Moim skromnym zdaniem rozstania sa smutne. Bardzo ich nie lubię. Rozstania z książka czy z człowiekiem sa dokładnie tym samym. Łzami i samotnością. W najgorszym przypadku jesteśmy tak załamani, ze z nosów nam cieknie, zaczynami sie ślinić, a makijaż jest cały rozmazany. Pożegnania, a rozstania to co innego, Żegnamy się wtedy, kiedy wiemy, że się kiedyś zobaczymy, a roztajemy kiedy nie wrócimy. Ja z trylogią Jamesa Dashnera się definitywnie rozstaję. Nie będe miała siły rozpocząć tego od nowa. Czekam tylko na dodatki do niej. Wtedy będzie to definitywny KONIEC. Innym przypadkiem jest Harry Potter. Z nim sie tylko żegnam.. wróce do niego za kilka miesiący.

Lek na śmierć był najcięższy, Na barkach autora spoczywała odpowiedzialność za zakończenie dzieła, które były pożywką dla milionów czytelników. Myślę, że autor udźwignął to brzemię, z wykończeniem dotrwał do końca. Nim nas zachwycił. Patrząc na Więźnia Labiryntu, jest to kropla w morzu, tego co zdarzy się później. Nikt już nie pamięta, że było coś takiego jak Strefa. Nikt nie jest ukryty bezpiecznie za murami. Lek na śmierć był najważniejszym puzzlem. Naj- dokładniejszym, najczystszym,- po prostu perfekcyjnym w każdym calu. Zwieńczał wszystko co do tej pory przeczytaliśmy. Odkrywał zagadki, odpowiadał na pytania, pokazywał zakazane. Jest tym, czego długo szukałam. Cała trylogia jest tym, czym dla niektórych jest Pan Tadeusz.

Spodziewać się mogłam wszystkiego. To taki chwyt autora. Juz od początku czułam strach o życie bohaterów. To przez co przeszli, jaka wiedzę zdobyli, ile osób zabili, aby dotrzeć do świata idealnego, którego musieli zbudowac od początku. Lek na śmierc to kłamstwo. Nie wierzcie w niego. Możliwe, iz cała ksiązka jest jednym kłamstwem. Dopuścili do tego, aby Thomas przestał im ufać. Rozumieli to, i nic nie zrobili. Wiedzieli, że nie może się to dobrze zakończyć. Mimo tego, że Dashner odpowiedział na zasadnicze pytania, nigdy nie dostaniemy odpowiedzi na inne.

Jestem szczęśliwa, że miałam okazje przeczytać te trylogię. I mimo łez, miło zgrzytania zębami, mimo tych wszystkich zagrożeń ja również dotrwałam do zakończenia. Każdy jara się kolekcją H&MXBALMAIN, A JA TRYLOGIĄ JD.

Moim skromnym zdaniem rozstania sa smutne. Bardzo ich nie lubię. Rozstania z książka czy z człowiekiem sa dokładnie tym samym. Łzami i samotnością. W najgorszym przypadku jesteśmy tak załamani, ze z nosów nam cieknie, zaczynami sie ślinić, a makijaż jest cały rozmazany. Pożegnania, a rozstania to co innego, Żegnamy się wtedy, kiedy wiemy, że się kiedyś zobaczymy, a...