Ulubiony pechowiec Maigreta – inspektor Lognon – tym razem trafia na sprawę, która drzwi do jego dalszej kariery nie tyle otworzy co wręcz wyrwie z zawiasów. O tym jak poważna to sprawa niech świadczy fakt, że ktoś Lognona próbuje zabić. Ale... jak pech to pech – zostaje „jedynie” ciężko ranny. I w tym momencie kończą się żarty z Pechowca, policjanci z Osiemnastego Komisariatu, policja włoska i angielska ruszają do pracy, bo czas biegnie nieubłaganie.
A wszystkim dyryguje Maigret do momentu, aż trafia do willi pewnego Holendra, kolekcjonera obrazów, którego Lognon obserwował. Tam właśnie ma miejsce jeden z ciekawszych pojedynków słownych między Maigretem, a potencjalnym sprawcą. Po – niełatwej – wygranej Maigretowi pozostaje tylko domknąć śledztwo.
Jedna z bardziej, jeżeli nie najbardziej przebojowych fabuł jakimi zaszczycił na Simenon. Dynamiczna akcja, przetykana subtelnym żartem sytuacyjnym, Maigret pracujący na najwyższych obrotach i – jak zwykle – zgrabna zagadka.

Ulubiony pechowiec Maigreta – inspektor Lognon – tym razem trafia na sprawę, która drzwi do jego dalszej kariery nie tyle otworzy co wręcz wyrwie z zawiasów. O tym jak poważna to sprawa niech świadczy fakt, że ktoś Lognona próbuje zabić. Ale... jak pech to pech – zostaje „jedynie” ciężko ranny. I w tym momencie kończą się żarty z Pechowca, policjanci z Osiemnastego...

Lognon, znany z innych powieści Simenona, inspektor pechowiec, choć całkiem niezły fachowiec, mąż hipochondryczki, zostaje poważnie postrzelony przed domem młodej kobiety, którą – według konsjerżki – często odwiedzał.

Widmo… no, cóż… mocno naciągane. Po prostu ktoś w białym płaszczu kąpielowym z turbanem z białego ręcznika na głowie, malujący w tym stroju obrazy. Bez większego znaczenia. Znacznie ważniejsze są obrazy – te oryginalne i te nie…

Nie jest to najlepsza powieść Simenona.

Lognon, znany z innych powieści Simenona, inspektor pechowiec, choć całkiem niezły fachowiec, mąż hipochondryczki, zostaje poważnie postrzelony przed domem młodej kobiety, którą – według konsjerżki – często odwiedzał.

Widmo… no, cóż… mocno naciągane. Po prostu ktoś w białym płaszczu kąpielowym z turbanem z białego ręcznika na głowie, malujący w tym stroju obrazy. Bez...

Po tytule spodziewałam się raczej czegoś bardziej tajemniczego. Nie było źle tylko inaczej niż myślałam.
To historia z wielką sztuką w tle. Malarstwo odgrywa rolę wiodącą. Lubię takie tematy i miło było zapoznać się z tym obrazem w ujęciu kryminalnym. Przyjemna pozycja.
Zaznaczam, że tytułowe "Widmo" widnieje wyłącznie w tytule (no dobra, może nie wyłącznie ale z widmem ma niewiele wspólnego). Strachy na lachy... nie tym razem.
6/10

Po tytule spodziewałam się raczej czegoś bardziej tajemniczego. Nie było źle tylko inaczej niż myślałam.
To historia z wielką sztuką w tle. Malarstwo odgrywa rolę wiodącą. Lubię takie tematy i miło było zapoznać się z tym obrazem w ujęciu kryminalnym. Przyjemna pozycja.
Zaznaczam, że tytułowe "Widmo" widnieje wyłącznie w tytule (no dobra, może nie wyłącznie ale z widmem...

Z wielką przyjemnością przeczytałam następną książkę z inspektorem Maigretem.
Tym razem zostaje postrzelony policjant, jeden ze współpracowników inspektora prowadzący samotnie śledztwo, dzięki któremu miał trafić na pierwsze strony gazet.
I tym razem inspektor rozwiązuje zagadkę.
Książka jest równie dobra, jak inne, które czytałam. Akcja jest szybka, analiza psychologiczna postaci doskonała.
Wprowadzam Simenona do listy moich ulubionych pisarzy i będę rozglądać się za innymi powieściami z Maigretem.
Nie ma to jak dobry kryminał w starym stylu.

Z wielką przyjemnością przeczytałam następną książkę z inspektorem Maigretem.
Tym razem zostaje postrzelony policjant, jeden ze współpracowników inspektora prowadzący samotnie śledztwo, dzięki któremu miał trafić na pierwsze strony gazet.
I tym razem inspektor rozwiązuje zagadkę.
Książka jest równie dobra, jak inne, które czytałam. Akcja jest szybka, analiza psychologiczna...

Maigret musi w tym tomie rozwiązać zagadkę napadu na inspektora Lognona, do którego strzelano kilka razy. Inspektor Lognon przewija się w innych książkach z Maigretem – to pechowiec, który nie nie jest w stanie awansować, mimo tego że jest dobrym gliną. Poza tym obarczony jest wiecznie chorą żoną, którą musi się opiekować.

No niestety nie jest to najlepsza książka w serii z Maigretem, ma się wrażenie że pisana była na chybcika, a tło społeczno-obyczajowe, silna strona tej serii, jest tutaj bardzo wątłe.

Jedna rzecz mnie zainteresowała. Maigret wchodzi do domu zamieszkanego przez ludzi, którzy mają bardzo wątły zwiążek ze sprawą, łazi po całym budynku, zagląda we wszystkie kąty, agresywnie wypytuje właścicieli, a jak mu nie chcą odpowiadać, to grozi aresztowaniem i nakazem rewizji, bardzo to pachnie nadużyciem swoich uprawnień i zastraszaniem świadków. To stary chwyt autorów kryminałów – gdy policjanci nadużywają swoich uprawnień, naginając a czasami łamiąc prawo, stoimy po ich stronie bo wiemy że mają do czynienia z przestępcami. Ale w życiu jest inaczej, mamy bowiem, i słusznie, cały szereg przepisów chroniących obywateli przed nadużywaniem prawa.

W sumie za krótkie to było, za szybkie, ledwo się zaczęło a już się skończyło. To jeden z tych Maigretów, którego się szybko czyta a potem niemal natychmiast zapomina, jak już pisałem, nienajlepszy.

Maigret musi w tym tomie rozwiązać zagadkę napadu na inspektora Lognona, do którego strzelano kilka razy. Inspektor Lognon przewija się w innych książkach z Maigretem – to pechowiec, który nie nie jest w stanie awansować, mimo tego że jest dobrym gliną. Poza tym obarczony jest wiecznie chorą żoną, którą musi się opiekować.

No niestety nie jest to najlepsza książka w serii...

http://365ksiazek.blogspot.com/2014/03/maigret-i-widmo.html

http://365ksiazek.blogspot.com/2014/03/maigret-i-widmo.html