Gorefikacje… Ta książka musiała troszeczkę poczekać, zanim znalazłam chwilę czasu na okrucieństwo.
Brutalność, przemoc, wulgarność w literaturze fascynują mnie od kilku ładnych lat. Ale – jak wiadomo – nie łatwo o taką literaturę w polskich bibliotekach. Do niedawna nawet nie wiedziałam o istnieniu gatunku gore, bizarro i podobnych. Jak się okazało, moje nieco chore fascynacje literackie dzielą również inni. Co cudowniejsze – powstaje antologia gatunku! Nie mogło to ujść mojej uwadze.
Opowiadania czytałam nie po kolei. Pierwsze były „Dwa słowa” Sylwii Błach (taaak, babska solidarność). Pomysł iście smaczny; ze względu na osobiste doświadczenia jednoczyłam się z kobietami-demonami. Lubię czytać tekst, podszeptując: Dobrze ci tak! Zostałam usatysfakcjonowana. Kolejny był tekst Dawida Kaina. Spodobał mi się pomysł i zaskakujące zakończenie. To jeden z lepszych tekstów w całej antologii. Następna była „Świątynia” – mój ulubiony tekst. Autor zapewne zamierzał przyprawić czytelnika o mdłości, myślę, że w wielu przypadkach to się udało. Ale nie ze mną. Ja czytałam „Świątynię” z wypiekami na twarzy. Mój umysł (i ciało, ale o tym cicho sza! :P) reagował dokładnie tak, jak na „Sukkuba” E. Lee. Świadczy to zapewne o moich psychopatycznych zapędach, jak i o talencie Tomasza Czarnego. „Aż po grób, a nawet dalej” mi się spodobało. Udało się mnie zaskoczyć w wiadomym miejscu (nie będę psuła lektury innym), fajny pomysł. „Wyrzygać duszę” to z kolei (oprócz garści wiedzy o podziemiu metalowców) ciekawy punkt widzenia. Autor posadził czytelnika w niezwykle interesującym miejscu, związał i zmusił do lektury. „Dziewczyna, która miała w sobie coś więcej”, „Po jednemu”, „Ibidem 1” – te pozycje są ciekawe, każda na swój sposób, jednak jeśli o mnie chodzi, to nie zachwyciły mnie. „Coraz większe ryby w akwarium” – bardzo męskie opowiadanie, rozwija się stopniowo. Poza opisami tortur posiada konkretną fabułę, lekko kryminalną, podobało mi się. „ Pozory mylą” – dość schematyczny tekst, jednak nie twierdzę, że zły. Jedno z opowiadań, które pokazuje nie tylko samą brutalność i przemoc, ale też przyczyny i motywy działania oprawcy. „Drżenie” z kolei posiada taki typ narracji, który lubię. To opowiadanie jednak nie pasuje mi do reszty. Płakałam na nim. Tak strasznie płakałam. Było okrutne, brutalne i tak poruszające… Dotknęło mej najwrażliwszej sfery – niemocy reakcji na krzywdę dzieci. W tym miejscu zrobiłam przerwę.
Powróciwszy do czytania postanowiłam dokończyć antologię we właściwej kolejności. „Puszka coli” – niestety domyśliłam się rozwoju akcji na samym początku, tuż po wiadomym zdaniu, przez co nie przemówiło do mnie tak mocno, jak by mogło. Ale plus za Gotkę! „Święte mięso” – ciekawe opowiadanie. Lubię wplatanie wątków i motywów biblijnych do tekstów grozy.
„Od 5:00 do 9:00” – no, to jest gore. Obrzydlistwo, plugawe, psychopatyczne. Ale niech autor przyjmie to jako komplement. „Pornopolis” – ten tytuł przykuwa uwagę, prawda? To dobrze napisana opowieść o seksualności, zakończona jednak hm… dramatem. „Jajko niespodzianka” – ostatni tekst posiada równie intrygujący tytuł, co poprzedni. Dobry finał, posiadający wszystkie elementy, jakie tekst gore mieć powinien.
Na zakończenie pragnę podziękować autorom za uświadomienie mnie, że odkurzacz nie służy tylko do sprzątania; będę uważać na tę bestię! : )
Jestem usatysfakcjonowana pozycją „Gorefikacje” . A jak się komuś coś nie podoba, to „Srała Was szynszyla!”

Gorefikacje… Ta książka musiała troszeczkę poczekać, zanim znalazłam chwilę czasu na okrucieństwo.
Brutalność, przemoc, wulgarność w literaturze fascynują mnie od kilku ładnych lat. Ale – jak wiadomo – nie łatwo o taką literaturę w polskich bibliotekach. Do niedawna nawet nie wiedziałam o istnieniu gatunku gore, bizarro i podobnych. Jak się okazało, moje nieco chore...