Pięć przypadkowych kobiet ginie od noża, a ich sukienki zostają pocięte, zbrodnie mają miejsce w obrębie jednego kwartału. Nie pomagają wzmożone patrole, ani setki przesłuchań. Maigret nie pominął żadnego szczegółu w czym utwierdza go profesor Tissot – wybitny psychiatra. Nie zmienia to faktu, że sprawca nadal wymyka się sprawiedliwości i wszystko wskazuje na to, że będą kolejne ofiary. Jedynym rozsądnym, choć niezwykle ryzykownym, pomysłem jest zagrać na jego próżności, a później zastawić pułapkę. I tak jest w istocie, choć sprawca wymyka się podstawionej policjantce. W jej rękach pozostaje jedynie fragment garderoby, niewiele ale zawsze coś. I to „coś” wystarczy do zatrzymania, ale... albo ktoś pogrywa z Maigretem, chcą wywieść go na manowce, albo Maigret się pomylił – pierwszy raz tak poważnie...
Śledztwo z naciskiem na analizę, stawianie tez i eliminacje tych błędnych, a wszystko pod presją czasu, dziennikarzy i opinii publicznej. No i tym razem inspektor Lognon, nie potyka się o własny cień...

Pięć przypadkowych kobiet ginie od noża, a ich sukienki zostają pocięte, zbrodnie mają miejsce w obrębie jednego kwartału. Nie pomagają wzmożone patrole, ani setki przesłuchań. Maigret nie pominął żadnego szczegółu w czym utwierdza go profesor Tissot – wybitny psychiatra. Nie zmienia to faktu, że sprawca nadal wymyka się sprawiedliwości i wszystko wskazuje na to, że będą...

Całkiem, całkiem. Przyjemnie akcja leciała ale bez jakiejś rewelacji. Jak na kryminał to tylko dobrze. Podkreślam jednak, że spokojnie można sięgnąć. Czytelnik łatwo wkręca się w bieg wydarzeń i w mig zaprzyjaźnia się z głównym bohaterem.
Co do samej intrygi - dość szybko się rozwiązuje, śmiem twierdzić, że za szybko. Morderca przeciętnie skonstruowany, niemal stereotypowo. Brakuje charakterystycznego dla kryminału labiryntu zagadek.

6/10 bo jet przyzwoicie, tak zwyczajnie dobrze ...

Całkiem, całkiem. Przyjemnie akcja leciała ale bez jakiejś rewelacji. Jak na kryminał to tylko dobrze. Podkreślam jednak, że spokojnie można sięgnąć. Czytelnik łatwo wkręca się w bieg wydarzeń i w mig zaprzyjaźnia się z głównym bohaterem.
Co do samej intrygi - dość szybko się rozwiązuje, śmiem twierdzić, że za szybko. Morderca przeciętnie skonstruowany, niemal...

Następna moja książka z inspektorem Maigretem i następny świetny kryminał w starym stylu.
Niektórzy czytelnicy lubią, gdy "krew tryska ze stronic", ja lubię zamyślić się nad akcją, zastanowić nad charakterem zbrodniarza i takie klimaty odnajduję w powieściach Simenona.
Niedawno oglądałam film na podstawie tej książki i chociaż jest bardzo wierny pierwowzorowi, to ten fakt nie przeszkodził mi w świetnej lekturze.
Polecam wszystkim ceniącym dobre klasyczne kryminały.

Następna moja książka z inspektorem Maigretem i następny świetny kryminał w starym stylu.
Niektórzy czytelnicy lubią, gdy "krew tryska ze stronic", ja lubię zamyślić się nad akcją, zastanowić nad charakterem zbrodniarza i takie klimaty odnajduję w powieściach Simenona.
Niedawno oglądałam film na podstawie tej książki i chociaż jest bardzo wierny pierwowzorowi, to ten fakt...

W tym tomie opowieści o komisarzu Maigret musi się on zmierzyć z seryjnym mordercą zabijającym kobiety na ulicach Paryża. Powieść ma ciekawy podtekst psychologiczny, bo intryga kryminalna jest raczej wątła. Czyta się szybko, dobra lektura na podróż.

Kolejny tom przygód Maigreta przynosi skomplikowaną sprawę: komisarz ugania się za seryjnym mordercą kobiet nie wiedząc, kiedy ten znów zaatakuje. Kluczowa dla śledztwa jest długa rozmowa Maigreta ze znanym psychiatrą, jasne jest bowiem, że zabójca to nie jest człowiek normalny. I wyniku tej rozmowy komisarz zastawia sidła na mordercę.

Jest to jedna z lepszych opowieści w serii z Maigretem, akcja toczy się wartko, trudno się oderwać od lektury, mimo tego, że intryga kryminalna jest prościutka. Cała siła powieści tkwi w psychologii: komisarz usiłuje zrozumieć motyw i osobowość sprawcy, przy okazji prowadząc z nim subtelną grę psychologiczną. Musi też zrozumieć stosunki sprawcy z jego najbliższymi kobietami: żoną i matką, tak naprawdę mamy tu zatem trójkąt, w którym aż buzują namiętności. Dostajemy przypowieść o niespełnionych ambicjach, o szaleństwie, o zaborczej miłości.

Jest to typowa pozycja w serii z Maigretem, książka niedługa, fabuła nieskomplikowana, czyta się dobrze, świetna lektura pociągowa lub samolotowa.

W tym tomie opowieści o komisarzu Maigret musi się on zmierzyć z seryjnym mordercą zabijającym kobiety na ulicach Paryża. Powieść ma ciekawy podtekst psychologiczny, bo intryga kryminalna jest raczej wątła. Czyta się szybko, dobra lektura na podróż.

Kolejny tom przygód Maigreta przynosi skomplikowaną sprawę: komisarz ugania się za seryjnym mordercą kobiet nie wiedząc,...

Przeczytana w wersji oryginalnej. Jednak do dzieł Conan Doyle'a jej daleko..

Przeczytana w wersji oryginalnej. Jednak do dzieł Conan Doyle'a jej daleko..

Bardzo wiele pozytywnych opinii o Simenonie przeczytałam w książkach, które wykorzystuję w swoim licencjacie. Były tam fragmenty, które bawiły mnie niezmiernie. A mianowicie (parafrazując nieco, wybaczcie) "Simenon to autor którego zna absolutnie każdy" i "Simenon to autorytet kryminałów" itd. (niestety więcej nie pamiętam).
O Simenonie usłyszałam po raz pierwszy na drugim roku studiów, a szczerze powiedziawszy nie uważam siebie za ignorantkę ani w sprawach literatury ani też - tym bardziej - kryminałów. Przeczytałam ich całkiem sporo w swoim życiu. Za Królową Kryminału (duża litera wprowadzona celowo) uważam, rzecz jasna, Agathę Christie, której to książki znam na wskroś, wylot i od deski do deski. Czytuję również kryminały skandynawskie, amerykańskie i brytyjskie. Lubię to. Sprawiają mi przyjemność. Niektóre są słabe jak trzykrotnie przefiltrowana kawa. Niektóre są świetne i na długo zapadają mi w pamięć.
A gdzie tu miejsce na Simenona?
Otóż... jestem głęboko rozczarowana tym autorytetem. W zasadzie moja opinia jest bardzo subiektywna i na pewno niesprawiedliwa, bo przeczytałam dopiero dwie książki tego autora, ale muszę wyznać, że "Maigret zastawia sidła" to naigrywanie się z kryminałów, to wstyd dla tego gatunku. To nie jest kryminał. Absolutnie nie.
Nie mam nic więcej w tej sprawie do powiedzenia.

Bardzo wiele pozytywnych opinii o Simenonie przeczytałam w książkach, które wykorzystuję w swoim licencjacie. Były tam fragmenty, które bawiły mnie niezmiernie. A mianowicie (parafrazując nieco, wybaczcie) "Simenon to autor którego zna absolutnie każdy" i "Simenon to autorytet kryminałów" itd. (niestety więcej nie pamiętam).
O Simenonie usłyszałam po raz pierwszy na drugim...