Przewróciwszy ostatnią stronę „Dziewczyn z Nowego Jorku” ochoczo dopadłam do komputera, by zabrać się za pisanie recenzji. Pewna swego zdania pragnęłam jak najszybciej ubrać myśli w słowa, wpierw jednak postanowiłam przejrzeć opinie innych czytelników i… zatkało mnie. Minęło już trochę czasu a ja nadal nie wiem jak to możliwe, że tak słaba książka ma tak wysoką ocenę?

Opis na okładce zachęca. Oto bowiem dane nam będzie spotkać kilka młodych, bystrych, pozytywnie zwariowanych dziewcząt, zaczynających dorosłe życie w jednym z najwspanialszych miast na świecie. Jak Pia, Angie, Julia, Madeleine i Coco poradzą sobie w tych przełomowych chwilach, w których decydują się losy ich związków i karier zawodowych? Jak zachowają się, kiedy rzeczywistość zmusi ich do gorzkich wyborów między przyjemnością i obowiązkiem, do zweryfikowania znaczenia wielkich i nadużywanych słów, takich jak „miłość” czy „przyjaźń”? Jaką lekcję wyniosą z tych doświadczeń?

Wiadomo, że autorzy literatury młodzieżowej nie muszą wznosić się na poziomy godne nagrody Pulitzera. Ale, na miłość boską, nie mogą też spadać tak nisko. W tej książce niemal wszystko jest złe. Przerysowani do granic bohaterowie (wyjątek stanowi niejednoznaczna Angie, u której czytelnik z dużą wyobraźnią może dostrzec jakąś tam głębię emocjonalną) i kompletnie nieudana kreacja głównej bohaterki, która zamiast inspirować, irytuje. Przewidywalna, pełna niedociągnięć i naiwnych rozwiązań fabuła oparta na schemacie: wszelkie problemy rozwiążą się same, no, może z małą pomocą myślenia życzeniowego. Ach, te mądrości w stylu „moja broszka nie widziała faceta od 14 miesięcy” albo „mam ochotę polizać jego zęby”. Miało być śmiesznie? Nie jest. I smakowite, filozoficzne crème de la crème: „zaczyna do mnie dochodzić, że wiele rzeczy, o których myślę, jest głupich”. Szkoda, że taka myśl nie nawiedziła pani Gemmy Burgess, kiedy w głowie zaświtał jej pomysł zabrania się za pisanie książki.

Według wydawcy „Dziewczyny z Nowego Jorku” to powieść dla fanek serialu „Seks w wielkim mieście”. Cóż… Jasne, gdyby ten serial nosił tytuł „Żenada z wielkim mieście”. Kolejne puste hasło reklamowe, nie mające nic wspólnego z rzeczywistością. Dla kogo więc jest ta powieść? Nie mam pojęcia. Z pewnością nie dla fanów dobrej literatury. Ani nawet przeciętnej literatury. Hmmm… Jeśli istnieją jacyś fani złej literatury, ta powieść jest właśnie dla nich.

Marta Gęsigóra