Tak zawiodłam się na tej książce, ze aż nie chce mi się nic pisać. Kiedyś przeczytałam Trylogie policyjna o zabójstwie Olafa Palmego, bardzo ciekawą pasjonującą zagadkę nie rozwiązana do dziś. Mieliśmy w niej bowiem wmieszane służby specjalne, obcy wywiad i detektywa, który w sposób logiczny i ze znajomością sztuki zabrał się za sprawę. I chociaż finał tej historii nadal nie ma swojego zakończenia, to po tym szwedzkim kryminologu można było się spodziewać, że będzie gwarantem dobrej kryminalnej zagadki. Ale nie tym razem. niestety. Od chwili kiedy zostają znalezione zwłoki do momentu odkrycia sprawcy jest jakieś 490 stron, które trzeba czymś zapełnić. Część traktuje oczywiście o szukaniu sprawcy, ale jeden z policjantów musi śnić sen o swoim rowerze, który tata kupił mu 50 lat wcześniej. No dobrze policjant tez człowiek i swoje problemy mieć musi, ale co mnie to obchodzi skoro nie ma ten sen wpływu na całą sprawę. Drugi policjant lubi na stronie komentować co myśli na temat swoich kolegów i koleżanek, co może i na początku było nawet zabawne, ale kiedy po raz kolejny nazwał kogoś ciotą, to stało się to nie tyle nudne co niesmaczne. Kolejnym zapychaczem stron było ciągłe podkreślanie wiecznego pragnienia inspektora, który permanentnie marzył o zimnym piwie. Ogólnie rzecz biorą to ta powieść chyba było o tym, ze ludzie maja problemy, bo zagadka kryminalna rozwiązała się znienacka i pod koniec książki.

Tak zawiodłam się na tej książce, ze aż nie chce mi się nic pisać. Kiedyś przeczytałam Trylogie policyjna o zabójstwie Olafa Palmego, bardzo ciekawą pasjonującą zagadkę nie rozwiązana do dziś. Mieliśmy w niej bowiem wmieszane służby specjalne, obcy wywiad i detektywa, który w sposób logiczny i ze znajomością sztuki zabrał się za sprawę. I chociaż finał tej historii nadal...