Opiniuję w tej recenzji cały cykl, nie tylko pierwszą część!

Na krucze książki natykałam się tak często, że niemożliwym było po nie nie sięgnąć: piękne cytaty, ładne okładki, aż zbyt schematyczny young adultowy opis na tylnej okładce. A że lubię po ten typ książki od czasu do czasu sięgać, wylądowało na liście must-read.
Ale ponieważ tak odwlekałam przeczytanie tego cyklu, natykałam się na coraz więcej ochów i achów na jego temat, moje oczekiwania niepostrzeżenie rosły, rosły, rosły, a ja nie mogłam się coraz bardziej doczekać. I stało się - dwa tygodnie - po sprawie - cztery tomy za mną. Tymczasem oczekiwania pocałowały klamkę i trochę poczułam się oszukana, a trochę zrobiło mi się smutno.
Autorka zaserwowała na złotej tacy czysty absurd, brak ciągłości fabuły i nieudaną improwizację.
Większość postaci jest jednowymiarowa i zdaje się, że książkę wypełniają papierowe, mówiące makiety. Brakuje im dynamiki, wielowarstwowości. A same relacje bohaterów czasem są aż śmieszne, bo takie niedorzeczne, absurdalne i nieautentyczne. Przez całą książkę przekonały mnie do siebie może dwie, trzy postacie.
Ogólnie wydaje się, że co pani Stiefvater przyszło do głowy, tak prowadziła swoją fabułę, jak ten grajek prowadzący swym zaczarowanym fletem szczury na śmierć w jeziorze. Nie zastanawiając się, czy jej wplatane w książkę pomysły przekonają do siebie czytelnika, czy całość zdaje się autentyczna, a nie była wcale.
Magia wplatana w fabułę nie trzyma się kupy, jest niewyjaśniona, niezrozumiała i używana przez autorkę, kiedy ją najdzie na to ochota, nie ma tu żadnych reguł i konsekwencji.
Dużo wprowadzanych wydarzeń jest zupełnie od czapy i nie prowadzą do niczego, albo wyskakują jak przysłowiowy filip z konopi. Jest także oczywiste, że pisarce brakło pomysłu na zamknięcie pewnych wątków, a więcej niż wiele z nich było dociskanych na gwałt - brutalnie i niedbale.
Całość można żartobliwie porównać do wypchanej niepotrzebnymi bibelotami walizki, której nie idzie dopiąć, ale siada na niej ktoś ciężki, całość w środku się zgniata, a sukces zostaje osiągnięty metodą per fas et nefas.
Sięgając po ten cykl na pewno nie byłam przygotowana na takie rozczarowanie.
Nie polecam, chyba że tylko dla stylu pisania autorki, który jest wspomnianą na początku przeze mnie "złotą tacą". Absolutnie magiczny, baśniowy i trochę Dickensowski. Pięknie składane zdania, paralelność, słownictwo, sam sposób opowiadania historii - to wszystko urzekło mnie totalnie.
Ale po co komu dobrze pisane zdania, skoro nie niosą w sobie dobrej treści?

Opiniuję w tej recenzji cały cykl, nie tylko pierwszą część!

Na krucze książki natykałam się tak często, że niemożliwym było po nie nie sięgnąć: piękne cytaty, ładne okładki, aż zbyt schematyczny young adultowy opis na tylnej okładce. A że lubię po ten typ książki od czasu do czasu sięgać, wylądowało na liście must-read.
Ale ponieważ tak odwlekałam przeczytanie tego cyklu,...