Jakub Ćwiek to ostatnio bardzo popularne nazwisko. I w sumie nic dziwnego, jego książki to świetna sprawa na odprężenie się po ciężkim dniu w pracy/szkole/uczelni (niepotrzebne skreślić). Czyta się je lekko, przyjemnie, są pełne humoru, w dodatku dzieją się na terenie naszego pięknego kraju, więc można rozpoznać niektóre miejscówki. Słowem, fajnie, szybko śmiesznie i wybuchowo.

I nie inaczej jest z "Chłopcami". Tym razem Ćwiek przeniósł do współczesnej Polski... ziomków Piotrusia Pana. W dodatku ubrał ich w skóry, wsadził na motory, a Dzwoneczka przeobraził z małej wróżki w seksowną laskę z mocnym charakterem. Wszystko napisał w swoim, jakże charakterystycznym stylu Da się? Da się :).

Na wzór pierwszych dwóch tomów "Kłamcy", książka składa się z kilku opowiadań. Nie są to jednak historie od siebie całkiem oderwane. Mimo, że każda opowiada o czymś innym (jedna nawet ukazuje nasz motocyklowy gang jako... dzieci), to jednak pewne ich wątki łączą się. Warto zatem podejść do "Chłopców" nie jak do zbioru opowiadań, ale potraktować książkę jako całość.

Książka jest dokładnie tym, czego się po niej spodziewałem. Mamy do czynienia z lekką opowieścią o wesołym gangu Harleyowców, którzy szukają to dobrej zabawy. Czytając perypetie Zagubionych Chłopców AD 2012 niejednokrotnie micha mi się uśmiała. Jakub Ćwiek, jak to ma w zwyczaju często nawiązuje do popkultury, i stroi sobie żarty. Humor nie jest tak nachalny jak w czwartym "Kłamcy", czy w "Dreszczu", mam wrażenie, że tam autor różne nawiązania i żarty wpychał momentami na siłę. Tu jest jakby tego mniej, pod tym względem książka jest bardziej wyważona.. Inna sprawa, że powieść Ćwieka przedstawia męski punkt widzenia, więc humor często dotyczy też relacji damko-męsko-łóżkowych.

Fajni są też bohaterowie. Ćwiek - jak zawsze zresztą - nie serwuje nam głębokich portretów psychologicznych swoich postaci, jednocześnie każdemu z nich nadając jakąś cechę wyróżniającą go od innych. Zagubionych Chłopców nie da się nie lubić, autor wykreował ich naprawdę fajnie, i taka kreacja postaci bardzo mi się podobała.

Jednocześnie po drodze, wśród humoru, pozornej lekkości książki, wszystkich tych nawiązań do popkultury, gdzieś tam przewija się refleksja na tematy nie takie znowu błahe. Dużo tu o sierotach, których nikt nie chce. Znajdą się też takie tematy, jak dorastanie, przemijanie. Za to Jakub Ćwiek zarobił u mnie kolejnego plusika, bo pod płaszczykiem lekkiej i zabawnej powieści fantasy przemycił kilka poważniejszych tematów.

I jak zawsze w przypadku książek Ćwieka przyczepię się do długości, a raczej do krótkości opowieści. "Chłopców" czyta się zdecydowanie zbyt szybko. Czekam, kiedy ten autor wreszcie napisze coś naprawdę długiego i wyczerpującego, bo po lekturze "Chłopców", podobnie jak i innych jego książek pozostaje niedosyt.

Co by jednak nie powiedzieć mamy dość ciekawą, lekką i zabawną lekturę, w sam raz na odstresowanie po ciężkim dniu. Gwarantuję, że buźka się nie raz uśmiechnie w trakcie czytania.

Jakub Ćwiek to ostatnio bardzo popularne nazwisko. I w sumie nic dziwnego, jego książki to świetna sprawa na odprężenie się po ciężkim dniu w pracy/szkole/uczelni (niepotrzebne skreślić). Czyta się je lekko, przyjemnie, są pełne humoru, w dodatku dzieją się na terenie naszego pięknego kraju, więc można rozpoznać niektóre miejscówki. Słowem, fajnie, szybko śmiesznie i...