Arcydzieło. Skończone, kompletne, cholerne arcydzieło. Gdyby Chandler napisał tylko tę jedyną książkę w życiu, to tak samo bym go wielbił. Jest w niej wszystko to, co mnie kręci i odurza. Mógłbym ją czytać zaraz od początku i napawać się każdym słowem. Trochę mam schiza, ale już nie wiem jak to wyrazić…
Co do intrygi. Jest tak zakręcona, że chyba sam Marlowe do końca nie wiedział co się wokół niego dzieje. Odwiedza go w biurze siostra szukająca brata. Nie może z bratem nawiązać kontaktu od kilku miesięcy, wiec prosi detektywa o pomoc. Ten z braku lepszego zajęcia zgadza się i zaraz na początku natyka się na trupa z kolcem od lodu w szyi. Zaraz potem drugi trup z drugim kolcem, a potem już sam mało trupem nie został. Facet ma już po dziurki w nosie tej roboty i siostrzyczki, ale niechcący w jego ręce trafiają zdjęcia, które mogą zaszkodzić wschodzącej gwieździe filmowej. Gwiazda owa dziwnie działa na naszego detektywa, ponieważ wbrew jej woli postanawia on ją chronić i pracować dla niej. Wbrew jej woli, prawu i policji (bo policja z prawem, to niewiele ma tutaj wspólnego). Tymczasem okazuje się, że te zdjęcia powiązane są z kolei z poszukiwanym bratem… Słowem dzieje się bardzo wiele, aż momentami Philip Marlowe odchodzi od zmysłów. I te momenty są jedne z ciekawszych w książce. Ale co ja tu mówię o najciekawszych momentach. Gdybym chciał wybierać cytaty z tej książki i wstawiać je do LC, to musiałbym przepisać całą jej treść. Genialna książka. Genialna.

„Siostrzyczka” została napisana w 1949 r. Czyli 10 lat po „Głębokim śnie”. Tylko, że tam Marlowe ma 33 lata, a w „Siostrzyczce” – 38.

Arcydzieło. Skończone, kompletne, cholerne arcydzieło. Gdyby Chandler napisał tylko tę jedyną książkę w życiu, to tak samo bym go wielbił. Jest w niej wszystko to, co mnie kręci i odurza. Mógłbym ją czytać zaraz od początku i napawać się każdym słowem. Trochę mam schiza, ale już nie wiem jak to wyrazić…
Co do intrygi. Jest tak zakręcona, że chyba sam Marlowe do końca nie...