Kiedy przeczytam dobry pierwszy tom trylogii, mam nadzieję, że drugi jeszcze podkręci tempo i zaskoczy mnie kilkoma zwrotami akcji w oczekiwaniu na wciskający w fotel finał. Są autorzy, którzy totalnie niweczą te nadzieje, ale Fiona McIntosh na szczęście do nich nie należy.

„Krew Tyrana” to drugi tom Trylogii Vallisarów, kontynuacja Królewskiego Wygnańca. Minęło dziesięć lat odkąd hordy barbarzyńców ze stepów pod wodzą Loethara podbiły królestwa Koalicji, zmieniając je w jedno scentralizowane imperium. Dorastający w ukryciu prawowity władca, król Leonel, ma już 22 lata i jest gotów do walki o odzyskanie tronu. Czy jednak ktokolwiek go poprze, skoro imperator Loethar zmienił Koalicję w spokojne i prosperujące państwo? jakie właściwie są plany dawnego barbarzyńskiego wodza?

Pierwszy tom Trylogii Valisarów był bardzo dobrze napisaną, przyjemną powieścią, ale dopiero w końcówce australijska pisarka pokazała klasę, która przyniosła sukces jej wcześniejszym dziełom. Drugi tom od początku rusza z kopyta. Tajemnica goni tajemnicę, a zwroty akcji kompletnie zmieniają sytuację. Czasami autorka trochę przesadza i każe postaciom prowadzić nienaturalne, zawoalowane rozmowy, byle tylko czytelnik dłużej łamał sobie głowę nad ich znaczeniem. Ale takie chwile na szczęście zdarzają się tylko kilka razy w środku książki.

W „Krwi Tyrana” dostrzegam pewne podobieństwo (trudno mi powiedzieć na ile zamierzone, na ile przypadkowe) do sagi „Pieśni Lodu i Ognia” George'a R. R. Martina, na podstawie której HBO nakręciło bijący rekordy popularności serial „Gra o Tron”. Nie chodzi tu absolutnie o konstrukcję świata, fabuły, postaci czy jakiekolwiek plagiatowanie. Chodzi mi bardziej o pewien styl narracji.

W pierwszym tomie mieliśmy dość czytelny podział na protagonistów i antagonistów, choć z pewnymi odcieniami szarości, żeby nie było nudno. W drugim tomie wszystko zostało postawione na głowie. Zaczynamy mieć wątpliwości co do intencji Loethara, Leonel okazuje się porywczym i momentami nieprzyjemnym młodzieńcem, barbarzyńcy pokazują ludzką twarz, a niektórzy z bohaterów igrają z potężnymi i mrocznymi siłami. I kiedy w pewnym momencie wszystko wydaje się jasne, czytelnik natrafia na kolejną scenę, która kompletnie zmienia jego postrzeganie opisywanych wydarzeń. Dodatkowo w prologu i epilogu zobaczymy sceny z naszego świata w czasach nam współczesnych, który nieoczekiwanie przenika się ze światem koalicji.

Wszystko kręci się wokół pradawnej magii istniejącej w rodzie Valisarów. Magii, której aktywowanie wymaga od członka królewskiego rodu dokonania aktu kanibalizmu. W "Królewskim Wygnańcu" znajdziemy sceny mrożące krew w żyłach i takie, po których ostatni posiłek podchodzi do gardła. Co przy tym bardzo ważne, McIntosh nie szokuje czytelnika dla samej przyjemności epatowania okrucieństwem. Wszystkie okrutne sceny mają swoje uzasadnienie w fabule i pasują do klimatu narracji.

Autorka uniknęła też innej pułapki czyhającej na autora fantasy, który obficie posługuje się magią. Wielu pisarzy daje swoim bohaterom potężne moce, a potem, żeby nie było im za łatwo, narzuca absurdalne ograniczenia. W „Krwi Tyrana” potężne i zróżnicowane talenty magiczne wpływają na wydarzenia, ale są na tyle mądrze skonstruowane, że ich ograniczenia wydają się zupełnie realne.

Drugi tom Trylogii Valisarów to bardzo dobra lektura, a niespodziewane zakończenie sprawia, że z niecierpliwością czekam na konkluzję opowieści.

Krzysztof Krzemień