Stylizowana na wiktoriańską powieść grozy "Posiadłość" ma pewien urok i nietuzinkową fabułę. Nieco gorzej z poprowadzeniem całej akcji tak, by nadać jej wiarygodności i mniej męczącej formy. Nużące było czytać raz po raz, iż bohater odznacza się dumnym, nieprzeniknionym czy wyniosłym spojrzeniem księżycowych oczu, o anielsko bladej skórze w oprawie atramentowych włosów. Za często były podkreślane charakterystyczne cech wyglądu potomków rodu Debrettów, jak również ich arystokratyczna wyniosłość i stosunek względem innych, "zwykłych" szarych ludzi. W pewnym momencie treść zaczyna się opierać właśnie na tych elementach, zamiast skupić się na szczegółach, które pomijane zaczęły urastać do sporych luk w fabule. Między innymi w przejściu do kulminacyjnego punktu w końcowym etapie, gdzie po balu jedna z uczestniczek, stypendystka malarstwa zostaje przechwycona przez braci. To ma miejsce nocą, potem następuje kolejny dzień, który wcześniej był zapowiedziany jako ostatni dzień dla grupy uczestników warsztatu, a tu jeden z bohaterów informuje, ze juz wszyscy opuścili posiadłość oprócz Zary i jej przyjaciela. To największa wpadka w treści, choć są też dostrzegalne inne drobne. Powiedziałabym, że sporo skrótowości w przedstawionych wątkach, jak również wzorowanie się na znajomych już motywach, w przypadku budowania zakończenia z przewidywaną kontynuacją.

Na plus zasługuje stopniowe budowanie zagrożenia, przeplatanie opowieści w czasie teraźniejszym i pewnych wydarzeń rozgrywających się w rożnych latach minionych wieków. Powoli odsuwa się zasłonę, za którą skrywają się różne dziwactwa rodu Debrettów, dawkując czytelnikowi horror jaki rozgrywa się na oczach bohaterów.
Książka może być, ale nie musi być przeczytana. Pora wieczorna zapewne bardziej nadaje się na czytanie takich historii, jednak nie ma się co czarować, jakoby miała moc zatarcia niedostatków powieści.

Stylizowana na wiktoriańską powieść grozy "Posiadłość" ma pewien urok i nietuzinkową fabułę. Nieco gorzej z poprowadzeniem całej akcji tak, by nadać jej wiarygodności i mniej męczącej formy. Nużące było czytać raz po raz, iż bohater odznacza się dumnym, nieprzeniknionym czy wyniosłym spojrzeniem księżycowych oczu, o anielsko bladej skórze w oprawie atramentowych włosów. Za...