Kolejna z powieści kryminalnych, w których w roli detektywa rozwiązującego zagadkę zostaje obsadzony "kuracjusz szpitala psychiatrycznego". Wyjątkowość postaci detektywa, Mendoza ujawnia w jago analitycznych wewnętrznych rozważaniach na temat zastanych sytuacji, osób, czy zjawisk.

Kolejna z powieści kryminalnych, w których w roli detektywa rozwiązującego zagadkę zostaje obsadzony "kuracjusz szpitala psychiatrycznego". Wyjątkowość postaci detektywa, Mendoza ujawnia w jago analitycznych wewnętrznych rozważaniach na temat zastanych sytuacji, osób, czy zjawisk.

Chyba trzeba być szalonym, żeby pokochać głównego bohatera, tego szalonego głupka. No to jestem szalona.
Takie to głupie i bezsensowne, że aż urocze. Jeśli nawet historia nie jest jakoś szczególnie wyjątkowa, to zachwyca mnie sposób opowiadania, dziwaczny styl i kunsztowny język, którego potokiem zalewa mnie autor.
Do tego całkiem niezła intryga i humorystycznie podana Barcelona i jej mieszkańcy sprzed 40 lat. No i główny bohater: szalony, nieobliczalny, nietuzinkowy. Ze specyficznym umysłem i systemem wartości. Mógłby się tylko ciut ogarnąć, umyć i uczesać, bo troszkę od niego zalatuje.

Patrzę sobie na negatywne opinie i nawet rozumiem tych, którym się nie podoba. Dla mnie „Oliwkowy labirynt” to świetna zabawa, takie mam specyficzne poczucie humoru.

Chyba trzeba być szalonym, żeby pokochać głównego bohatera, tego szalonego głupka. No to jestem szalona.
Takie to głupie i bezsensowne, że aż urocze. Jeśli nawet historia nie jest jakoś szczególnie wyjątkowa, to zachwyca mnie sposób opowiadania, dziwaczny styl i kunsztowny język, którego potokiem zalewa mnie autor.
Do tego całkiem niezła intryga i humorystycznie podana...

Bardzo dobre
:-)

Bardzo dobre
:-)

Po przeczytaniu dwóch książek z serii o fryzjerze-detektywie (Sekret hiszpańskiej pensjonarki i Oliwkowy labirynt),mogę stwierdzić, że styl Mendozy nie przypadł mi do gustu. Owy „absurdalny” humor ani razu mnie nie rozbawił, przygody rzeczonego detektywa są nieco nudnawe, a finał historii mocno rozczarowuje.

Po przeczytaniu dwóch książek z serii o fryzjerze-detektywie (Sekret hiszpańskiej pensjonarki i Oliwkowy labirynt),mogę stwierdzić, że styl Mendozy nie przypadł mi do gustu. Owy „absurdalny” humor ani razu mnie nie rozbawił, przygody rzeczonego detektywa są nieco nudnawe, a finał historii mocno rozczarowuje.

Mendoza jest po prostu zabawny i poprawia nastrój. Absurdalna akcja toczy się tak szybko, że czasem trudno nadarzyć, co chwilę wybuchając przy tym śmiechem.

Mendoza jest po prostu zabawny i poprawia nastrój. Absurdalna akcja toczy się tak szybko, że czasem trudno nadarzyć, co chwilę wybuchając przy tym śmiechem.

Doskonały język. Zabawny i bogaty. Duże brawa dla tłumacza. To nie jest książka sensacyjna. Nie można jej oceniać pod tym kątem. To, co mnie urzekło, poza językiem, to nieprawdopodobny ciąg zdarzeń, które jednak łączą się ze sobą w spójną choć absurdalną historię. Bohaterowie są wyraziści a ich czyny nieszablonowe. A są przy tym na wskroś ludzcy - kłamią, kochają, mają marzenia. Dla mnie 10, ale jak ktoś napisał nie dla każdego.

Doskonały język. Zabawny i bogaty. Duże brawa dla tłumacza. To nie jest książka sensacyjna. Nie można jej oceniać pod tym kątem. To, co mnie urzekło, poza językiem, to nieprawdopodobny ciąg zdarzeń, które jednak łączą się ze sobą w spójną choć absurdalną historię. Bohaterowie są wyraziści a ich czyny nieszablonowe. A są przy tym na wskroś ludzcy - kłamią, kochają, mają...

Ależ to jest głupie :D fabuła idiotyczna, koncepcja na całość tworzyła się chyba podczas pisania, ale jakie to jest fajne! Świetna groteska i język dłuższych wywodów głównego bohatera. Zakończenie oczywiście pozostawia niedosyt, bo na kartach działo się tyle, a koniec jest absurdalny, jak we "Fryzjerze" i "Pensjonarce". Lekko się ubawiłem. Nie dla wszystkich.

Ależ to jest głupie :D fabuła idiotyczna, koncepcja na całość tworzyła się chyba podczas pisania, ale jakie to jest fajne! Świetna groteska i język dłuższych wywodów głównego bohatera. Zakończenie oczywiście pozostawia niedosyt, bo na kartach działo się tyle, a koniec jest absurdalny, jak we "Fryzjerze" i "Pensjonarce". Lekko się ubawiłem. Nie dla...

Jestem z siebie niezwykle dumny bo to mój pierwszy, pełnowymiarowy,przeczytany przeze mnie e-book. Pierwszym była co prawda "Samotność " Kariki,ale miała zaledwie 30 str. więc nie ma o czym gadać. To moje pierwsze spotkanie, zarówno z cyklem jak i z samym autorem. Najprościej jest zaklasyfikować niniejszą powieść jako komedię kryminalną, no może z pewną nutą sensacji. Od pierwszych stron zalewa czytelnika potok słów, bez mała można w nim utonać,autor używa tak barwnego i kwiecistego języka, tak kunsztownej gry słów, że szczęka opada do samej podłogi,bo po prostu jest przezabawnie."Oliwkowy labirynt " nie jest wielką literaturą i wcale do takiej nawet nie predestynuje,to nie ulega wątpliwości, to historia pewnego łachmyty z domu wariatów, który przez przypadek wplątał się w aferę kryminalną i wszelkie próby wyjaśnienia sprawy i uwolnienia się od kłopotów powodują kolejną lawinę nieszczęść jakie spotykają owego nieboraka( notabene całkiem sympatycznego). Największym atutem tej powieści jest właśnie język jakim została napisana,zabawny i dowcipny,powodujący że przy czytaniu uśmiech nie schodzi z twarzy,sama historia w sumie też jest ciekawa bo autor potrafi pisać w naprawdę zajmujący sposób,tworzyć klimat zagadki i tajemniczości. Aczkolwiek przede wszystkim ta powieść ma dostarczać zabawy,relaksu i odprężenia, poprawić nasz nastrój i humor. Wszystkie te kryteria spełnia.

Jestem z siebie niezwykle dumny bo to mój pierwszy, pełnowymiarowy,przeczytany przeze mnie e-book. Pierwszym była co prawda "Samotność " Kariki,ale miała zaledwie 30 str. więc nie ma o czym gadać. To moje pierwsze spotkanie, zarówno z cyklem jak i z samym autorem. Najprościej jest zaklasyfikować niniejszą powieść jako komedię kryminalną, no może z pewną nutą sensacji. Od...

Dalsze przygody fryzjera damskiego nie utrzymują poziomu pierwszego tomu. Cała historia nie tworzy logicznej całości i w sumie rozczarowuje. Naprawdę szkoda, ale mam nadzieję, że następna część będzie lepsza niż dwie poprzednie.

Dalsze przygody fryzjera damskiego nie utrzymują poziomu pierwszego tomu. Cała historia nie tworzy logicznej całości i w sumie rozczarowuje. Naprawdę szkoda, ale mam nadzieję, że następna część będzie lepsza niż dwie poprzednie.

To kolejny pastisz kryminału, w którym głównym bohaterem jest pensjonariusz domu wariatów - damski fryzjer. Zostaje porwany, dostarczony do ministra, który wręcza mu walizkę pełną pieniędzy oraz poleca dostarczyć ją w konkretne miejsce. Niestety plan się nie udaje, a bohater przeżywa prawdziwe koszmary, aby odzyskać pieniądze. ABSURD goni ABSURD.
Ma to być książka, która ma nam dostarczyć dobrej rozrywki, rozbawić, rozśmieszyć,…
Intryga sama w sobie ciekawa. Jednak książka, jako trzecia powieść przeczytana tego autora, ani nie jest dla mnie już dobra, ani śmieszna.
Autor swoje pisarstwo określa mianem literackiego pijaństwa bądź powieściowego chuligaństwa. Po przeczytaniu cyklu Damski fryzjer, w pełni się z nim zgadzam. Polecam cały cykl czytelnikom z dużym poczuciem humoru oraz tym, którzy lubią lekturę bawiącą się słowami.

To kolejny pastisz kryminału, w którym głównym bohaterem jest pensjonariusz domu wariatów - damski fryzjer. Zostaje porwany, dostarczony do ministra, który wręcza mu walizkę pełną pieniędzy oraz poleca dostarczyć ją w konkretne miejsce. Niestety plan się nie udaje, a bohater przeżywa prawdziwe koszmary, aby odzyskać pieniądze. ABSURD goni ABSURD.
Ma to być książka, która ma...