Po powieść Fluke sięgnęłam z rozmysłem, podekscytowaniem, bowiem z przyjemnością oglądam kolejne ekranizacje Hallmarka jej powieści. Filmy, jak to w tej wytwórni bywa, nie są najlepsze, ale mają swój urok, taką niewinność, którą przyjemnie ogląda. Do tego aktorzy, choć grają średnio, potrafią nadać uroku swoim bohaterom, tak więc całość stanowi przesłodzoną masę czyli seans idealny na listopadowe, ponure wieczory.

Ale do rzeczy. Właśnie z powodu tychże ekranizacji sięgnęłam po książki Fluke, podekscytowana tym, że autorka tyle tego napisała (oh naiwna ja wierząca, że za tą ilością nie kryje się spadek formy lub przeciętność). Wpierw natrafiłam na opowiadanie, które było takie sobie, ale hej!, jakosć jednego opowiadania jeszcze o niczym nie świadczy, może autorka jest lepsza w długiej formie... Prawda? Prawda?!

Niestety nie. Fabuła, delikatnie mówiąc, porywająca nie jest. Od pewnego momentu czyta się tylko po to, by wreszcie całość skończyć i móc odłożyć na półkę. Zagadka stanowi ułamek całości, większość fabuły stanowią miłosne rozterki Hanny (układ, który ma tu miejsce, jest tak dziwny, że aż dziw, że to przeszło) i problemy obyczajowe miasteczka.

Na grubość książki wpływa także liczba przepisów - znajdujących się między każdym kolejnym rozdziałem, z których część bywa niedorzeczna - jak
zupy czyli de facto woda o smaku czegoś. Widać, że autorka poszła tu w ilość, a nie jakość.

Sami bohaterowie nie rozmawiają ze sobą. Znaczy, komunikują się, ale wymianę zdań trudno nazwać prawdziwą rozmową, bo całość brzmi niezwykle sztucznie. Pal sześć rozmowy z podejrzanymi, ale rodzinne rozmowy sprawiają wrażenie dialogu między obcymi ludźmi.

Konflikty, które tu następują, są mało dramatyczne, a często pozbawione dodatkowo logiki (jak końcowy plot twist, który po prostu nie ma sensu), ale to wina zarówno samej fabuły, jak i narratorki - skupiającej się na jakichś durnych detalach powtarzanych w kółko - jak powracający z jakiegoś powodu opis przepastnej torebki, włącznie z akapitowym opisem poszukiwań długopisu w tejże torebce (po co to? na co to? trudno stwierdzić).

Nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale znacznie lepsze od "Zagadki czarciego tortu" są ekranizacje Hallmarka. I pewnie przy nich zostanę.

Po powieść Fluke sięgnęłam z rozmysłem, podekscytowaniem, bowiem z przyjemnością oglądam kolejne ekranizacje Hallmarka jej powieści. Filmy, jak to w tej wytwórni bywa, nie są najlepsze, ale mają swój urok, taką niewinność, którą przyjemnie ogląda. Do tego aktorzy, choć grają średnio, potrafią nadać uroku swoim bohaterom, tak więc całość stanowi przesłodzoną masę czyli seans...