytałam ją około 10 lat temu, wciąż pamiętam tą pozycję. Lekka, szybka w czytaniu. Bardzo do zabawy, ale także dla poszerzenia wiedzy historycznej, ponieważ pojawia się tam wiele postaci historycznych.

Jedna z niewielu powieści, która doprowadziła mnie do łez. Idealna propozycja dla miłośników niebanalnych romansów z wątkami historycznymi.

Jedna z niewielu powieści, która doprowadziła mnie do łez. Idealna propozycja dla miłośników niebanalnych romansów z wątkami historycznymi.