Mroczny klimat, nieszablonowe postacie. Miejscami poruszająca - wszak akcja rozgrywa się wokół tragicznej śmierci dziecka. Czytając czułam zapach wilgotnej ziemi - i to jest to!

Mroczny klimat, nieszablonowe postacie. Miejscami poruszająca - wszak akcja rozgrywa się wokół tragicznej śmierci dziecka. Czytając czułam zapach wilgotnej ziemi - i to jest to!

Mroczna, zawiła i miejscami denerwująca, ale wciągająca.

Mroczna, zawiła i miejscami denerwująca, ale wciągająca.

Taki rasowy kryminał. Mroczny, trochę Czytelnika denerwujący, w znaczeniu: treść dotyczy śmierci dziecka, a więc jesteśmy poruszeni. Latem - do polecenia, do przeczytania, jako czytadło.

Taki rasowy kryminał. Mroczny, trochę Czytelnika denerwujący, w znaczeniu: treść dotyczy śmierci dziecka, a więc jesteśmy poruszeni. Latem - do polecenia, do przeczytania, jako czytadło.

Ostatnie 80 stron do wyrzygania

Ostatnie 80 stron do wyrzygania

Bardzo ciekawa postać glównej bohaterki Marian. Ktoś ja porównał do nieszczęsnej Salander - Larsson mógłby się uczyć od Lindell jak stworzyć outsiderkę, ale intrygujacą i wzbudzającą ciepłe uczucia. Intryga ciekawa, jest w tej książce jakieś rozedrganie, które każe czytać dalej, nawet kosztem snu.

Bardzo ciekawa postać glównej bohaterki Marian. Ktoś ja porównał do nieszczęsnej Salander - Larsson mógłby się uczyć od Lindell jak stworzyć outsiderkę, ale intrygujacą i wzbudzającą ciepłe uczucia. Intryga ciekawa, jest w tej książce jakieś rozedrganie, które każe czytać dalej, nawet kosztem snu.

Z początku nudna jak te olejowe flaki, w drugiej połowie się wszak trochę rozkręca. Mnie ta książka wynudziła, ale cóż - nie jestem fanem kryminałów. Dużym plusem jest norweska sceneria; wyobrażam sobie, że to akurat może być gratką dla licznej bardzo Polonii, zamieszkującej,,Drogę na Północ" (bo to właśnie oznacza Nor-weg'-a). Duży plus za Birkę i tabuny kotów. Minus za styl: szkolarski - szczegółowe opisy wzorków na tkaninach, firanach, kostiumach kąpielowych, żonglowanie kolorami, tylko po co?, skoro nie widać związku (koherencji!) tej całej palety z treścią fabuły. Wypadałoby wziąć lekcje od Balzaka, u niego każdy kolor ma uzasadnienie. Ten element stylu sprawia, że czytając Lindell, miałem momentami wrażenie, że czytam własne szkolne wypracowania (zwłaszcza te na dowolny temat).

Z początku nudna jak te olejowe flaki, w drugiej połowie się wszak trochę rozkręca. Mnie ta książka wynudziła, ale cóż - nie jestem fanem kryminałów. Dużym plusem jest norweska sceneria; wyobrażam sobie, że to akurat może być gratką dla licznej bardzo Polonii, zamieszkującej,,Drogę na Północ" (bo to właśnie oznacza Nor-weg'-a). Duży plus za Birkę i tabuny kotów. Minus za...

czy ta książka czy żart z Łotwy?

czy ta książka czy żart z Łotwy?

Vera Mattson nie znosi, kiedy uczniowie pobliskiej szkoły obierają drogę na skróty przez jej ogródek. Mimo ostrzeżeń, dzieci z uporem przebiegają pod jej oknami, a wiek Very nie pozwala jej na to, aby w końcu je pogonić. Pewnego dnia jeden z chłopców nie wraca do domu. Ostatnią osobą, która go widziała była Vera.
Kilka dni później policja znajduje ciało młodej Łotyszki.
Późnym wieczorem kobieta wychodziła z pracy i została potrącona pod nadjeżdżający samochód.
Jednak obrażenia niektóre z pewnością nie mogły być spowodowane przez jadące auto.
" Miodowa pułapka" zaskoczyła mnie i to bardzo,znakomicie napisana fabuła, trzymała w całkowitym napięciu mnie.
Akcja świetna po prostu, Unni Lindell to norweska pisarka, która jest następną autorką skandynawskich kryminałów,która wydała rewelacyjny kryminał, z zainteresowaniem czytałam go, nie mam powodu do krytyki i nie widzę minusów w książce, przypadła mi do gustu trudno było się mi oderwać od niej.
Tak wciągnięta,zaintrygowana byłam bohaterami tego kryminału, tym co się wydarzy i jak się skończy.
Uwielbiam "Czarną Serię" wydawnictwa Czarna Owca te kryminały czytać wciągają niesamowicie.
Porządny,dobry kryminał,dużo się dzieje intrygi, morderstwa.
Czyta się rewelacyjnie,wciąga do samego końca!!!

Vera Mattson nie znosi, kiedy uczniowie pobliskiej szkoły obierają drogę na skróty przez jej ogródek. Mimo ostrzeżeń, dzieci z uporem przebiegają pod jej oknami, a wiek Very nie pozwala jej na to, aby w końcu je pogonić. Pewnego dnia jeden z chłopców nie wraca do domu. Ostatnią osobą, która go widziała była Vera.
Kilka dni później policja znajduje ciało młodej...

Przez ostatnie kilka miesięcy skandynawskie kryminały były u mnie zdecydowanie na topie, dlatego też z chęcią sięgnęłam po "Miodową pułapkę". Niestety już po kilku stronach tego pożałowałam, czytanie tej książki bardzo mnie męczyło, głównie to że akcja zamiast skupiać się na morderstwie skupiała się na konflikcie Marian i Cato. Mimo wszystko jednak dotarłam do końca i suma summarum nie żałuję, bo ostatnie sto stron zasłużyło na 7*.

Przez ostatnie kilka miesięcy skandynawskie kryminały były u mnie zdecydowanie na topie, dlatego też z chęcią sięgnęłam po "Miodową pułapkę". Niestety już po kilku stronach tego pożałowałam, czytanie tej książki bardzo mnie męczyło, głównie to że akcja zamiast skupiać się na morderstwie skupiała się na konflikcie Marian i Cato. Mimo wszystko jednak dotarłam do końca i suma...

Dłuższą chwilę zastanawiałam się nad oceną i opinią „Miodowej pułapki” Unni Lindell. Niby wszystko było na swoim miejscu, a niby czegoś mi brakowało. Dopiero dłuższa chwila zastanowienia sprawiła, że odkryłam wady i zalety powieści. Książka ma styl typowy dla powieści skandynawskich, początkowo toczy się wolno i leniwie, potem jednak przybiera siłę wodospadu. I to jest wielki plus powieści, zagmatwane motywy, fałszywe podejrzenia i podstępne ślady, to wszystko sprawia, że „Miodowa pułapka” jest interesującą lekturą. Jednak bezbarwne postaci policjantów, niezręczne, a chwilami sztuczne dialogi zaniżają wartość powieści. Dużo ciekawsze są portrety „ciemnych charakterów” też jednak nie są one do końca dopracowane, szczególnie w finiszu zabrakło mi rzutu na całościowy rzut tych typów. Ale książkę czyta się dobrze, zastanowię się nad dalszymi częściami.

Dłuższą chwilę zastanawiałam się nad oceną i opinią „Miodowej pułapki” Unni Lindell. Niby wszystko było na swoim miejscu, a niby czegoś mi brakowało. Dopiero dłuższa chwila zastanowienia sprawiła, że odkryłam wady i zalety powieści. Książka ma styl typowy dla powieści skandynawskich, początkowo toczy się wolno i leniwie, potem jednak przybiera siłę wodospadu. I to jest...