Informacja o śmierci Andersa Eckmana dotarła na małym skrawku papieru, który przemierzył niebywałą, jak na swój rozmiar, odległość od amazońskiej dżungli do ucywilizowanej Minnesoty. Tak przykra wiadomość o odejściu dobrego kolegi z pracy, poruszyła Marinę. Nowa sytuacja zmusiła pana Foxa, dyrektora firmy farmakologicznej Vogl, do podjęcia decyzji o wysłaniu kolejnego pracownika do Brazylii i nawiązania kontaktu z pracującą nad tajemniczym lekiem doktor Swenson. Tylko w Karen Eckman, wdowie po zmarłym Andersie, zakorzeniło się przeświadczenie, że śmierć jej męża okryta jest tajemnicą, którą może poznać, jadąc do Amazonii, tylko Marina.

Ann Patchett jest mało znaną na polskim rynku autorką, uhonorowaną i docenioną jednak na gruncie literatury anglojęzycznej. Za jedną z poprzednich swoich powieści, „Belcanto”, otrzymała Pen/ Faulkner Award oraz Orange Prize. Po laureatce nagrody Orange wiele się spodziewałam. Oczekiwałam dobrze skrojonej fabuły i żywych, wielowymiarowych postaci, jak te spod pióra Zadie Smith. Liczyłam na precyzyjnie oddaną atmosferę obcego lądu i nieznanej kultury, jak w przypadku Chimamandy Ngozi Adichie oraz jest opisów Nigerii i zwyczajów afrykańskich plemion. Na prozie Ann Patchett nie zawiodłam się. Narracja prowadzona jest w precyzyjny i przemyślany sposób. Postaci, głównie te pierwszoplanowe, są żywe, posiadające swoją przeszłość, swoje wspomnienia, dążenia oraz tajemnice. Szczególną moją uwagę zwróciły opisy wspomnień Mariny z Indii, które pojawiają się przy okazji zażywania lekarstwa na malarię. Koszmary i ciężkie stany psychiczne są częstym skutkiem ubocznym przyjmowania lariamu, z których Marina zdaje sobie sprawę dopiero przygotowując się do wyjazdu do Amazonii, co jednak wywołuje silne wspomnienia z podobnych stanów towarzyszącym spotkaniom z ojcem i wyjazdom do Indii.

Równie umiejętnie zostaje uchwycona atmosfera tropikalnego kraju. Zestawiony najpierw ze śniegami w Minnesocie klimat upalnego i stęchłego Manus. Następnie stopniowo podawane kolejne informacje i wrażenia z niebezpiecznej dżungli, które zagłębiają czytelnika w obcy świat, wraz z bohaterką, wprawiając w stan coraz większego zdumienia.

Trudno czytelnikowi oceniać lub podważać prawdziwość opisywanych przez Patchett rzeczy. Możemy wątpić w prawdopodobieństwo długiego utrzymywania przez firmę Vogla badań nad tajemniczym lekiem i finansowania drogiego pobytu Annick Swenson w Manus. Trudno nam kwestionować istnienie tajemniczego ludu Lakaszich oraz nieustającej płodności kobiet z tegoż plemienia. Na potrzeby powieści prawdziwość tych informacji nie ma jednak znaczenia. Fikcja literacka, bądź nie, wprawia nas w zaskoczenie, a nawet i pewną fascynację podobnymi właściwościami nieznanych roślin i ich potencjałem w rozwoju farmakologii.

Powieść niesamowicie wciąga. Czyta się ją w pełni zagłębiając się w kolejne strony i sceny. Wraz z bohaterami wnika się głębiej i głębiej w jądro ciemności, które jednak nie tylko jest odkrywaniem kolejnych tajemnic o otaczającej nas niebezpieczniej dżungli, ale również i o nas samych. Morderczy pyton, pojawiający się w jednej ze scen, jednocześnie staje się dla Mariny źródłem przerażenia oraz triumfu nad samą sobą, pierwotnej siły, tkwiącej gdzieś głęboko we wnętrzu. Podobnie różnorakie uczucia wzbudza w głównej bohaterce plemienny, głuchoniemy chłopiec, Easter, którym od lat opiekuje się doktor Swenson. Chłopak jest częścią nieznanego i tajemnego świata oraz praw natury, których Marina dopiero się uczy. Jednocześnie jednak wzbudza w niej iskrę instynktu macierzyńskiego, nigdy dotąd przez nią rozpoznanego.

Zakończenie przychodzi niespodziewanie szybko. Końcówka, choć może i zaskakuje, wydaje się mało rozbudowana. Czułam głód, być może dlatego, że wiele wątków pozostaje otwartych i o każdym z nich można by jeszcze wiele pisać. A być może po prostu zakończenie wydaje się być nagle zbyt proste, jak na skomplikowane i zdumiewające tajemnice towarzyszące poprzednim czterystu stronicom książki. Całość jednak wcale nie rozczarowuje. Jest to kawałek naprawdę dobrze napisanej literatury. Być może skierowanej nie dla każdego czytelnika. Możliwe, że poruszającej bardziej kobiety, ze względu na szeroko pojawiające się motywy płodności i macierzyństwa. Myślę jednak, że nie tylko one znajdą w lekturze coś dla siebie. Opisy amazońskich plemion i flory oraz przygód w dżungli mogą zainteresować każdego głodnego świata czytelnika. Dlatego gorąco polecam tę lekturę i głębokie wgryzienie się w szybko pochłaniające czytelnika przeszło czterysta stron.