Nie lubię XVII wieku. Ten okres w historii Polski zawsze mnie irytował rozkwitem butnej, gnuśnej szlachty, uważającej się za panów świata. A mimo to, zachęcona głośną reklamą, ciekawą okładką oraz poparciem Jacka Komudy, którego książki bardzo lubię, postanowiłam się przełamać i sięgnąć po najnowszą powieść Jacka Piekary.

Zacznijmy może od tego, że otrzymujemy dzieło szumnie określane jako thriller. Błąd. Sama złapałam się na ten haczyk, oczekując książki pełnej akcji, pościgów, pojedynków, posiadającej tę nutkę niepewności co dalej i może małą domieszkę elementów nadprzyrodzonych. Nic bardziej mylnego. Oto spotykamy się w domu stolnika Ligęzy wraz z bohaterami i przygotujmy się na długie posiedzenie w tejże okolicy. Baaardzo długie. Pełne jadła i wina. I rozmów.

Jak już wiemy z opisu, do wspomnianego stolnika zjeżdżają się goście z listami od gospodarza, w których obiecuje on pomoc w rozwiązaniu problemów, które na gości spadły w przeszłości. Problem w tym, że stolnik żadnych listów nie wysyłał i swoich gości nigdy wcześniej na oczy nie widział. Zaprasza zatem swojego przyjaciela, Jacka Zarembę i z jego pomocą ma nadzieję rozwikłać dziwną zagadkę.

Tak oto przez całą powieść będziemy poznawać losy nieszczęsnych panów braci, którym ktoś wyrządził ogromną krzywdę i którzy potracili swe majątki i dobre imię. Niech Was nie zwiedzie mroczna okładka - jest nudno, monotonnie, a opowieści szlachciców ciągną się tak samo, jak uczty i toasty na ich cześć. Każda opowieść jest przerywana milionem dygresji o bitwach, szlachcie, babach, winie, jedzeniu, królach (...), które to dygresje potrafią ciągnąć się przez 4 strony i kończą się dopiero wtedy, gdy utracimy wszelką nadzieję na poznanie ciągu dalszego. Tak, tak, zdaję sobie sprawę, że takimi prawami rządziły się czasy Polski szlacheckiej, ale dla mnie była to istna droga przez mękę.

Język powieści jest bez wątpienia barwny i dopracowany. Autor wiernie oddaje realia XVII wieku, zarówno pod względem historycznych wydarzeń, jak i kultury i obyczajów, dlatego fani złotej wolności szlacheckiej powinni być zachwyceni i bez problemów wczują się w wyjątkową atmosferę książki. Jednak czytelnicy szukający emocjonujących pojedynków i walk, powinni trzymać się od książki z daleka. Ponieważ największym mankamentem, jaki zauważam w 'Szubieniczniku' jest absolutny brak akcji. W tej książce nic się nie dzieje. Przez 400 stron powieści poznajemy historie trzech szlachciców, z których nadal niewiele wynika. Pozostaje wniosek, że głównym celem książki nie jest fabuła, ale barwny i wypieszczony sposób jej przedstawienia. Takie trochę gonienie króliczka, z odległą nadzieją na jego złapanie.

Niestety 'Szubienicznik' kompletnie mnie do siebie nie przekonał. Dłużył się niemiłosiernie, a że nie lubię krążenia wokół tematu przez kilka stron i paplania o dupie Maryni, czytanie było naprawdę ciężką przeprawą. Do tego brak akcji, wszechobecna szlachta, pełna uprzedzeń i ksenofobiczna i ciągnąca się jak ser na pizzy nuda. Chwilami miałam wrażenie, że czytanie 'Potopu' było bardziej emocjonujące niż ślęczenie nad 'Szubienicznikiem'. Niemniej nie mogę nie chylić czoła przed kunsztem pana Piekary, bo już na pierwszy rzut oka widać ilość pracy, jaką musiał włożyć w tę powieść. Piękny język i fantastycznie odwzorowana atmosfera Polski szlacheckiej z pewnością znajdą swoich zwolenników, do których ja jednak nie należę.

Nie lubię XVII wieku. Ten okres w historii Polski zawsze mnie irytował rozkwitem butnej, gnuśnej szlachty, uważającej się za panów świata. A mimo to, zachęcona głośną reklamą, ciekawą okładką oraz poparciem Jacka Komudy, którego książki bardzo lubię, postanowiłam się przełamać i sięgnąć po najnowszą powieść Jacka Piekary.

Zacznijmy może od tego, że otrzymujemy dzieło...