Od osiągnięcia szczytu w części poprzedniej do osiągnięcia dna na wstępie aktualnego tomu. Taki sobie, dość przewidywalny przecież, efekt osobistej tragedii w życiu naszego nadpobudliwego maga. Ciągłe poczucie winy, myśli samobójcze i te sprawy, kompleks mesjasza. Wszystko jest jak do tej pory, teraz ze względu na wcześniejsze wydarzenia, nawet tego więcej.

Żeby tradycji stało się zadość, nowy tom, nowe gatunki, nowe okoliczności, tym razem będzie o wojnie Elfów, dowiadujemy się na ich temat ciekawych szczegółów, na przykład (tutaj chyba nie będzie to wielka zdrada) reagują na stal jak wilkołak na srebro, czy wampir na czosnek. Pojawia się kolejna (chociaż nie taka znowu nowa) laska, która miesza we łbie (i nie tylko).

To z czego Harry słynął wcześniej, specyficzne poczucie humoru, tutaj trochę się stępia, bo przecież człowiekowi w "jego stanie" nie przystoi dowcipkować.

Podsumowując, bo w sumie o czym tu jeszcze gadać, książka trzyma poziom, chociaż mam ogromną nadzieję, że chłopak się otrząśnie z tego marazmu, bo to nie służy akcji, której chociaż niemało, to jednak zaczyna nurzyć.

Od osiągnięcia szczytu w części poprzedniej do osiągnięcia dna na wstępie aktualnego tomu. Taki sobie, dość przewidywalny przecież, efekt osobistej tragedii w życiu naszego nadpobudliwego maga. Ciągłe poczucie winy, myśli samobójcze i te sprawy, kompleks mesjasza. Wszystko jest jak do tej pory, teraz ze względu na wcześniejsze wydarzenia, nawet tego więcej.

Żeby tradycji...