Zdecydowanie nie rozumiem, skąd tak dobre oceny, te wszystkie "pochłonęłam książkę", "nie mogłam się oderwać" - tak - zazwyczaj recenzentkami są tu kobiety. I ja też jestem jedną z nich, dlaczego więc mnie nie zachwyciła ta powieść? Czy chodzi tu o wiek? Bo nie jestem już nastolatką, a wydaje mi się, że raczej takim osobom ta książka może przypaść do gustu. Czy to moje słynne uprzedzenie do autorek fantasy? Co jakiś czas daję jakiejś szansę, tym razem padło na Sarah J.Mass, której książki mają wielkie grono odbiorców i dobre oceny. I się bardzo zawiodłam...

Celaena ma 18 lat, jest słynną zabójczynią, która ostatni rok spędziła skazana na niewolniczą pracę w kopalni soli, gdzie większości ludzi udaje się przetrwać ledwie miesiąc. Czyli, że silna z niej sztuka. To znaczy, tak autorka opisuje ją w powieści, bo ani zachowanie dziewczyny, ani jej uczynki o tym nie świadczą. Gdy zostaje uwolniona z kopalni, by wyruszyć na zamek króla Adarlanu, w drodze przeszkadza jej na przykład smród koni. Zacytuję, jakby ktoś nie wierzył: "ucierpiało również jej powonienie, nieprzyzwyczajone do smrodu końskiego potu i ekskrementów". A to ciekawe... szkolona od dziecka na zabójczynię, na pewno poruszająca się konno (bo samochodów tam nie mają), a do tego po roku życia w uwłaczających godności ludzkiej warunkach, w smrodzie ... I drażni ją zapach koni!?!? No dobra, co dalej: jej słabość do pięknych strojów - co raz to chce wyglądać lepiej i nigdy nie nosi dwa razy tej samej sukni. Za pierwszą wypłatę z pensji Obrończyni zamierza nakupić pięknych strojów.
Tak przy okazji: sama autorka musi mieć jakąś słabość do pięknych sukni, tak się lubuje w ich opisach, a jeszcze ich kolory... Tam ludzie nie noszą niebieskich czy żółtych ubrań, nie wspominając już o szarych czy burych, wszyscy noszą tylko "kobaltowe" i "perłowe".

Czasem miałam wrażenie, że Cealena skradła komuś tożsamość i za chwilę wyjdzie na jaw, że nie jest tym za kogo się podaje, że nie jest żadną zabójczynią. Kilka razy sam książę Dorian i Chaol dziwią się, że nie budzi się, gdy do niej podchodzą, a jako zabójczyni powinna zawsze spać czujnie. Mimo tego też, że wszyscy zachwycają się jej osiągnięciami i sprytem, wydaje się mało rozgarnięta. Nie może zrozumieć, dlaczego na turnieju, który ma wyłonić spośród zgłoszonych kandydatów Obrońcę Króla Adarlanu, nie powinna się wyróżniać i od razu ujawniać kim jest i co potrafi. A niby taka mądra i sprytna. Dopiero podczas prób i treningów okazuje się, że nawet nieźle walczy (choć nadal nie robi to jakiegoś wrażenia).

Jak dla mnie zachowuje się jak stereotypowa nastolatka, a chyba po zabójstwach wielu ludzi, po przykrych doświadczeniach z dzieciństwa, czy roku katorżniczej pracy powinna być trochę inna? Bardziej dojrzała?

A ona uwielbia się stroić, kocha słodycze i potrafi naraz zjeść ich pół kilo, flirtuje z księciem i królewskim gwardzistą, zupełnie nie może zrozumieć swych uczuć, uwielbia bale, marzy jej się prawdziwa przyjaciółka. Na Święta zaś dostaje jako prezent małego szczeniaczka od Doriana. No słiiiiiit! Normalnie już widzę, jak co któraś nastolatka podczas lektury myśli sobie "to tak jak ja" - no bardzo to pocieszające, że taka bohaterka ma typowe dziewczęce słabości, marzenia itp., itd. Już nie wspominając o tym, że w książce jest opis tego, jak się czuje, gdy dostała okres! I jeden jej "chłopak" na wieść o tym ucieka w popłochu (bo to taka wstydliwa choroba), a drugi przychodzi ją wspierać, bo tamten mu zdradził, co jej jest.

Na końcu książki jest wspomniane, że autorka zaczęła ją pisać, gdy miała 16 lat. Myślę, że niektórych fragmentów od tego czasu wcale nie zmieniła, bo tak właśnie brzmią - jak kiepska proza nastolatki.

W mojej ocenie to bardziej powieść młodzieżowa niż fantasy i to taka w stylu licealnych opowieści, czy też bardziej amerykańskich opowieści z "High School" (tylko królowej balu nie wybierali). Bardzo stereotypowa: wszyscy młodzi ludzie są piękni i zdolni, źli są brzydcy, ktoś musi się uwolnić spod presji rodziców, do tego obowiązkowe rozterki miłosne i miłosny trójkącik. Wszystko to ubrane w atrakcyjną oprawę fantasy czyli szklany zamek, wielkie złe imperium i jego władca, starożytna zapomniana magia, demony.

Zdecydowanie nie rozumiem, skąd tak dobre oceny, te wszystkie "pochłonęłam książkę", "nie mogłam się oderwać" - tak - zazwyczaj recenzentkami są tu kobiety. I ja też jestem jedną z nich, dlaczego więc mnie nie zachwyciła ta powieść? Czy chodzi tu o wiek? Bo nie jestem już nastolatką, a wydaje mi się, że raczej takim osobom ta książka może przypaść do gustu. Czy to moje...