Życie Kingi Król zmienia się diametralnie po urodzeniu dziecka. Zaślepiona miłością do małej Alusi i własnymi urojeniami, popełnia zbrodnię, za którą uniewinnił ją sąd, ale skazało społeczeństwo. Wygnana jeszcze dalej niż na margines, nawet przez własnych rodziców, tuła się po śmietnikach i żyje z dnia na dzień, walcząc o kawałek suchego chleba. W Wigilię od kolejnej samobójczej próby ratuje ją bury kocur i była kochanka eksmęża. Żądna sensacji dziennikarka widzi w Kindze temat na okładkę, więc postanawia pomóc dziewczynie w zamian oczekując tylko jednego – szczerej spowiedzi nagranej na dyktafon.

Nie ma wątpliwości, że inspiracją do napisania książki była słynna historia małej Madzi z Sosnowca. Odniesienia do tej tragedii są oczywiste i niepodważalne, chociaż nazwiska zmienione. To dobrze, że autorka poruszyła taki trudny temat, szkoda tylko, że bardzo go spłyciła i potraktowała po macoszemu, chyba bez żadnego researchu i znajomości w tej kwestii. Historia jest wzruszająca, bo ciężko z obojętnością czytać o losach Kingi Król, ale powierzchowne podejście do sprawy i do bólu przewidywalna fabuła niszczą efekt końcowy. W dodatku te przekleństwa, które Katarzyna Michalak wkłada w usta swoich bohaterów, zupełnie niepotrzebnie. Nie pasują do całości, brzmią sztucznie i zamiast zrobić z „Bezdomnej” poważną i trudną książkę, czynią z niej przesiąkniętą seksem, feminizmem i wulgaryzmami, trochę tandetną i bardzo naiwną opowieść. A przecież nie to miało być esencją tej książki. „Grzeczna” wersja Katarzyny Michalak, choćby ta z „Poczekajki” czy ze „Sklepików z niespodzianką” wychodzi autorce znacznie lepiej i nie powinna na siłę pisać czegoś, co do niej nie pasuje, bo tym samym nie przemawia do swoich czytelników.

Nie jest to całkiem zła i beznamiętna książka. Czyta się ją szybko i jak mówiłam – potrafi momentami wzruszyć, ale do prawdziwych emocji brakuje jej realizmu. Michalak nie jest ekspertem w dziedzinie psychozy poporodowej. Ja też nie, ale jeśli autorka zdecydowała się napisać książkę, powinna zrobić dogłębny research, a nie traktować wszystko powierzchownie. Bo z „Bezdomnej” nie dowiemy się nic, żadnych wnikliwych analiz czy choćby dokładnego przedstawienia problemu. Brak rzetelnej wiedzy w temacie chorób psychicznych jest bardzo widoczny. Nie mówiąc już o tym, że autorka powiela utarte schematy i stereotypy dotyczące różnych grup społecznych, działając raczej na ich szkodę, niż pomagając.
Bohaterowie to kolejny zarzut w kierunku Katarzyny Michalak. Płytcy i bardzo niewiarygodni, jedynie kot Kacper daje się lubić. Sztuczne dialogi i wciskane na siłę przekleństwa w każde zdanie odnoszą skutek odwrotny od zamierzonego. Irytowało mnie zachowanie Aśki i sposób jej wypowiadania się, a przecież, do cholery, była wziętą dziennikarką! Co jak co, ale używać ojczystego języka powinna umieć. W dodatku o nikim, kto pojawia się na kartach „Bezdomnej” nie wiemy nic ponad to, że wszystkim nieszczęściom tego świata winni są faceci (chorobie i bezdomności Kingi oraz otyłości Aśki szczególnie).

„Bezdomnej” raczej nie polecam, ale mały plusik dla Katarzyny Michalak za to, że przynajmniej spróbowała poruszyć taki temat. Nie jest on łatwy i z całą pewnością niejednemu pisarzowi przysporzyłby kłopotów, ale niepotrzebnie pani Kasia porywała się z motyką na słońce. Lepiej niech zostanie przy swoich cukierkowych historiach pełnych ogólnego szczęścia i miłości, bo choć równie naiwne, to przynajmniej zabawne.

Życie Kingi Król zmienia się diametralnie po urodzeniu dziecka. Zaślepiona miłością do małej Alusi i własnymi urojeniami, popełnia zbrodnię, za którą uniewinnił ją sąd, ale skazało społeczeństwo. Wygnana jeszcze dalej niż na margines, nawet przez własnych rodziców, tuła się po śmietnikach i żyje z dnia na dzień, walcząc o kawałek suchego chleba. W Wigilię od kolejnej...