Elif Shafak zaklina słowa i włada nimi w taki sposób, aby ich dźwięk wpływał bezpośrednio na emocje i wyobraźnię czytelników. Jest to prawdziwa magia słowa pisanego. Podążanie drogą zmalowaną przez Shafak było dla mnie nie lada przyjemnością, jej proza mnie fascynuje, zniewala, a co najważniejsze rozbudza zmysły. Jej książek się nie czyta, je się odczuwa. Magia, prawda?

Honor to moje pierwsze spotkanie z prozą Elif Shafak. Dlaczego nikt z Was nie powiedział mi, o talencie autorki? Co prawda, czytałam kilka recenzji, zawsze mówiłam przy okazji zapoznam się z twórczością Shafak. Zwlekałam, pewnie zbyt długo. W końcu się skusiłam. Na szczęście…

Jak sam tytuł wskazuje motywem przewodnim książki Honor jest poczucie godności. O ile w kulturze zachodnioeuropejskiej honor jest czymś osobistym, odnosi się w szczególności do własnego dobra i najczęściej kwitowany jest słowami: rób co chcesz, twoja sprawa, to w krajach gdzie utrzymuje się patriarchalizm jest zupełnie inaczej. Na przykładzie turecko-kurdyjskiej rodziny Elif Shafak chce pokazać charakter relacji w tamtejszych domach. Honor rodziny, wszystkich jej członków stanowi wartość nadrzędną. To właśnie on stał się zgubą rodziny Topraków. Autorka skupia się na losach tej rodziny malując obraz trzech pokoleń. Historia swój bieg rozpoczyna w kurdyjskiej wiosce, gdzie na świat przyszły Pembe i Jamilla. Jedna dusza, dwa ciała. Los je rozdziela, ale tylko ciałem. I choć życie kobiet toczy się oddzielnie, to więź je łącząca jest nierozerwalna. Jest to piękna historia o miłości, zrozumieniu i właśnie honorze. Autorka z rozmysłem kieruje historią. Miesza perspektywy, czasy i miejsca akcji, dając tym samym obraz obszerny, szczegółowy.

Jak wszyscy doskonale wiemy miłość ma różne odcienie. Jest tak silnym uczuciem, że często nierozumianym. Autorka podjęła się tego tematu w sposób niekonwencjonalny, bowiem nie poszła drogą usłaną różami, a tą wyłożoną kamieniami. Elif Shafak nie uznaje czarno białego świata. Jej wizja rzeczywistości maluje się całą feerią barw, dlatego tak intensywnie odebrałam tę powieść. Fabuła nie jest szczególnie zaskakująca, a mimo to cały czas trzyma w ryzach. Zaskoczenie zostało tu zastąpione prawdziwą, żywą fascynacją.

Proza Shafak pełna jest alegorii i symboli. Co uważniejszy czytelnik między wierszami doszuka się ukrytych znaczeń i życiowych mądrości. Niejednokrotnie podczas lektury zatrzymywałam się na chwilę, aby pomyśleć, popaść z zadumę. Nie trudno wejść z rytm prezentowany przez autorkę. Ma ona dar. Dar docierania do ludzkich emocji.

Elif Shafak zaklina słowa i włada nimi w taki sposób, aby ich dźwięk wpływał bezpośrednio na emocje i wyobraźnię czytelników. Jest to prawdziwa magia słowa pisanego. Podążanie drogą zmalowaną przez Shafak było dla mnie nie lada przyjemnością, jej proza mnie fascynuje, zniewala, a co najważniejsze rozbudza zmysły. Jej książek się nie czyta, je się odczuwa. Magia,...