Gdy nadchodzi zwątpienie w literaturę, sięgam po klasykę. W czasach, gdy pisać każdy może, a książek wydaje się na pęczki, nie trudno natknąć się na ramotę. Każde takie rozczarowanie trzeba odpracować, podbudować wiarę i zatrzeć smak dziegciu, pozostawiony przez kiepską pozycję. Na szczęście na półce znalazłam książkę Charlotte Brontë. Profesor to cudowne remedium na ostatnie rozczarowania literackie, przywraca wiarę w słowo pisane. Warto już na wstępie wspomnieć, że Profesor jest pierwszą powieścią autorki, znając jej kolejne pisarskie próby, dostajemy obraz drogi, jaką przeszła Charlotte.

Głównym bohaterem powieści jest Wiliam Crimsworthow, który w wyniku niesnasek rodzinnych odrzuca arystokratyczne korzenie i wyjeżdża do Brukseli. Tam podejmuje pracę nauczyciela w szkole męskiej i na pensji żeńskiej. Szybko zdobywa uznanie protegowanych i trzymającej pieczę dyrektorki zakładu. Wiliam jednak jest bardzo krytyczny wobec ich pozornej sympatii, jako uważny obserwator wyrabia sobie zdanie, niemal o każdej z nich. Jak sam twierdzi: „Nie znoszę zuchwalstwa – zuchwalstwa, jakie cechuje aroganckie umysły i nieczułe charaktery; wielbię jednakże odwagę silnego serca, zapał szczodrej krwi…” s. 197 Pytanie wobec tego brzmi, czy odnajdzie sens życia i namiastkę szczęścia? Czy odnajdzie towarzyszkę, która sprosta wymogom jego powściągliwego serca i racjonalnego umysłu?

Czytelnik dostaje szczegółowy obraz tamtejszych uczennic oraz ogólny obraz społeczeństwa. Autorka wiele uwagi poświęciła charakterystyce pensjonariuszek, z którymi bohater miał styczność. Daje to ogólny ogląd odnoszący się do sposobu bycia dziewcząt. Trudno stwierdzić, czy autorka jest przy tym osądzie jest wyjątkowo szczera, czy też przesadnie wrażliwa. Nie mniej jednak, nasuwa się myśl, że wiele łączy ówczesne pensjonariuszki z dzisiejszymi uczennicami. Jak się okazuje, świat zmienia się tylko z pozoru, rdzeń pozostaje niewzruszony.

W sposobie kreacji bohaterów i prowadzeniu fabuły jest pewna prostota i konsekwencja. Na pierwszy plan wysuwa się wzorzec aprobowany przez autorkę. Brak jest niezrozumianych zabiegów czy niepotrzebnych udziwnień. Jednocześnie czytając miałam wrażenie, że całość jest gruntownie przemyślana i skrupulatnie przeanalizowania. Powściągliwość emocjonalna widoczna jest nie tylko w zachowaniu bohaterów, ale też w sposobie pisania Charlotty. I choć fabuła, nie jest specjalnie porywająca to Profesora czytałam, jak zauroczona. Sposób, w jaki autorka włada słowem jest hipnotyzujący.

Profesor jest społeczno-obyczajową historią o miłości na tle wiktoriańskich obyczajów. I choć nie znajdziemy w książce poetyckich opisów miłosnego upojenia to patrząc uważnie dostrzeżemy, jaki wzorzec kobiety autorka uznaje za godny naśladowania. No, ale o tym przekonacie się czytając książkę. Gorąco polecam.

Gdy nadchodzi zwątpienie w literaturę, sięgam po klasykę. W czasach, gdy pisać każdy może, a książek wydaje się na pęczki, nie trudno natknąć się na ramotę. Każde takie rozczarowanie trzeba odpracować, podbudować wiarę i zatrzeć smak dziegciu, pozostawiony przez kiepską pozycję. Na szczęście na półce znalazłam książkę Charlotte Brontë. Profesor to cudowne remedium na...