Przełom listopada i grudnia jest czasem magicznym, lubię wtedy odpłynąć w książkę, która kreuje zupełnie nowy świat. Tylko miewam z takimi książkami problem, lubię fikcję, ale fikcję realną. Rzadko czytam książki z gatunku fantastyki, który opierają się na magii, na czymś nadprzyrodzonym. Mimo wielu pozytywnych opinii nie podeszłam do tej książki z hurra optymizmem. Bałam się, że będzie to coś w stylu „Wody dla słoni”, coś co wszystkich zachwyciło a u mnie wywołał ambiwalentne uczucia. Nie spodziewałam się magii. Kiedyś miałam już brać książkę do pociągu. Wstrzymałam się. Ale co ma pływać nie utonie.
Zaczęłam czytać dokładnie w dzień urodzin, wieczorem.
Błyskawicznie dałam się wciągnąć w tą historię. Wiele osób zarzuci tej książce, że nie ma w niej nic nowego, wręcz przeciwnie, że motyw rywalizacji – tak poprowadzonej jest stary jak świat.
Słowo cyrk, kojarzy mi się z dzieciństwem z takim specyficznym zapachem, który natychmiast przenosi mnie pod ogromną kopułę, gdzie słychać kakofonię dźwięków i zewsząd atakuje nas feeria barw. Tymczasem już sama szata graficzna wprowadza surową kolorystykę, czerń i biel – zdecydowanie dominują. Ale otwieramy książkę i wypatrujemy cyrku…. I mamy problem. Cyrk się pojawia, ale tylko na chwilę jego miejsce zajmuje dwójka dzieci, które dwójka dorosłych wystawiła do pojedynku. Ma wygrać lepszy. Dziewczynka – Celia i chłopiec Marco, nie mają nic do powiedzenia, mają się uczyć, doskonalić swe talenty, aby w bliżej niekreślonym czasie stanąć do pojedynku. I chłopiec i dziewczynka, to dzieci po przejściach, zamiast niezbędnego ciepła, miłości i uwagi dostają wojskowy dryl, reżim, dyscyplinę i katorżniczą naukę, w imię dumy, pychy, osób na łasce których są. Ich dzieciństwo mija niepostrzeżenie wśród zakurzonych ksiąg, w opuszczonych pokojach, przerywane krótkimi, lub dłuższymi wyjazdami. Wszystko w celu samodoskonalenia. Mamy dramat dwóch osób, samotnych, pozbawionych tego wszystkiego co przyjęło się ofiarować dziecku. Z tych stron wiało na mnie chłodem, niemalże sama czułam się samotna. Dodatkowo czułam adrenalinę, bo przecież nie wiemy kiedy pojedynek się rozpocznie, a skoro wymaga takich przygotowań, zapewne będzie spektakularny.
Wszystko zdaje się iść po myśli opiekunów, ale tylko do pewnego momentu. Marco poznaje kobietę. Dziewczyna na ulicy znajduje jego tajemny notatnik i odkrywa, w części kim jest, po latach samotności, ukrywania się chłopak może z kimś szczerze porozmawiać. Dodatkowo Isobel, bo tak brzmi jej imię, również nie jest pozbawiona magicznych talentów. Marco nie powinien się rozpraszać, wszak jego głównym celem jest zwycięstwo, ale potrzeba bliskości drugiego człowieka zwycięża. Celia jest trzymana na krótszej smyczy, ale los nieuchronnie pcha ją do spotkania z mężczyzną, z którym będzie się musiała zmierzyć, nie wie kiedy, nie wie jak, wie że pojedynek to najważniejsza sprawa w jej życiu. I wtedy pojawia się cyrk.
Nawet jeśli nie jesteście wielbicielami tego rodzaju rozrywki, jestem pewna, że każdy z Was chciałby spędzić chociaż wieczór w Cyrku Nocy. Gdy czytałam opisy poszczególnych namiotów, wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach, nie chciałam przegapić najdrobniejszego detalu, chciałam to widzieć, czuć. Autorka pobudza wszystkie nasze zmysły. Opisy są niesamowicie sugestywne, u mnie na wsi, powiedzieliby(zwłaszcza na meczu), że robi Nas jak chce.
Magia unosi się w powietrzu, zatraca się gdzieś granica pomiędzy iluzją a rzeczywistością. Jest tylko niesamowicie subtelny świat cyrku. Jak rzadko, dałam się porwać tej magii, naprawdę uwierzyłam, że gdzieś jest takie miejsce z takimi cudami, miejsce w którym można pozbyć się smutków wrzucając kamyczek, gdzie można poprzez odkorkowanie odpowiedniej butelki przenieść się w inne miejsce.

Cenię sobie książki dzięki którym, mogę oderwać się od otaczającej mnie rzeczywistości, a wierzcie ostatnio bardzo tego potrzebowałam. Spodziewałam się lekkiej, rozrywkowej powieści, bo czy nie po to udajemy się do cyrku? Ale to nie jest kolejna książka nad którą unosi się zapach popcornu, mgiełka iluzji i dobrego humoru, kiedy nasze zmysły się uspokoją, przywykną so wielości bodźców, tak jak oczy do ciemności, dostrzeżemy wśród tylu wspaniałości dramat. Dramat wielu ludzi, chociażby chłopca, który ma problem z wyborem drogi życia i przede wszystkim zobaczymy dramat dwójki zakochanych w sobie osób.
Z jednej strony opis brzmi banalnie, ale sekret brzmi w języku w sposobie, w jaki Autorka opowiada tą historię, początkowo możemy mieć wrażenie chaosu, będzie ciężko odnaleźć się wśród wielu postaci, wydarzeń, związków przyczynowo-skutkowych, ale to tylko pierwsze wrażenie. Ta książka potrzebuje uwagi, trzeba się nią delektować, nie da się połknąć jej w jeden dzień. Na pewno będzie świetnym sposobem na spędzenie jesiennych dni, gdy deszcz bębni o dach. Dzięki tej książce przeniesiemy się do innego wymiaru, a takiego oderwania potrzebuje każdy, raz na jakiś czas.

Polecam książkę bardzo serdecznie, zresztą książka ma coś w sobie, mimo prostoty i w szacie graficznej i oszczędnych opisach na okładce, książka przyciąga, jak magnes! Intuicja mnie nie zawiodła : )

Przełom listopada i grudnia jest czasem magicznym, lubię wtedy odpłynąć w książkę, która kreuje zupełnie nowy świat. Tylko miewam z takimi książkami problem, lubię fikcję, ale fikcję realną. Rzadko czytam książki z gatunku fantastyki, który opierają się na magii, na czymś nadprzyrodzonym. Mimo wielu pozytywnych opinii nie podeszłam do tej książki z hurra optymizmem. Bałam...