Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przypowieść o synu marnotrawnym Proza Marilynne Robinson ma tylu przeciwników, co wielbicieli. Dla jednych niespieszny sposób prowadzenia fabuły jest całkowicie niestrawny, dla innych to literacka uczta pełna spokoju i refleksji. Po bardzo udanej lekturze "Gilead" nie mogłam sobie darować sięgnięcia po drugi tom. Okazało się, że może być jeszcze lepiej. "Dom" to uwspółcześniona wersja przypowieści o synu marnotrawnym, który po latach wraca w rodzinne strony. W członkach jego rodziny ciągle tli się głęboko skrywana uraza, która od czasu do czasu wypływa na światło dzienne. Bardzo szybko okazuje się, że winy nie są tak oczywiste i jednoznaczne, jak początkowo mogłoby się wydawać. Historia rodziny Boughtonów opowiedziana ustami Glorii – córki Roberta (przyjaciela Johna Amesa, głównego bohatera powieści "Gilead") i siostry uznanego za wyrzutka Jacka ma w sobie znacznie więcej głębi niż widać to na pierwszy rzut oka. Ojcowska miłość względem syna wydaje się być niezachwiana, a relacje między rodzeństwem pełne uprzedzeń i dystansu. Ale czy tak jest na pewno? Ogromnym zdziwieniem napawa mnie fakt, że akcja powieści Robinson rozgrywa się w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku, podczas gdy tchnie z niej melancholia i urok, który bardziej kojarzy mi się z początkiem dwudziestego wieku a nie jego połową. Być może jest to kwestia życia w zamkniętej społeczności na prowincji, gdzie czas zdaje się płynąć wolniej i umykać “wielkiej historii”. Nie będzie kłamstwem, jeśli powiem, że w powieściach Robinson pod względem akcji nie dzieje się prawie nic. Szczegółowe opisy codzienności głównych bohaterów niektórym czytelnikom mogą wydać się odstraszające, ale z drobnych gestów, słów wypowiedzianych mimochodem tworzy się złożony obraz relacji rodzinnych, który jest istotą całej tej historii. Dla mnie to była prawdziwa uczta i z niecierpliwością czekam na dalsze losy rodziny Boughtonów.