Czytając pierwszą, jak i drugą część o miłości tych pokręconych, młodych ludzi nasuwają mi się dwa słowa, które w pełni oddadzą to, jak wielkie uczucie nimi zawładnęło...

TO SKOMPLIKOWANE!!!

To właśnie o te dwa słowa mi chodzi. Wyżyny i niziny miłosnych uniesień. Raz się kochają, przytulają, szepczą sobie czułe słówka, jedząc sobie z dziubków, by później oddać się totalnej, szewskiej pasji, kłócą się, wykrzykując do siebie same podłe słowa, pełne żalów i pretensji. Następnie mija trochę czasu, włącza się w nich tęsknota, zaczynają wzdychać, przypominają sobie chwile, gdy było im ze sobą dobrze i wracają z powrotem do siebie...
I tak kółko Macieju...
Trochę jest to chore z jednej strony, a może ja się nie znam...
A i jeszcze bym zapomniał o tej durnej matce Ally. Po raz kolejny dała popis prawdziwego rodzicielstwa. Po, co wspierać córkę, skoro za wszelką cenę można starać się ją kontrolować. Może ja się nie znam na byciu rodzicem, ale mam przynajmniej spojrzenie z tej drugiej perspektywy dorosłego dziecka i mogę się do tego odnieść.
Gdyby moi rodzice tacy byli, to moje relacje z nimi nie byłyby zbyt dobre. To, że korzystam z ich rad, nie znaczy, że mogą mi wejść na głowę. Na to bym nie pozwolił. Ich obecność jest bardzo ważna i ma ogromne znaczenie dla dziecka, nawet wtedy, gdy jest dorosłe, gdy stanowi już o własnej przyszłości. Lecz jak we wszystkim, są pewne granice, których nie powinno się przekraczać, jeśli zależy komuś na dobrych relacjach z kimś.
Moi rodzice świeci nie są i to dotyczy wszystkich, bez wyjątku. Natomiast to, co wyczynia matka Ally ociera się o jakąś maniakalną psychoze umysłową. Chciałaby sterować swoją córką na wszystkie możliwe sposoby. Szkoda tylko, że w to wszystko wciągnęła także ojca. Owinęła sobie jego wokół palca. A dlaczego mi go szkoda? Bowiem miał przebłyski normalności, takiego zdrowego, zwyczajnego rodzicielstwa. Lecz wziął sobie za żonę taką zołzę, że chyba nie ma dla niego, bo wątpię, że w trzeciej części nagle zmądrzeje i postawi się jej w końcu. Wydaje mi się, że jest to nierealne. Jest schowany pod strasznie wielkim pantoflem. Może i zależy mu na córce, lecz chyba przekłada nad nią własne egoistyczne korzyści, wynikające z posiadania atrakcyjnej wpółmałżonki, obawiając się tego, że w przypadku, gdy stanie po stronie córki, wszystko co dobre się skończy. Albo po prostu nie ma własnego zdania i boi się podjąć jakiekolwiek odpowiedzialności. W skrócie mówiąc, nie dorosł do roli ojca. Choć wydaje mi się, że bardziej prawdopodobne jest to pierwsze założenie.

Może w przekroju całej książki, to sympatyczne z pozoru małżeństwo nie odgrywa, aż tak wielkiego znaczenia, ale uznałem, że są dość ciekawym przypadkiem, żeby pokusić się o drobną analizę.
Samo zakończenie też nie obfituje w jakieś wielkie fajerwerki. W którymś momencie musiała przerwać, żeby zacząć tom III. Pisząc to wszystko, czytałem już jednocześnie ostatnią część i już teraz śmiało mogę napisać, że jeśli skończy się tak jak mi się wydaje, to ta środkowa cześć będzie najsłabsza.

Jak się miało okazać później, prawdziwe trzęsienie ziemi miało być dopiero przede mną...
Tak więc jeśli znajdzie się ktoś, na którym druga część "Ostatniej spowiedzi" nie zrobiła jakoś specjalnie wielkiego wrażenia, nie powinien pozbawiać się szansy poznania zakończenia, dopinając tę historię do samego końca...
Książka w drugiej części chyba najbardziej trąca naiwnością, bo niektóre rzeczy różnią się od normalnej codziennością, są takie odrealnione...
Przynajmniej ja tak to widzę...
A każdy zobaczy co innego...

...bo nie sztuką jest napisać, coś co tylko przyjemnie się czyta..., ważne są wartości ukryte w treści, jak i to, by w tą treść uwierzyć...

Z kobiecego punktu widzenia wyglądać to będzie, nie co inaczej...

Czytając pierwszą, jak i drugą część o miłości tych pokręconych, młodych ludzi nasuwają mi się dwa słowa, które w pełni oddadzą to, jak wielkie uczucie nimi zawładnęło...

TO SKOMPLIKOWANE!!!

To właśnie o te dwa słowa mi chodzi. Wyżyny i niziny miłosnych uniesień. Raz się kochają, przytulają, szepczą sobie czułe słówka, jedząc sobie z dziubków, by później oddać się...