Końcówka przeczytana z przeskokami, bo już nie byłam w stanie dłużej przez to brnąć. Ale od początku.

Fabuła jest prościutka, i to dosłownie – linearna do bólu – obserwujemy cały czas dorastanie bohatera, który przyrzucany jest z miejsca na miejsce, ale z tego przerzucania praktycznie nic nie wynika, poza samą zmianą miejsca i osób, z którymi wchodzi w interakcje. Chociaż poprawniej byłoby napisać, że nie wchodzi, bo przez większość czasu robi tylko to, co mu każą bezpośredni przełożeni, nie przejawiając własnej woli ani jakiegokolwiek rozwoju. Nie ma absolutnie żadnych wątków pobocznych, w sumie nie ma nawet wątku przewodniego. Ktoś może powiedzieć, że to nie o to chodziło, że ważniejsza jest psychologia postaci (i zdaje się, że autorce również o to chodziło), ale z tej strony książka także mnie nie zachwyciła. Główny bohater jest prosty jak fabuła, sprawia wrażenie nieczułego cyborga, co jest jednak wynikiem takiego, a nie innego dzieciństwa, więc to akurat można zrozumieć. To, czego już nie pojmuję, to to, że jego postać przez całą książkę nie posunęła się ani o krok. Owszem, czasami robi coś nowego, obcego dla niego, ale jego mózg zdaje się nie pojmować tych odruchów i szybko wraca do poprzedniego zachowania, więc zasadniczo wewnętrznie pozostaje taki sam, a rzecz dzieje się na przestrzeni kilku dobrych lat.

Powyższe nie byłoby problemem - czasami nawet potrafiło zainteresować - gdyby nie sposób, w jaki zostało ujęte. Spodziewałam się wariacji na temat schematu „od zera do bohatera”, więc byłam nastawiona pozytywnie. Nawet ten brak fabuły by mi nie przeszkadzał, gdyby nie styl autorki…

Jeśli chodzi o język polski, to jest dobrze, autorka potrafi nim sprawnie operować, ale dlaczego… dlaczego… Pierwszy raz natknęłam się na książkę, która byłaby tak naćkana metaforami, porównaniami i innymi figurami retorycznymi, aż do powstania patetycznej i kiczowatej papki, którą ledwo przełykałam, strona po stronie przez ponad miesiąc, nadal nie będąc w stanie dobrnąć do końca. Wszystko, każde zdanie, akapit – cała książka jest tak pretensjonalna, że momentami zastanawiałam się, czy autorka rzeczywiście pisała to na poważnie. Niestety, nie znalazłam w powieści ani jednej wskazówki, że to tak dla zabawy, dla pośmiania się. Atmosfera w powieści jest bardzo ciężka (aczkolwiek jeśli czytałoby się w grupie, to pewnie popłynęłyby wodospady łez ze śmiechu, chociażby od zdań typu: „Chodź do mnie, Wyższa Istoto! […] Poniż mnie. Powiedz mi, jak bardzo, jak srogo się mną brzydzisz…” – jak jeden doświadczony przez życie chłopiec mówi do innego). Wszystko podlane jest przytłaczającym nieszczęściem i beznadziejnością, niełatwym życiem większości młodych bohaterów, co w połączeniu ze wspomnianym stylem tworzy coś… no, niepowtarzalnego. Potencjalnie interesującą i poruszającą historię tragicznego dorastania w okrutnym świecie utopioną w egzaltowanej narracji.

Nigdy więcej.

Końcówka przeczytana z przeskokami, bo już nie byłam w stanie dłużej przez to brnąć. Ale od początku.

Fabuła jest prościutka, i to dosłownie – linearna do bólu – obserwujemy cały czas dorastanie bohatera, który przyrzucany jest z miejsca na miejsce, ale z tego przerzucania praktycznie nic nie wynika, poza samą zmianą miejsca i osób, z którymi wchodzi w interakcje. Chociaż...