Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Bator i od razu mnie rozłożyło na łopatki.

To jest wspaniałe.

To co w książkach lubię - historia kilku pokoleń, mnóstwo tajemnic, nieoczywistości, wiele różnych charakterów, charakterystyka epok (II wojna, PRL, lata 90-te w Polsce) i to wszystko z perspektywy różnych bohaterów.

A złotych myśli jest tu na pęczki:

- o gromadzeniu rzeczy: "wwierca się w pokłady rzeczy zgromadzone w bieliźniarce jak górnik w ścianę wałbrzyskiego węgla"
- o Warszawie z lat 80-tych XX w.: "miasto wygląda, jakby ktoś je zeżarł i wyrzygał", "widać, ze tu dalej mają do Enerefu, że jeszcze nie dotarły tu tureckie bluzeczki i palety kosmetyczne, spirale do rzęs z tuszem zielonym, dezodoranty z Węgier"
- o stylu mówienia księży: "już przed mutacją zaczął mówić nawiedzonym głosem duchownego; jeszcze wcześniej nabrał zwyczaju wplatania w mowę codzienną podsłuchanym w kościele archaizmów, takich jak azaliż, zaprawdę, takoż (...) Gdy na pytanie jednego z wujów zadane przy imieninowym stole, kim ty chcesz zostać? sześcioletni Adaś odpowiedział, azaliż księdzem, kwestia jego przyszłości wszystkim wydawała się przesądzona."
- o związkach: ""jak w Ptakach ciernistych krzewów", gdzie piękna Maggie i kardynał ulegają namiętności na tropikalnej plaży i rozstają się, zanim on zdąży się rozpić, a ona powie do niego, ty ofermo, z brudu beze mnie być zdechł"

Te monologi i dialogi bohaterów, te obserwacje, to jest samo życie, a może sama Polska. Śmieszno, ale tak przez łzy. Często też śmieszno-strasznie.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Bator i od razu mnie rozłożyło na łopatki.

To jest wspaniałe.

To co w książkach lubię - historia kilku pokoleń, mnóstwo tajemnic, nieoczywistości, wiele różnych charakterów, charakterystyka epok (II wojna, PRL, lata 90-te w Polsce) i to wszystko z perspektywy różnych bohaterów.

A złotych myśli jest tu na pęczki:

- o...

4 tom serii i do 599 strony było wszystko super (no może nie idealnie, bo zawsze można na coś ponarzekać), ale to co się zdarzyło na 599 stronie woła o pomstę. Ragnar i Bjorn kochankami?!? Nie, to się w ogóle nie klei, wcale się na to nie zapowiadało. Nagle oboje w jednym momencie odkryli, że są dla siebie stworzeni jako para...

Zresztą jest tu kilka wątków, które mi zgrzytały, ale "uchodziły" na tle bardzo dobrej całości.

Siostrzana miłość Gudrun do Bjorna była dziwnym pomysłem. Tak nagle Gudrun - młodsza siostra wpatrzona w brata stwierdza, ze jednak jest w nim zakochana. Eeee? Nie wiem, czemu to miało służyć. Tak samo jak uczynienie potem Bjorna i Ragnara kochankami.

Baardzo dziwne była też ta "reinkarnacja" Szczury po to, by miała dziecko - UWAGA - z Ragnarem i Bjornem. Tak, w książce nawet starcy z Vira mówią: "zostaliście ojcami" (?!?!?!) Szczura-Popiela nazwała syna RAGNBJORN. RAGN+BJORN.
Czacha mi dymi.
.
Ogólnie liczyłam na jakieś wyjaśnienie historii Szczury, skąd się wzięła, co tak bardzo łączyło ją i Halderd.

Głównym tematem tej powieści było dla mnie coś, co podsumowałabym jako "rozczarowanie". I nie chodzi o rozczarowanie książką, bo była naprawdę dobra, gdyby nie ta końcówka z Ragnarem i Bjornem i Ragnbjornem. Nawet tę Gudrun i jej nieodwzajemnioną miłość do Bjorna wybaczam. Chodzi mi o rozczarowanie rodziców dziećmi. Dla wszystkich trojga dzieci rodzice mieli obmyśloną wspaniałą przyszłość, a tymczasem dzieci zupełnie się na nią nie zgodziły. Poszły swoją drogą, ale to już tak totalnie (w przypadku Ragnara i Bjorna, którzy na końcu płyną podbijać nieznane kraje, a nie rządzić Norwegii, czy też nieść jej chrześcijaństwo), albo częściowo jak Gudrun, z którą tak naprawdę nie wiadomo co będzie dalej, skoro jej ukochany Bjorn odpłynął w sina dal. W pewien sposób dzieci zamiast kontynuować tradycję przodów, rodziców - przekreśliły ją.

Liczyłam jednak na inne zakończenie tej serii, nie żebym miała jakaś wizję, jednak na pewno ni tego oczekiwałam, co się tu wydarzyło.

4 tom serii i do 599 strony było wszystko super (no może nie idealnie, bo zawsze można na coś ponarzekać), ale to co się zdarzyło na 599 stronie woła o pomstę. Ragnar i Bjorn kochankami?!? Nie, to się w ogóle nie klei, wcale się na to nie zapowiadało. Nagle oboje w jednym momencie odkryli, że są dla siebie stworzeni jako para...

Zresztą jest tu kilka wątków, które mi...

Narratorką jest nastolatka pochodząca ze zubożałej szlachty. Jest zafascynowana swoją Piękną Mamą,ma za sobą już pierwsze seksualne doświadczenia (z nauczycielką z pensji, która wcale jej nie interesowała), całowała się z chłopakami. Che być jak dorosła kobieta, jak swoja matka - chce uwodzić, chce być wielbiona, chce szokować, uważana za wyrafinowaną, światową, tchórzy jednak w sytuacjach, gdy faktycznie może "do czegoś dojść". Taka typowa nastoletnia niepewność, miotanie się między tym czego się chce, czego wydaje się, że się chce. czego wymaga świat. Jej wyobrażenia o własnej matce rozmijają się z rzeczywistością - postrzega ją tak, jak jej mama chce być postrzegana, uważa ją za dużo bardziej niewinną i szlachetną (patrzy jeszcze na nią oczami dziecka). Czasem naiwna, czasem szalona. Dziwna ta książka.

Narratorką jest nastolatka pochodząca ze zubożałej szlachty. Jest zafascynowana swoją Piękną Mamą,ma za sobą już pierwsze seksualne doświadczenia (z nauczycielką z pensji, która wcale jej nie interesowała), całowała się z chłopakami. Che być jak dorosła kobieta, jak swoja matka - chce uwodzić, chce być wielbiona, chce szokować, uważana za wyrafinowaną, światową, tchórzy...