Dawid Kain

Powieść Dawida Kaina zaskakuje na wielu płaszczyznach. I choć z powodzeniem należałoby ,,Zaplecza’’ jasno przyporządkować do nurtu weird fiction, jednocześnie nie można, a właściwie – po prostu nie należy – wpasowywać ich w jakiekolwiek ramy. Z bardzo prostej przyczyny: utwór Kaina dalece ucieka od znanych oraz popularnych schematów, stroni także wobec powtarzalności tematów; jest za to doskonale skondensowaną prezencją tego, co nienazwane i tego, co nieoczywiste. W swojej historii Kain przedstawia bowiem zagadnienia dotyczące genezy ludzkiego strachu i skończoności realnego świata. Za sprawą tytułowych Zapleczy, które w istocie są zamknięciem rzeczywistości, a furtką wobec niezbadanego, autor kreśli powolne, boleśnie dogłębne studium grozy kiełkującej na obrzeżach świadomości sześcioletniego dziecka: dziecka zupełnie nieprzygotowanego na spotkanie z mrokiem wyzierającym zza kurtyny namacalności. Pierwszoosobowa narracja oraz kameralny nastrój otaczający wewnętrzny monolog Dawida – chłopca, nastolatka, później zaś mężczyzny - doskonale podtrzymuje ciężar doświadczanych emocji. Na kanwie bolesnych przeżyć, wspomnień, retrospekcji i autoanaliz, kontruje on bezbronność swojego jestestwa z gargantuizmem ponadnaturalnej siły; siły prastarej, niezmierzonej, wręcz niepokonalnej. Przez wzgląd na głęboko zakorzeniony lęk i ogarniającą go bezwolność, z trudem podejmuje trud jej zgłębienia – wykraczając poza pojmowanie zwykłej egzystencji, raz za razem, przepada w gąszczach mrocznego odrealnienia. Kain kreśli więc nie tylko przejmujący obraz jednostki uwikłanej w stalowe objęcia lęku, ale również sugestywnie porażający portret osobowości stojącej u progu odkrywania tajemnic (wszech)świata. Ta wędrówka, zupełnie pozbawiona końca i nadziei, otwiera w czytelniku drzwi do szeregu osobistych wątpliwości i skrzętnie skrywanych obaw; wszak nie ma tutaj miejsca na popkulturową papkę, na maraton potworów co rusz wyskakujących z szaf, piwnic, strychów, spod zakurzonych łóżek – nie. Dawid Kain kreuje własną konwencję, w której zatapia elementy zaczerpnięte wprost z najgorszych, najbardziej surrealistycznych koszmarów. Atmosfera klaustrofobicznego strachu, napięcie, wzrastająca nerwowość, konsekwentnie - od pierwszego do ostatniego słowa - towarzyszą odbiorcy.