Opis na okładce zachęca. Oto bowiem dane nam będzie spotkać kilka młodych, bystrych, pozytywnie zwariowanych dziewcząt, zaczynających dorosłe życie w jednym z najwspanialszych miast na świecie. Jak Pia, Angie, Julia, Madeleine i Coco poradzą sobie w tych przełomowych chwilach, w których decydują się losy ich związków i karier zawodowych? Jak zachowają się, kiedy rzeczywistość zmusi ich do gorzkich wyborów między przyjemnością i obowiązkiem, do zweryfikowania znaczenia wielkich i nadużywanych słów, takich jak „miłość” czy „przyjaźń”? Jaką lekcję wyniosą z tych doświadczeń?

Wiadomo, że autorzy literatury młodzieżowej nie muszą wznosić się na poziomy godne nagrody Pulitzera. Ale, na miłość boską, nie mogą też spadać tak nisko. W tej książce niemal wszystko jest złe. Przerysowani do granic bohaterowie (wyjątek stanowi niejednoznaczna Angie, u której czytelnik z dużą wyobraźnią może dostrzec jakąś tam głębię emocjonalną) i kompletnie nieudana kreacja głównej bohaterki, która zamiast inspirować, irytuje. Przewidywalna, pełna niedociągnięć i naiwnych rozwiązań fabuła oparta na schemacie: wszelkie problemy rozwiążą się same, no, może z małą pomocą myślenia życzeniowego. Ach, te mądrości w stylu „moja broszka nie widziała faceta od 14 miesięcy” albo „mam ochotę polizać jego zęby”. Miało być śmiesznie? Nie jest. I smakowite, filozoficzne crème de la crème: „zaczyna do mnie dochodzić, że wiele rzeczy, o których myślę, jest głupich”. Szkoda, że taka myśl nie nawiedziła pani Gemmy Burgess, kiedy w głowie zaświtał jej pomysł zabrania się za pisanie książki.

Według wydawcy „Dziewczyny z Nowego Jorku” to powieść dla fanek serialu „Seks w wielkim mieście”. Cóż… Jasne, gdyby ten serial nosił tytuł „Żenada z wielkim mieście”. Kolejne puste hasło reklamowe, nie mające nic wspólnego z rzeczywistością. Dla kogo więc jest ta powieść? Nie mam pojęcia. Z pewnością nie dla fanów dobrej literatury. Ani nawet przeciętnej literatury. Hmmm… Jeśli istnieją jacyś fani złej literatury, ta powieść jest właśnie dla nich.

Marta Gęsigóra