Chyba odwykłam od czytania książek, w których warstwa słowna gra taką samą, a może nawet większą rolę, niż fabuła. Przez pierwsze kilka stron nie mogłam się totalnie odnaleźć. Te zawiłe, długie, wielopiętrowe i pełne wtrąceń zdania przyprawiały mnie o zawrót głowy. Matko jedyna! O co tu chodzi?! Gubiłam wątek, wracałam co rusz do początku, żeby upewnić się, czy oby na pewno wiem, o czym właściwie czytam. Po kilku stronach przywykłam do fantazyjnego i kwiecistego stylu Mendozy, a nawet zaczęłam dostrzegać jego walory. Eduardo Mendoza jest wirtuozem słowa, co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Napisał książkę pełną humoru, ironii, niecodziennych metafor, czasem dosadną, czasem śmieszną, czasem absurdalną. Na pewno inną niż wszystkie, które do tej pory czytałam. Zaskoczenie było duże, początkowa radość wielka, z czasem jednak przyszło znużenie, bo raz, że nie jest to książka łatwa w lekturze, a dwa – że to co bawi przez stron sto, przez dwieście może zmęczyć. Ja się zmęczyłam, ale ponieważ jakąś przyjemność mimo wszystko z czytania miałam, to nie będę się aż tak bardzo czepiać.

Przegapiłam w trakcie czytania, jak się właściwie nazywa główny bohater, a potem nie miałam już zapału, by wracać do początku, by uzupełnić luki w informacjach. Bez wątpienia jest oryginałem, wielbicielem pepsi coli, uciekinierem z zakładu dla psychicznie chorych, który wplątuje się w niezłą kabałę. Ma on dostarczyć w określone miejsce walizkę pełną pieniędzy. Coś jednak po drodze idzie nie tak, a to znów wywołuje całą lawinę mniej lub bardziej niedorzecznych historii, przeplatanych coraz to bardziej oryginalnymi postaciami, o coraz bardziej zaskakujących imionach (życiorysach również). Wszystko to razem wzięte daje naprawdę wybuchową mieszankę, w której nie trudno się pogubić. Ma to swój urok oczywiście, ale bardziej dla wielbicieli tego typu powieści i takiego poczucia humoru.

Choć uczucia mam mieszane i wielką miłością do Pana Eduardo Mendozy nie zapałałam przy tym pierwszym spotkaniu, to myślę, że na Oliwkowym labiryncie nie spocznę. Trochę szkoda skreślać autora tuż po pierwszym spotkaniu, tym bardziej, że nie był to totalny falstart.

Zapraszam też tu: http://marudaczyta.blogspot.com/2014/04/oliwkowy-labirynt-eduardo-mendoza.html

Chyba odwykłam od czytania książek, w których warstwa słowna gra taką samą, a może nawet większą rolę, niż fabuła. Przez pierwsze kilka stron nie mogłam się totalnie odnaleźć. Te zawiłe, długie, wielopiętrowe i pełne wtrąceń zdania przyprawiały mnie o zawrót głowy. Matko jedyna! O co tu chodzi?! Gubiłam wątek, wracałam co rusz do początku, żeby upewnić się, czy oby na pewno...