Po świetnej „Grze Endera" dostajemy prequel, który jest napisany rozwlekle i w sposób męczący. Mnóstwo dialogów bez znaczenia i epizodów bez znaczenia. Do tego psychologia dla ubogich. Science-fiction bez wyobraźni i dynamiki. Opis technologii mógłby sporządzić jakiś radziecki pisarz mający doświadczenia z leniwymi robotnikami, nieudolnymi zarządcami, psującym się sprzętem, a wszystko siermięga rodem z komunistycznej rzeczywistości. Jeśli ktoś ma zielone pojęcie o pasie Edgewortha-Kuipera z współczesnej wiedzy naukowej, interesuje się zagadnieniami budowy układów gwiezdnych w tym Układu Słonecznego, to go powinien szlag trafić. Wiercenie w planetoidach w sposób opisany w książce doprowadzał mnie do uczuć ambiwalentnych: nie wiedziałem, czy śmiać się czy płakać. Nic się nie trzyma kupy. Bohaterowie nic mnie nie obchodzili. Ta książka była dla mnie torturą.
Nie rozumiem, skąd takie wysokie oceny.
Na dodatek historia się nie kończy. Okazuje się, że autor poszedł na ilość i wypocił trzy tomy tam, gdzie wystarczyłby jeden, a nawet jakieś obszerniejsze opowiadanie.
W świetle opisywanych wydarzeń pseudomoralistyczne postękiwanie w „Grze Endera” i później na temat zagłady Formidów staje się nadzwyczaj niewiarygodne i absurdalne. To także niespójność. Gdy niszczysz i mordujesz narażasz się na bycie zniszczonym i to jest sprawiedliwe.
Dałem dwie gwiazdki i nawet to jest na wyrost. Brrrrr.....
Beznadziejna.
Nie polecam. Nudy i flaki z olejem.

Po świetnej „Grze Endera" dostajemy prequel, który jest napisany rozwlekle i w sposób męczący. Mnóstwo dialogów bez znaczenia i epizodów bez znaczenia. Do tego psychologia dla ubogich. Science-fiction bez wyobraźni i dynamiki. Opis technologii mógłby sporządzić jakiś radziecki pisarz mający doświadczenia z leniwymi robotnikami, nieudolnymi zarządcami, psującym się...